Γενικά, το φθινόπωρο μελαγχολεί αρκετό κόσμο. Λίγο το τέλος των διακοπών, λίγο που μικραίνει η μέρα, επιστροφή στην καθημερινότητα. Όλα αυτά ισχύουν για κάποιους. Αν είσαι Παναθηναϊκός, φθινόπωρο σημαίνει άγχος, νεύρα και χαμένες ευκαιρίες… Κι απορία ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής κι αν θα προλάβει παρέλαση.
Υπάρχουν εποχές του χρόνου που κουβαλούν προσδοκίες κι άλλες που θυμίζουν ανασφάλεια. Για τον Παναθηναϊκό, το φθινόπωρο είναι σταθερά η εποχή του άγχους. Οι πρώτες εβδομάδες της σεζόν, εκεί που χτίζονται τα θεμέλια για μια χρονιά διαφορετική, καταλήγουν συχνά να είναι ένα ξήλωμα. Κάθε Οκτώβρης μοιάζει με «ξανά από την αρχή».
Η φετινή χρονιά στο ποδόσφαιρο δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο Ρουί Βιτόρια αποτελεί ήδη παρελθόν, λίγες μόνο αγωνιστικές μετά την έναρξη της Superleague. Η ομάδα βρίσκεται χαμηλά στη βαθμολογία, οι εμφανίσεις προβληματίζουν και το κοινό έχει αρχίσει, κιόλας, να χάνει την υπομονή του. Στο άλλο άκρο του ίδιου συλλόγου, η μπασκετική ομάδα δείχνει πιο έτοιμη, πιο μεστή. Ο Εργκίν Αταμάν έχει στη διάθεσή του ένα ρόστερ που του επιτρέπει να ονειρεύεται. Το ποδόσφαιρο ψάχνει για λύσεις. Το μπάσκετ αναζητά ρυθμό και σταθερότητα. Δύο κόσμοι. Μία ομάδα.
Ποδόσφαιρο: Κάθε Φθινόπωρο Άγχος
Το φθινόπωρο για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο δεν είναι εποχή συγκομιδής, είναι περίοδος άγχους. Παρά την καλοκαιρινή αισιοδοξία, τις ανανεώσεις, τις μεταγραφές, τις προσδοκίες, κάθε Σεπτέμβρης και Οκτώβρης μοιάζουν με απότομη προσγείωση. Κι ο φετινός απολογισμός είναι βαριάς μορφής. Η ήττα από την Κηφισιά ήταν το τελευταίο χτύπημα. Όχι μόνο γιατί ήρθε από έναν αντίπαλο μικρότερης δυναμικής, αλλά γιατί αποκάλυψε το απόλυτο κενό, απουσία συνοχής, πλάνο που δεν προχωρά, ποδοσφαιριστές χωρίς ρόλους, αλλά και παίκτες που κι άτομα που έφυγαν και θα μπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα, όπως οι Άγγελος Μπασινάς και Σωτήρης Κυργιάκος. Ο Ρουί Βιτόρια, παρά τα πρώτα εχέγγυα αξιοπιστίας, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει. Και η αποχώρησή του ήρθε φυσικά, αλλά χωρίς λύση στον ορίζοντα. Πόσο χειρότερος θα ήταν ο Λέτο στη θέση του δηλαδή;
Οι μεταγραφές που έγιναν δείχνουν περισσότερο ως «στοιχήματα». Οι παίκτες που ήρθαν αργά και, λογικά, δεν έχουν ακόμη δέσει με τους υπόλοιπους ώστε να αρχίσουν να αποδίδουν. Παίκτες που έχουν όλο και λιγότερες συμμετοχές μέχρι την παρουσία τους στην ενδεκάδα. Τι να περιμένει κανείς από το Ρενάτο Σάντσες αν δει απλά πόσες συμμετοχές είχε πριν υπογράψει στο Τριφύλλι; Η ομάδα μοιάζει βαριά, νευρική, με καθυστερημένες αντιδράσεις και χαμηλή ένταση. Οι νέες προσθήκες ενδεχομένως να χρειάζονται χρόνο, τον οποίο, όμως, η ομάδα, για άλλη μια χρονιά, δεν έχει.
Και κάπως έτσι, η σεζόν αρχίζει να γέρνει. Η διοίκηση καλείται πρώτα να παρουσιαστεί και μετά να δράσει άμεσα. Η πρόσληψη νέου προπονητή δεν είναι μόνο θέμα αλλαγής προσώπου, αλλά αλλαγής ατζέντας. Ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει άλλες “μεταβατικές” χρονιές. Και το ερώτημα είναι σαφές: μπορεί να αλλάξει ρότα μια ομάδα που βουλιάζει από τόσο νωρίς; Η απάντηση εξαρτάται από τη βούληση. Από το κατά πόσο διοίκηση και παίκτες θα αντιληφθούν την κρισιμότητα της στιγμής. Από το αν η ομάδα θα ξαναγίνει ομάδα.
Μπάσκετ: Ρόστερ, Ρυθμός και… ΛεΣόρ
Την ώρα που το ποδόσφαιρο γέρνει προς το τέλμα, το μπάσκετ μοιάζει να πατάει πιο γερά. Ο Παναθηναϊκός του Αταμάν έχει στα χέρια του ένα από τα πιο πλήρη και ισορροπημένα ρόστερ της Euroleague. Η φιλοσοφία του προπονητή, με έμφαση στην πίεση, στην κίνηση και στην τακτική ευελιξία, βρίσκει επιτέλους υλικό που μπορεί να την υπηρετήσει. Το ρόστερ μοιάζει να έχει βάθος, ποικιλία και παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ο Γκριγκόνις φαίνεται να επιστρέφει κι ο Αταμάν να έχει εργαλεία. Έχει επιλογές. Το μόνο που μένει είναι να “δέσει” το σύνολο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όμως, υπάρχει και το πρώτο ερωτηματικό: ο Ματίας ΛεΣόρ. Ο τραυματισμός του ήταν σοβαρός και η επιστροφή του παραμένει θολή. Η βιαστική όσο και ανούσια επιστροφή του για το Final Four φαίνεται πως έκανε περισσότερη ζημιά από καλό. Το ιατρικό επιτελείο ακολουθεί συντηρητική προσέγγιση και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν θα είναι απόλυτα έτοιμος στο ξεκίνημα της σεζόν. Χωρίς τον ΛεΣόρ, ο Παναθηναϊκός χάνει το στυλ “bully ball” που τόσο καλά υπηρέτησε πέρσι. Ο νέος ψηλός που αποκτήθηκε είναι επαρκής και τι διάστημα προσαρμογής θα χρειαστεί; Θα ψάχνουμε πάλι ενίσχυση της τελευταίας στιγμής;
Δεύτερο ζήτημα είναι οι Έλληνες παίκτες. Ο Αταμάν έχει δηλώσει την πρόθεσή του να αξιοποιήσει τους πάντες, αλλά η πραγματικότητα της Euroleague είναι σκληρή. Ο χρόνος θα δείξει αν θα υπάρξουν ουσιαστικοί ρόλοι για όλους ή αν κάποιοι θα μείνουν στο περιθώριο. Έστω κι έτσι όμως, το κλίμα είναι σαφώς θετικότερο, αφού υπάρχει σχέδιο. Υπάρχει momentum. Και υπάρχει, επιτέλους, μπασκετική ταυτότητα.
Το Χαμένο Έδαφος και οι 2 Διαδρομές
Η εικόνα του συλλόγου μοιάζει διχασμένη. Στο ποδόσφαιρο, η κρίση έχει έρθει νωρίς και είναι βαθιά. Η απώλεια βαθμών, η έλλειψη πλάνου και το έλλειμμα εμπιστοσύνης έχουν ήδη αφήσει σημάδια. Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή περνά από τρία σημεία:
- Νέος προπονητής με ξεκάθαρη φιλοσοφία – όχι άλλη “δοκιμή”, αλλά λύση που να ενώνει το αποδυτήριο και να εμπνέει το κοινό.
- Επιστροφή στην ένταση – το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι το ρυθμό του. Χωρίς ένταση, δεν υπάρχει σύνολο.
- Αξιοποίηση κάθε παίκτη – αφού πλέον κανείς δεν περισσεύει με τόσες υποχρεώσεις.
Στον αντίποδα, το μπάσκετ έχει την ευκαιρία να ξεκινήσει καλά. Αν οι τραυματισμοί μείνουν μακριά, αν το ροτέισον βρει ισορροπία, αν ο Αταμάν στηριχθεί όπως πρέπει, τότε ο Παναθηναϊκός έχει τις βάσεις για κάτι μεγάλο. Αρκεί να μην χαθεί η συγκέντρωση και να μην κυριαρχήσουν οι “εσωτερικές φωνές” που συχνά χαλάνε το καλό κλίμα πριν καν στραβώσει κάτι.
Ο δρόμος είναι διπλός. Το ποδόσφαιρο χρειάζεται restart. Το μπάσκετ χρειάζεται σταθερότητα. Και ο κόσμος; Πρέπει να κρατήσει πίστη και στις δύο πορείες αλλά με διαφορετικές προσδοκίες. Η καλύτερα να έχει προσδοκίες μόνο από το ένα τμήμα…
Μεταξύ Απογοήτευσης & Ελπίδας
Ο Παναθηναϊκός βαδίζει ξανά σε μια σεζόν με αντίρροπες δυνάμεις. Η απογοήτευση από το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν είναι καινούρια, αλλά φέτος ήρθε πιο απότομα. Και πιο βαριά. Και παρά τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, το “Ελλάς-Ευρώπη- Παναθηναϊκός” δεν θα ακουστεί για ακόμα μια χρονιά. Ελπίδα, όμως, δεν φαίνεται, αν η αντίδραση δεν είναι άμεση και ουσιαστική.
Στο μπάσκετ, η ιστορία γράφεται διαφορετικά, όχι επειδή όλα είναι τέλεια, αλλά επειδή υπάρχει πλάνο, ρόλος και στόχος. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να ξαναμπεί στις ράγες, σε όλα τα αθλήματα. Αρκεί να αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα με σοβαρότητα, όχι με επικοινωνιακές αναβολές.
Ο σύλλογος οφείλει στους φιλάθλους του κάτι περισσότερο από δικαιολογίες. Οφείλει επιστροφή στην κανονικότητα. Όχι αυτή των ήσυχων χρόνων, αλλά των απαιτητικών, των περήφανων, των ουσιαστικών. Και το φθινόπωρο; Θα σταματήσει να είναι εποχή άγχους μόνο όταν το παρόν σταματήσει να μοιάζει με deja vu.