Πώς το λέγαμε εκείνο το σύνθημα κάποτε στο κλειστό του ΟΑΚΑ; «Παύλο, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ». Αυτό δεν δονούσε την ατμόσφαιρα στα παιχνίδια του πιο επιτυχημένου Ελληνικού συλλόγου στον ομαδικό αθλητισμό; Ε, προβλέπω οσονούπω να δονεί εκ νέου την ατμόσφαιρα του κλειστού παρόμοιο σύνθημα, το οποίο θα αφορά τον γιο του Παύλου. Ξέρω, βιάζομαι ελαφρώς. Αλλά με όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα, σύντομα μεγάλο μέρος των πράσινων οπαδών θα αρχίσουν να σκέφτονται (αν δεν έχουν ήδη κάνει τέτοιες σκέψεις) ότι μοναδική λύση για την ΠΑΕ είναι το όνομα Γιαννακόπουλος, όχι Παύλος, πλέον, αλλά Δημήτρης!
Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν αυτό το «Δημήτρη, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ» να το χρησιμοποιήσω στον τίτλο του άρθρου. Αλλά, επικράτησε η ψυχραιμία μέσα μου και αποφάσισα απλώς να χρησιμοποιήσω για τίτλο μια φράση, που, πιστεύω, αποτυπώνει απολύτως αυτό που αισθάνεται ΚΑΘΕ οπαδός της ομάδας! Γιατί δεν μπορεί να είσαι οπαδός του τριφυλλιού και να μην βλέπεις το προφανές. Ότι η ΠΑΕ Παναθηναϊκός με την ΚΑΕ Παναθηναϊκός ακολουθούν βίους αντίθετους. Και η βασική τους διαφορά έγκειται σε (βασικά ξεκινάει από) ένα, πλην βασικότατο, στοιχείο. Ότι την ΚΑΕ τη διοικεί ένας Παναθηναϊκός, ενώ την ΠΑΕ όχι! Έχω ξαναγράψει κάποτε, σε ένα άρθρο μου με τίτλο: «Δημήτρης Γιαννακόπουλος, Dr. Jekyll ή Mr. Hyde;» ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν είναι απλά Παναθηναϊκός. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στον Παναθηναϊκό! Όπως ακριβώς και ο γιος του και εγγονός του μεγάλου Παύλου, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε σε μια περίοδο που ο πατέρας του με τους θείους του είχαν, διοικούσαν και γιγάντωναν τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Κι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί, με όσα λάθη κι αν έχει κάνει ή θα κάνει στο μέλλον, παρά να αγαπάει τον Παναθηναϊκό!!! Σε πλήρη αντίθεση με τον Γιάννη Αλαφούζο, που, μέχρι να αναλάβει την ΠΑΕ αμφιβάλλω αν είχε ποτέ παρακολουθήσει έστω κι έναν αγώνα της ομάδας!
Την ώρα, λοιπόν, που στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός συντελείται μια πραγματικά ολική επάνοδος στα μεγαλεία (ασχέτως του πώς θα καταλήξει η χρονιά φέτος, η ομάδα βρίσκεται, πλέον, σε πορεία τρελής ανάπτυξης), στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός συντελείται ολική καταστροφή και επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις (τις γνωστές στην εποχή Αλαφούζου). Ο τρόπος με τον οποίο, όχι απλώς χάθηκε το φετινό πρωτάθλημα, αλλά κινδυνεύει να χαθεί και η Ευρώπη για τη νέα σεζόν, θα μπορούσε να αποτελέσει ολόκληρο σεμινάριο, με τίτλο: «τι να κάνετε αν θέλετε να αποτύχετε»!!!
Ο Γιάννης Αλαφούζος κατάφερε, μέσα σε λίγους μήνες, να καταστρέψει ολοσχερώς όλα όσα χτίζονταν επί 2,5 χρόνια. Μια ομάδα που επανήλθε στη διεκδίκηση των τίτλων, που είχε συγκεκριμένο πλάνο, αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι της, μια ομάδα που ξαναέπαιξε στην Ευρώπη (και μάλιστα στο Europa League) και που παραλίγο να παίξει στο Champions League, παρόλο που είχε να αντιμετωπίσει ομάδες πολλαπλάσιων μπάτζετ, μια ομάδα που συστηματικά προόδευε, διαλύθηκε εν μία νυκτί, μόνο και μόνο για να κατακτηθεί το πρωτάθλημα (που ούτως ή άλλως θα μπορούσε να έχει κατακτηθεί) και τελικά δεν κατακτήθηκε, επειδή χάσαμε στη Λεωφόρο από τις κολοπετινίτσες (ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί της Λαμίας, της Κηφισιάς και του ΑΡΗ, αλλά τα συναισθήματα αυτή τη στιγμή οδηγούν και σε μερικές υπερβολές), τις οποίες μέχρι τέλη Δεκεμβρίου κερδίζαμε με 3, 4 ή και 5 γκολ διαφορά! Φέτος, κυριολεκτικά, η ομάδα χάρισε το πρωτάθλημα στους άλλους! Το λες και κατόρθωμα! Το χειρότερο, όμως, δεν είναι ότι χάθηκε ο τίτλος (αυτός θα μπορούσε να έχει χαθεί και με το Γιοβάνοβιτς στο τιμόνι). Το χειρότερο είναι ότι η ομάδα, χωρίς ίχνος υπερβολής, ξεχαρβαλώθηκε εντελώς. Και δεν ξέρουμε καν τι ρόστερ θα έχουμε το Καλοκαίρι, για να μην πω ότι ακόμη δεν ξέρουμε ποιος θα προπονεί την ομάδα.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αυτά θα τα συζητήσουμε εν καιρώ. Ας μείνουμε, προς το παρόν, στο ότι η ομάδα φέτος αυτοκτόνησε. Κι αυτό έχει έναν και μόνο υπαίτιο. Αυτόν που εδώ και χρόνια καταστρέφει ό,τι καλό πάει να δημιουργηθεί. Το έχουμε ξαναδεί, άλλωστε το έργο (όποιος αμφιβάλλει, ας ψάξει στο διαδίκτυο παλαιότερες δηλώσεις του Ουζουνίδη και θα καταλάβει τι εννοώ). Για κάποιο λόγο, κάθε φορά που η ομάδα σηκώνει κεφάλι κι αρχίζει να ενοχλεί ένθεν και ένθεν, εκείθεν και εντεύθεν, που έλεγε κι ο Γιάννης Μπέζος στη σειρά «Της Ελλάδος τα Παιδιά», έρχεται μια αδιανόητη απόφαση του κυρίου Γιάννη και τα γαμ*&^% όλα! Όποιος θεωρεί ότι είμαι υπερβολικός, ας αναλογιστεί ότι μερικά χρόνια πριν, η ομάδα κινδύνεψε να πέσει στη Β’ Εθνική εξ αιτίας του κυρ Γιάννη. Κι ότι όσα χρόνια διοικεί την ομάδα καταφέρνει, διότι περί κατορθώματος πρόκειται και βάζει συστηματικά τρικλοποδιές στην ίδια του την ομάδα.
Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που αρχίζω κι αναρωτιέμαι αν έχουν βάση όλες αυτές οι θεωρίες περί μπροστινού, πισινού κλπ. Διότι, στα μάτια τα δικά μου, είναι αδιανόητο ένας άνθρωπος που έχει επιτυχημένες επιχειρήσεις σε μίντια και ναυτιλία να προβαίνει με τέτοια συνέπεια σε γκάφες ολκής, κάθε φορά που η ομάδα δείχνει να έχει πάρει το δρόμο της. Κι εδώ μιλάμε για αποφάσεις, τις οποίες, για να πάρεις, θα πρέπει να είσαι είτε ηλίθιος είτε στημένος. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο κύριος Γιάννης είναι ηλίθιος! Από την άλλη δεν θέλω να υιοθετήσω και τις διάφορες θεωρίες συνομωσίας. Αλλά, στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός συμβαίνουν πράγματα που, όσο και να προσπαθείς να σκεφτείς ορθολογικά και να βγάλεις άκρη, τελικά οι σκέψεις σου φτάνουν σε τέλμα.
Θα κλείσω το θέμα της ΠΑΕ με τρεις σκέψεις και θα επανέλθω στο επόμενο διάστημα:
- Πρέπει, πάση θυσία, να κατακτηθεί το κύπελο και η 3η θέση στο πρωτάθλημα, για πολλούς και ευνόητους, πιστεύω, λόγους, παρόλο που η χρονιά είναι ήδη αποτυχημένη.
- Ελπίζω ο Αλαφούζος να έχει ήδη καταλήξει στο ποιος θα είναι ο κόουτς την επόμενη σεζόν (είτε είναι ο Τερίμ είτε άλλος). Γιατί αν ο Μπάλντοκ έρχεται στην ομάδα, χωρίς την έγκριση του προπονητή, ας τον κλάψουμε από τώρα τον ασθενή και για του χρόνου!
- Διάβασα στο διαδίκτυο το σχόλιο ενός πράσινου οπαδού, όταν απολύθηκε ο Γιοβάνοβιτς. Ήταν κάπως έτσι: «Επιτέλους γλιτώσαμε από τον εμμονικό λουζερά Σέρβο παλιάτσο». Είναι ο ίδιος τύπος που όταν η ομάδα μπάσκετ έκανε ορισμένες κακές ήττες μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου φέτος, είχε γράψει: «Επιτέλους, διώξτε τον Τούρκο μυρωδιά. Το φωνάζω δυο μήνες τώρα ότι ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος κι ότι περισσότερο μιλάει, παρά προπονεί». Δυστυχώς, ο Γιάννης Αλαφούζος συντάχθηκε με τέτοιου είδους απόψεις κι έδιωξε τον Ιβάν. Ευτυχώς, ο Γιαννακόπουλος όχι!!!
Και μιας και αναφέρθηκα εκ νέου στο Γιαννακόπουλο, επανέρχομαι στα του μπάσκετ με δυο σχόλια για τη σειρά με τη Μακάμπι. Πριν ξεκινήσουν οι αγώνες, σε συζητήσεις με φίλους, είχα πει ότι η σειρά θα είναι δύσκολη κι ότι μετά τη ΡΕΑΛ, η Μακάμπι είναι η μόνη ομάδα που με φοβίζει. Στήριζα την άποψή μου στο ότι το στυλ μπάσκετ που παίζει δεν μας ταιριάζει, καθώς και στο ότι πρόκειται για ομάδα με μεγάλη ιστορία στα Ευρωπαϊκά γήπεδα και πολύ βαριά φανέλα. Η εξέλιξη της σειρά με δικαίωσε, αλλά, ευτυχώς, η ομάδα έχει, πλέον, τεράστιες προσωπικότητες, που στα δύσκολα την παίρνουν από το χεράκι και την τραβάνε μπροστά! Ο τρόπος με τον οποίο ήρθε το διπλό τη Μεγάλη Πέμπτη μου θύμισε το διπλό στο game 4 στο Γιαντ Ελιάου πριν πολλά χρόνια επί Ζοτς. Τότε που τα πράσινα φορούσαν Διαμαντίδης, Σάρας, Μπατίστ κλπ. Για όποιον το θυμάται, το 5ο ματς στο ΟΑΚΑ κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα. Δεν θα εκπλαγώ αν το game 5 αποδειχθεί εξίσου δύσκολο φέτος στο ΟΑΚΑ. Οπότε, όσοι βρεθούν στο κλειστό, υπομονή και ξελαρύγγιασμα μέχρι το τέλος. Ας ελπίσουμε να ζήσουμε μια μεγάλη βραδιά απέναντι στη Μακάμπι! Καλή επιτυχία στην ομάδα μας!!!