«…..Ο Παναθηναϊκός, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι μια μεγάλη οικογένεια, πατριαρχική, της οποίας τα μέλη διέπονται υπό μίας ειδικής νοοτροπίας. Συνδέονται, αλληλοεκτιμώνται, κινούνται και δρουν υπό μίαν λίαν ιδιότροπον σκέψιν. Ημείς οι οποίοι εζήσαμεν και ηνδρώθημεν επί μίαν τεσσαρακονταετίαν μέσα εις αυτήν την περίεργον ατμόσφαιραν, αισθανόμεθα μίαν ενδόμυχον μεταξύ μας αγάπην, εκτίμησιν, υποχρέωσιν. Όλοι έχομεν την γνώμην και την ακράδαντον πεποίθησιν ότι ο Παναθηναϊκός είναι μία πραγματικά μεγάλη ιδέα, που αποτελεί ένα μέρος του βίου μας, που θα ζη πάντα. Τα Μέλη, οι αθληταί, τα Συμβούλια παρέρχονται και αντιπαρέρχονται.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, θα παραμένη επί γενεάς γενεών εις την αιωνιότητα!…..»
Τα λόγια αυτά, που από εχθές κυκλοφορούν ευρέως σε βιντεάκι στο διαδίκτυο, αποτελούν απόσπασμα από Γενική Συνέλευση του Παναθηναϊκού Α.Ο. το 1948 των λεγομένων του τότε Γενικού Γραμματέα Μιχάλη Παπάζογλου. Φαντάζομαι αρκετοί ή οι περισσότεροι εξ υμών τα έχετε διαβάσει ή ακούσει κάπου. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως προσωπικά ανατρίχιασα, όταν μου έστειλε το συγκεκριμένο απόσπασμα ο φίλος και συνοπαδός Σταύρος!!! Και πώς γίνεται να μην ανατριχιάσει κανείς, ειδικά από τη στιγμή που το εν λόγω απόσπασμα το αναγιγνώσκουν αθλητές-ιερά τέρατα του Συλλόγου μας; Μπορεί ο μέσος αναγνώστης να βρίσκει κάπως περίεργες τις αντιδράσεις μας ή και να μας περνάει για γραφικούς υπερ-ρομαντικούς, αλλά όποιος έχει πατήσει το πόδι του έστω και μία φορά στον Τάφο του Ινδού, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ή και στο κλειστό του ΟΑΚΑ (καθότι εδώ και μερικές δεκαετίες κι εκεί γράφεται σπουδαία Παναθηναϊκή ιστορία), μπορεί να συναισθανθεί την ψυχοσύνθεσή μας και το ρίγος που μας διαπερνά στο άκουσμα και μόνο αυτών των λόγων!
116 χρόνια ένδοξης ιστορίας, λοιπόν! Με την ελπίδα να γίνουν πολύ-πολύ περισσότερα και την πεποίθηση ότι θα έρθουν ακόμη πιο μεγάλες, πιο ένδοξες στιγμές για το Σύλλογο με το τριφύλλι στο στήθος! Πεποίθηση που άρχισε να ξανακάνει την εμφάνισή της σε μας τους οπαδούς του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία ο Σύλλογός μας ξαναμπαίνει στις ράγες του πρωταθλητισμού και ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία από ότι ποτέ την τελευταία δεκαετία, σε όλο και περισσότερα αθλήματα.
Στο ποδόσφαιρο ο Γιάννης Αλαφούζος έχει ουσιαστικά, αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους (νομίζω έχει μείνει ένα μικρό κομμάτι, πλήρως διακανονισμένο, όμως). Ο ερχομός και η επί 2,5 έτη δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έβγαλαν την ομάδα από την ανυποληψία, μετά από πολλά χρόνια, οι μεταγραφές είναι, πλέον, υψηλότερου επιπέδου, ο νέος προπονητής μας, ο Φατίχ Τερίμ, έχει βιογραφικό που δεν χρίζει περαιτέρω ανάλυσης και όλα φαντάζουν ιδανικά, καθότι η δημιουργία νέου υπερσύγχρονου γηπέδου είναι από μόνη της ικανή να μας αλλάξει εντελώς επίπεδο! Μεγάλη είναι και η προσμονή όλων μας για την κατάκτηση και του πολυπόθητου πρωταθλήματος, αλλά αυτό θα το ξανασυζητήσουμε στις επόμενες μέρες.
Στο μπάσκετ, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Διότι το τμήμα αυτό κράτησε το Παναθηναϊκό μας φρόνημα ψηλά, σε εποχές που δύσκολα οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να δημιουργήσει νέους Παναθηναϊκούς! Και είναι το τμήμα μπάσκετ, που φαίνεται να έχει και τη μεγαλύτερη εξέλιξη. Διότι έχουμε την τύχη να ηγείται του μπασκετικού Παναθηναϊκού ένας άνθρωπος, που όπως έχω ξαναγράψει, γεννήθηκε μέσα στην ομάδα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κατάφερε να περάσει το ΟΑΚΑ στην κατοχή, ουσιαστικά, της ομάδας, αλλά δεν έμεινε εκεί. Αυτά που οραματίζεται για το γήπεδο της ομάδας μας, σε συνδυασμό με το τρομερό επιχειρηματικό του δαιμόνιο και την παθολογική του αγάπη για το τριφύλλι, έχουν ήδη φέρει αποτελέσματα (δεν μιλάω μόνο αγωνιστικά, αλλά κυρίως αναφέρομαι σε όλα τα υπόλοιπα) που έχουν ξεσηκώσει εμάς τους οπαδούς, μας έχουν κάνει να ξανα…παθιαστούμε με την ομάδα μας και να φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε sold out σε παιχνίδια της κανονικής διάρκειας, που πρόκειται να γίνουν δέκα μέρες μετά, ανεξαρτήτως αν οι τιμές των εισιτηρίων έχουν εκτοξευτεί (πράγμα απολύτως λογικό, με βάση τις υπηρεσίες που προσφέρονται, πλέον).
Και στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, όμως, τα πράγματα δεν πάνε πίσω. Οι δηλώσεις του Παναγιώτη Μαλακατέ πριν λίγες μέρες είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί και της ευημερίας και ομόνοιας όλων των τμημάτων του Συλλόγου μας (ΠΑΕ, ΚΑΕ και ΑΟ). Οι σπουδαίες κινήσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, οι οποίες έσωσαν από τα χρέη τον Ερασιτέχνη, η συνεχής βοήθεια του Γιάννη Αλαφούζου, που αποτελεί σταθερό και σημαντικό έσοδο για το Σύλλογο, αλλά και η χρηστή και γεμάτη Παναθηναϊκή αγάπη διαχείριση του Παναγιώτη Μαλακατέ και των ανθρώπων που τρέχουν τις ομάδες μας, αποτελούν εχέγγυο σταθερότητας, προόδου και επιτυχιών.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κατάκτηση τίτλων, διότι αυτό δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς ούτε είναι πάντα εύκολο. Μιλάω πρωτίστως για την ΥΓΕΙΑ που βγάζουν όλα τα τμήματα του πολυνίκη στη χώρα μας Συλλόγου. Η μεγαλύτερη, δε, επιτυχία όλων όσων βρίσκονται εντός ή πέριξ των διοικήσεων της ΠΑΕ, της ΚΑΕ και του Ερασιτέχνη είναι η μαζική επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα. Αυτό που συμβαίνει με τους πράσινους οπαδούς κυριολεκτικά δεν έχει προηγούμενο, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά ίσως και στο εξωτερικό. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι άλλο Σύλλογο, στον οποίο οι οπαδοί να γεμίζουν τα γήπεδα ΟΠΟΥ κι αν παίζουν οι ομάδες του, σε ΟΛΑ τα αθλήματα. Πολλών ομάδων οι οπαδοί γεμίζουν τα ποδοσφαιρικά τους γήπεδα, πολλών ομάδων οι οπαδοί γεμίζουν τα μπασκετικά τους γήπεδα ή τα γήπεδα βόλεϊ κλπ. Καμία, όμως, δεν γεμίζει ΟΛΑ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ, σε ΟΛΑ ΤΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ!
Μπορεί να με θεωρήσει κάποιος υπερβολικό. Εντάξει, λογικό θα πεις, Παναθηναϊκός είναι ο τύπος, τι θα έγραφε; Όμως, πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι όποιος αθλητής ή αθλήτρια έρχεται στον Παναθηναϊκό ερωτεύεται το Σύλλογο μέσα σε λίγες μόνο μέρες; Ποιος ξεχνάει την τρέλα του Σισέ για τους οπαδούς μας ή του Στόγιαν Βράνκοβιτς που ανέβηκε στα κάγκελα για να πανηγυρίσει με τον κόσμο στο κλειστό του Σπόρτινγκ; Ποιος ξεχνάει τον Χεζόνια που είχε τρελαθεί με το ΟΑΚΑ και τους πράσινους οπαδούς πολύ πριν έρθει στην ομάδα; Τόσοι και τόσοι παικταράδες που έχουν περάσει σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ανδρών και ένιωσαν αμέσως την ομάδα σπίτι τους; Τόσους και τόσους άλλους παικταράδες ανά τα χρόνια; Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Θα μου πείτε, βέβαια, ότι σε όλες τις ομάδες συμβαίνει αυτό, παίκτες να δένονται τόσο με τους οπαδούς σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ανδρών. Ναι, σωστά.
Πάμε, λοιπόν, να δούμε μερικά πράγματα που δεν συμβαίνουν πουθενά αλλού. Στο πρώτο της ντέρμπι απέναντι στην παλιά της ομάδα, τον Ολυμπιακό, η Σταμολάμπρου, δάκρυσε ακούγοντας τον κόσμο να την αποθεώνει για την εμφάνισή της. Είχε συνηθίσει να παίζει μπάσκετ, μπροστά σε συγγενείς και φίλους, βλέπεις! Η Ριντ έχει δηλώσει ότι τέτοιους οπαδούς δεν έχει συναντήσει πουθενά αλλού! Μιλάμε για μπάσκετ γυναικών, έτσι; Πριν λίγα χρόνια, οι ξένοι βολεϊμπολίστες μας έμεναν στην ομάδα ακόμη και με λιγότερα λεφτά, καθότι το δέσιμό τους με τους οπαδούς τούς έκανε να νιώθουν την ομάδα κυριολεκτικά οικογένειά τους. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι, εδώ και αρκετό καιρό, όποια ομάδα του Παναθηναϊκού κι αν παίζει σε εντός έδρας αγώνα, παίζει σχεδόν πάντα σε γεμάτο γήπεδο, με τον κόσμο να δημιουργεί καταπληκτική ατμόσφαιρα. Το πάρτι που στήνεται, δε, μετά από ΚΑΘΕ νίκη, σε ΚΑΘΕ εντός έδρας αγώνα (ενίοτε και σε εκτός έδρας), σε ΚΑΘΕ άθλημα, με τους οπαδούς να τραγουδούν το «χόρτο μαγικό» και τους αθλητές και τις αθλήτριές μας να χορεύουν και να τραγουδούν μαζί τους, δεν έχει προηγούμενο!
Αυτό, όμως, που δείχνει τη μεγάλη διαφορά στο πώς αντιμετωπίζουν οι πράσινοι οπαδοί το Σύλλογο συνολικά είναι το γεγονός που διαδραματίστηκε σε αγώνα μπάσκετ με αμαξίδιο. Ναι, έχει συμβεί και αυτό. Αθλητές της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού με αμαξίδιο είχαν αποθεωθεί πριν λίγα χρόνια σε παιχνίδι πρωταθλήματος, στο οποίο, μάλιστα, είχαν χάσει. Διότι στην ιδιοσυγκρασία των οπαδών της ομάδας μας (στην πλειοψηφία αυτών, τουλάχιστον, καθώς ηλίθιοι υπάρχουν παντού) είναι πάνω απ’ όλα να αποθεώνουν οποιονδήποτε αθλητή ή αθλήτρια υπερασπίζεται τα Παναθηναϊκά ιδεώδη, φορώντας τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος, αρκεί εκείνος ή εκείνη να τα δίνει όλα μέσα στο γήπεδο!
Σύλλογος Μεγάλος, λοιπόν. Και υπερήφανος, θα έλεγα, βασιζόμενος σε όλα όσα αναγράφονται στο καταστατικό του για τους σκοπούς ιδρύσεώς του, για το τι πρεσβεύει, για το τι υπηρετεί. Αλλά και για τους πολύ σπουδαίους ανθρώπους (με μικρές εξαιρέσεις), οι οποίοι έχουν φορέσει τη φανέλα του ή/και τον έχουν υπηρετήσει από διοικητικά πόστα. Ανθρώπους, οι οποίοι συχνά, εκτός από όσα έχουν κάνει για το Σύλλογό μας, έχουν τιμηθεί για την προσφορά τους στο Έθνος, στην ελληνική κοινωνία και στον ελληνικό αθλητισμό! Διότι στο τέλος της ημέρας, αυτό που κάνει τη διαφορά δεν είναι ένας ακόμη τίτλος εντός γηπέδων. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το ήθος, η διαρκής προσφορά στη νεολαία του τόπου και στην κοινωνία. Είναι, τελικά, η αέναη προσπάθεια να παραμείνεις πιστός στις αξίες, στις ιδέες και στους σκοπούς τους οποίους οραματίστηκαν οι μεγάλοι ιδρυτές του Συλλόγου.
Χρόνια πολλά, Παναθηναϊκέ μας!
ΥΓ: Πολύ θα μας χαροποιούσε μια μεγάλη νίκη απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλό μας αύριο, έτσι σαν γενέθλιο δωράκι!