Από αυτήν εδώ τη γωνιά έχω γκρινιάξει αρκετές φορές για το άναρχο μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Άναρχο για τα δικά μου δεδομένα. Για κάτι ματς σαν το σημερινό όμως οφείλω να δίνω τα εύσημα.
Σίγουρα ένα ματς στα μέσα του Γενάρη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κομβικό» αφού υπάρχει αρκετός χρόνος μέχρι να φτάσουν τα πραγματικά κομβικά ματς. Επίσης σίγουρα κάθε ματς με τον Ολυμπιακό είναι αυτό που λέει το κλισέ, «ματς ειδικών συνθηκών». Κι ακόμα περισσότερο όταν:
- Ο καλύτερός σου ψηλός είναι off εδώ και καιρό
- Έρχεσαι από 2 ήττες με εμφανίσεις τουλάχιστον κάτω του μετρίου
- Ο καλύτερός σου παίκτης είναι σε «κακό φεγγάρι» την τελευταία εβδομάδα
- Στις ήδη υπάρχουσες απουσίες έρχεται να προστεθεί αυτή του Μήτογλου, ενός ακόμα ψηλού
- Ο Ολυμπιακός έρχεται από μεγάλες νίκες και ως 1ος στην βαθμολογία της EuroLeague
- Έχει υπεροπλία στους ψηλούς κι εσύ είσαι με 1,5 ψηλό στο παιχνίδι
Για όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το +7 του ΣΕΦ, δεν είχα και το καλύτερο προαίσθημα γι’ απόψε… Ίσα-ίσα που έβλεπα και ήττα με μεγάλη διαφορά πόντων, ώστε ο Ολυμπιακός να καλύψει την αντίστοιχη του 1ου γύρου. Ήρθε κι ο τραυματισμός του Γιουρτσέβεν και το γλυκό έμοιαζε να δένει…
Κι όμως…
Ο Παναθηναϊκός έδειξε πως το περσινό θαύμα, δεν ήταν πυροτέχνημα και παρουσίασε χαρακτηριστικά ομάδας. Και το βασικότερο όλων: το θολό μάτι των προηγούμενων αγώνων απόψε γυάλιζε. Και γυάλιζε πολύ! Σε ένα ματς, ξαναλέω, που ουσιαστικά δεν κρινόταν τίποτα. Κανένας τίτλος, καμία πρόκριση. Ένα πλεονέκτημα έδρας παιζόταν κι αυτό κάτω από προϋποθέσεις.
Ε, σ’ αυτό το ματς όποιος φορούσε πράσινα έκανε τα πάντα σωστά και με το παραπάνω! Τα σχήματα του Αταμάν απέδωσαν στο έπακρο, ειδικά με τη λειψανδρία που υπήρχε. Εδώ δεν μιλάμε για τακτικές και συστήματα, μα για καθαρό ένστικτο. Αντανακλαστικά ομάδας. Σε μια ώρα που δεν ήταν απαραίτητο, ήταν εκεί για να δείξει πως οι ισορροπίες είναι για να αλλάζουν. Και πως οι πράσινοι δένουν όλο και περισσότερο σαν ομάδα και πως δεν γίνεται να τους ξεγράψει κάποιος, ακόμα και λόγω απουσιών. Ακόμα και λόγω απροσδόκητων απουσιών.
Η εμφάνιση του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό ήταν χαρακτηριστική ενός συνόλου που ήξερε ακριβώς τι ήθελε να πετύχει στο γήπεδο και που παρά τις σοβαρές απουσίες, η ομάδα έδειξε αξιοσημείωτη συνοχή και ευελιξία ώστε να αποδώσουν οι σημερινές αναγκαστικές αλχημείες. Στην άμυνα, κομμάτι με αρκετά σκαμπανεβάσματα από πέρυσι ακόμα, η απόδοση ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη. Κι αν η υπεροπλία του Ολυμπιακού στους ψηλούς δημιουργούσε εξαρχής προβληματισμό, η ομαδική δουλειά και η ταχύτητα στις περιστροφές έκαναν τη διαφορά, αφού οι παίκτες του Αταμάν περιόρισαν σημαντικά την επιθετική δράση του αντιπάλου μέσα στη ρακέτα, κλείνοντας τους διαδρόμους και αναγκάζοντάς τους να επιλέξουν πιο δύσκολες λύσεις από την περιφέρεια.
Στον επιθετικό τομέα, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε έναν αξιοθαύμαστο πλουραλισμό: αντί να στηριχθεί αποκλειστικά σε έναν ή δύο παίκτες όπως έχει συμβεί σε πολλά ματς, πολλοί βγήκαν μπροστά και ανέλαβαν κρίσιμες ευθύνες. Ο ρυθμός της επίθεσης συνδυάστηκε με γρήγορες αποφάσεις και έξυπνες συνεργασίες, οι αποστάσεις διατηρήθηκαν άριστα και οι παίκτες που συνήθως έχουν υποστηρικτικό ρόλο, ανέβασαν αισθητά την απόδοσή τους, προσφέροντας κρίσιμα τρίποντα τη στιγμή που η ομάδα το χρειαζόταν. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει και στους «παίκτες-κλειδιά» που δεν είναι συνήθως πρωταγωνιστές. Η απουσία του Μήτογλου και του Γιουρτσέβεν αύξησε την πίεση στους εναπομείναντες ψηλούς, δηλαδή τον καινούριο Γκέμπριέλ και τους υπόλοιπους…ημίψηλους. Ωστόσο οι «δεύτερες λύσεις» έδωσαν ενέργεια και πάθος, με παίκτες που δεν είχαν τόσο μεγάλο χρόνο συμμετοχής μέχρι τώρα να βγαίνουν μπροστά, δείχνοντας πως μπορούν να σταθούν επάξια όταν χρειαστεί, όπως στις απαιτήσεις ενός ντέρμπι. Αυτή η συνεισφορά ήταν καθοριστική, καθώς απέδειξε ότι η ομάδα έχει βάθος και μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις ως ΟΜΑΔΑ κι όχι μόνο με την ατομική ποιότητα. Τέλος, οι επιλογές του Αταμάν από ό,τι το είχε απομείνει στον πάγκο αποδείχθηκαν σωτήριες, ευχαρίστησαν τον κόουτς Μπι και τους παίκτες του για τα δώρα και τα εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο. Το γεγονός ότι κατάφερε να διαχειριστεί την κρίση με σχήματα που βασίστηκαν στο ένστικτο με μάτι που γυαλίζει και όχι σε προκαθορισμένα πλάνα δείχνει πως το πλοίο είναι στη σωστή ρότα, ενώ με τις σωστές αλλαγές και την έγκαιρη αντίδραση στις απαιτήσεις του αγώνα, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο στάθηκε όρθιος, αλλά έδειξε και χαρακτήρα που ξεπερνά τις ατομικές ελλείψεις.
Η νίκη, αλλά κυρίως η εμφάνιση του Παναθηναϊκού, ήταν καταλυτική για την ψυχολογία της ομάδας και των φιλάθλων της, ένα μήνυμα ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να ανταγωνιστεί στα ίσα, ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες. Οι παίκτες απέδειξαν πρώτα στους εαυτούς τους και έπειτα στους αντιπάλους ότι διαθέτουν την ποιότητα και τη θέληση να παλέψουν μέχρι τέλους, ακόμα και απέναντι σε φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια.
Όσο για τους φιλάθλους, αυτή η νίκη αποτέλεσε μια ανάσα αισιοδοξίας, αφού μετά από μια εβδομάδα ερωτηματικών και κακής απόδοσης, ο κόσμος είδε την ομάδα που να μη παραδίδεται. Κι αυτό ενισχύει το δέσιμο μεταξύ ομάδας και φιλάθλων, κάτι που είναι κρίσιμο για την υποστήριξη στα δύσκολα παιχνίδια που έρχονται. Η νοοτροπία του «δεν τα παρατάμε ποτέ» αναγεννήθηκε, φέρνοντας πίσω την αυτοπεποίθηση τόσο στους παίκτες όσο και στους οπαδούς. Με αυτή τη νίκη, ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε απλώς δύο βαθμούς· έθεσε τις βάσεις για μια νέα αρχή.
Όχι, ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ο ορισμός του ομαδικού πνεύματος, όμως έδειξε ότι το χτίζει και μάλιστα σε πολύ γερές βάσεις.
Όχι, ο Αταμάν δεν έγινε κάποιος μάγος της τακτικής (τουλάχιστον όχι για τον γράφοντα) αλλά έδειξε ότι σε μια μεγάλη σεζόν, υπάρχουν στιγμές που το άναρχο αυτό μπάσκετ σώζει. Ελπίζοντας πως ματς σαν το σημερινό θα είναι εξαίρεση κι όχι κανόνας.
Τώρα η υπομονή ξαναφούλαρε στα ντεπόζιτα και μένει να δούμε τι θα γίνει όταν όλα τα «γρανάζια» έχουν τοποθετηθεί στις θέσεις τους και πώς θα λειτουργεί το πράσινο ρολόι. Σίγουρα το σημερινό δείγμα μόνο θετική αύρα άφησε.