Λημνιός ο πρώτος. Εντάξει, λες, Έλληνας και καλός παίκτης, αλλά με πολύ μεγάλη αποχή! Ακαϊντίν ο δεύτερος. Εδώ κάπως αρχίζει να φτιάχνει το πράγμα. Όχι ότι τον ξέρουμε ή ότι είναι παγκόσμιας εμβέλειας αστέρας, αλλά, όσο να ‘ναι, ο Τερίμ τον γνωρίζει καλά. Οπότε, εμπιστευόμαστε την κρίση του ανθρώπου που παρακολουθεί τον παίκτη εδώ και χρόνια. Κι έρχεται ο Μπακασέτας. Τρίτη και φαρμακερή! Έλληνας (ναι, καλώς ή κακώς, όπως και στο μπάσκετ, τα ποιοτικά ελληνικά διαβατήρια είναι δυσεύρετα και συχνά, τα πληρώνεις και υπεραξία), αρχηγός της Εθνικής ομάδας, με γεμάτες χρονιές, ξέρει από πρωταθλητισμό (πήρε πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, πήρε και στην Τουρκία) και το κυριότερο, αποτελεί διακαή πόθο του Τερίμ, όπως μας γράφουνε οι πέριξ της ομάδας που εδώ και τρεις εβδομάδες έλεγαν ότι αποτελεί το βασικό στόχο μας!
Όπως μας πληροφορούν, μάλιστα, οι δημοσιογράφοι που βρίσκονται κοντά στην ομάδα, σύντομα ανακοινώνεται ο έτερος αμυντικός, ο αριστεροπόδαρος Βραζιλιάνος, με πολύ πλούσιο βιογραφικό και με μεγάλη καριέρα (εάν ολοκληρωθεί η μεταγραφή του, θα είναι μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος αμυντικός μας, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, βάσει της ως τώρα πορείας του), ενώ έφτασε στην Αθήνα ο Ντραγκόφσκι, με πολυετή παρουσία στα Ιταλικά γήπεδα, ασφαλώς παράσημο για κάθε τερματοφύλακα, για να διεκδικήσει μαζί με τον Λοντίγκιν τη θέση κάτω από τα γκολπόστ. Για κερασάκι στην τούρτα, δε, ακουγόταν έντονα ο Σέρβος Μαξίμοβιτς για τη θέση των κεντρικών χαφ, παίκτης που τα τελευταία χρόνια έχει πολύ γεμάτες χρονιές και με πολύ καλή παρουσία στην ιδιαίτερα ποιοτική και δύσκολη Λα Λίγκα, αν και φαίνεται να απομακρύνεται αυτό το ενδεχόμενο.
Καθώς φαίνεται, λοιπόν, ο Αλαφούζος έχει δεσμευτεί να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία του Τερίμ. Για να μην τον αδικώ, λεφτά, λιγότερα ή περισσότερα, έβαζε πάντα (σχεδόν πάντα, αφού υπήρξε και η περίοδος με το τράβηγμα της πρίζας). Αφήνω στην άκρη τις φήμες περί μεγάλου ποσού που ρέει στα ταμεία της ομάδας από τα τηλεοπτικά συμβόλαια που εξασφάλισε από Τουρκία μεριά, λόγω έλευσης του Τερίμ. Για να είμαι ειλικρινείς, δεν θέλω καν να πιστέψω ότι η αλλαγή προπονητή σχετίζεται με τέτοια πράγματα. Παραβλέπω, επίσης, τις κακές γλώσσες, που λένε ότι ένας από τους λόγους απόλυσης του Ιβάν ήταν οι διαφωνίες σε θέματα μεταγραφών (γιατί αν πιστέψουμε σε τέτοια πράγματα, ας βάλουμε λουκέτο από τώρα στο μαγαζί). Ο Πρόεδρος, λοιπόν, αποφάσισε να πληρώσει και να φέρει στην ομάδα όσους παίκτες κρίνει ο νέος προπονητής ότι θα ανεβάσουν την ποιότητά της. Καθόλου κακό, βεβαίως.
Διότι επί Γιοβανοβιτς η ομάδα δουλευόταν επί 2,5 χρόνια και είχε συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού, συγκεκριμένους παίκτες που το έβαζαν σε εφαρμογή και οι απαιτήσεις για να ανέβουμε επίπεδο ήταν σαφώς λιγότερες, αφού η ομάδα ήταν δουλεμένη. Αλλά, πλέον, φαίνεται να χρειάζονται αλλαγές. Για παράδειγμα, στη θέση 6 ο Ιβάν είχε βασικό τον Αράο (ασχέτως αν τον έχασε από εκεί λόγω ελλείψεων στα σέντερ μπακ) και δευτερευόντως τον Πέρεθ. Άντε σε κάποια ματς για λίγο χρόνο και τον Ζέκα. Ενώ στα χαφ ήταν σχεδόν καλυμμένος με το υπάρχον υλικό. Ναι, αλλά ο Σέρβος έπαιζε άλλο στυλ ποδοσφαίρου. Ήθελε να έχει μόνιμα την μπάλα στα πόδια η ομάδα, να προσπαθεί να έχει καλή κυκλοφορία και να παίρνει τον πλήρη έλεγχο των αγώνων, χωρίς να στηρίζεται τόσο πολύ στην ένταση και το εξαντλητικό πρέσινγκ.
Το ποδόσφαιρο που θέλει να παίξει ο Τερίμ, από την άλλη, παρόλο που έχει κάποια κοινά στοιχεία (επίσης θέλει να έχει τη μπάλα στην κατοχή της η ομάδα και να πιέζει να την κερδίσει όποτε τη χάνει), απαιτεί παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Χωρίς να είμαι ειδικός (έχω πει πολλές φορές ότι οι γνώσεις μου περί προπονητικής είναι ελάχιστες), πιστεύω ότι ο Τούρκος ζητάει πολύ μεγαλύτερη ένταση από τους ποδοσφαιριστές του και περισσότερα τρεξίματα. Παίκτες σαν τον Πέρεθ, ο οποίος επί Γιοβάνοβιτς αποτελούσε τον ιθύνοντα νου στο κέντρο για την ομάδα μας, στον τρόπο παιχνιδιού του Τερίμ, είναι πιο δύσκολο να ανταπεξέλθουν, εξαιτίας της μειωμένης ταχύτητας και της περιορισμένης εκρηκτικότητάς τους. Ο Ισπανός αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφοράς φιλοσοφίας μεταξύ Τερίμ και Γιοβάνοβιτς. Ο Ιβάν ήθελε στο νευραλγικό χώρο του κέντρου έναν παίκτη με καλή τεχνική, που να μπορεί να ηρεμήσει το παιχνίδι, να ξεκινήσει όλη τη δημιουργία, να βγάλει μακρινές μπαλιές που θα κόψουν την αντίπαλη άμυνα στα δύο. Ο Φατίχ, από την άλλη, δείχνει να επιλέγει περισσότερη ταχύτητα και δύναμη στη θέση αυτή. Όχι ότι δεν θέλει και καλή τεχνική (προφανώς περιμένει την επιστροφή Αράο στη θέση 6), αλλά αν έχει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο, θα προτιμήσει την αθλητικότητα από την τεχνική (βλέπε Κώτσιρας)!
Δεν βάζουμε, προφανώς, στη συζήτηση θέματα προτιμήσεων του ενός ή του άλλου. Αυτά όλα είναι σχετικά. Άλλωστε, κανείς δεν ξέρει αν η ομάδα, τελικά, θα έπαιρνε ή όχι το πρωτάθλημα με τον Ιβάν στον πάγκο. Το αν θα το πάρει με τον Φατίχ, μένει να το δούμε. Το δε επιχείρημα περί νικών στα ντέρμπι, στα μάτια τα δικά μου είναι αστείο. Όχι επειδή δεν παίζουν ρόλο οι νίκες στα ντέρμπι. Αλλά επειδή , όπως αποδείχτηκε και με τον Τούρκο στον πάγκο, δεν εξαρτώνται πάντα όλα από την εικόνα της ομάδας στο γήπεδο. Πέρυσι, ο Γιοβάνοβιτς έστησε άριστα την ομάδα στο ντέρμπι μέσα στην οπάπ αρένα. Αλλά κάποιος κύριος Νταμπάνοβιτς του στέρησε το διπλό. Ομοίως φέτος, ο Τερίμ έστησε με άριστο τρόπο την ομάδα στο ίδιο γήπεδο, αλλά πάλι το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Αυτή τη φορά εξαιτίας ενός βαρίστα που αρνήθηκε ολοφάνερο πέναλτι. Μικρή σημασία έχει να τα συζητάμε, πλέον.
Πάμε στο διά ταύτα τώρα. Ο Τερίμ ανέλαβε σε μια πολύ περίεργη περίοδο. Μέσα σε δύο εβδομάδες έπρεπε να γνωρίσει τους παίκτες, να αντιληφθεί τις δυνατότητές τους, να μάθει την ομάδα, να βρει τρόπο να εφαρμόσει τα συστήματά του, να καταλάβει τους αντιπάλους που είναι απέναντί του και όλα τα συναφή. Γολγοθάς! Και παρόλο που ακόμη δεν έχει καταγράψει νίκη σε ντέρμπι, η εικόνα που έχει παρουσιάσει φαινομενικά είναι ενθαρρυντική (θα εξηγήσω παρακάτω τη λέξη «φαινομενικά»). Χωρίς καμία υπερβολή, από τον Αλμέιδα πήρε την ταυτότητα στη Φιλαδέλφεια! Ενώ απέναντι στον Καρβαλιάλ, έπαιξε με μισή ομάδα (κυριολεκτικά, αφού έλειπαν Μάγκνουσον, Παλάσιος, Φωτάρας, Τζούρισιτς (4 βασικότατοι παίκτες) και μερικοί αναπληρωματικοί ακόμη. Αναγκάστηκε, δε, να παίξει για αρκετή ώρα, σε κρίσιμο σημείο του αγώνα, με σέντερ φορ ένα κλασσικό σέντερ μπακ, με τον Κώτσιρα σε όποια θέση υπάρχει μέσα στο γήπεδο, εκτός από τη φυσική του και έχοντας χάσει από το κέντρο τον άνθρωπο που είχε διαλέξει ο Ιβάν για να δεσπόζει στη θέση 6, τον Αράο.
Ο Τούρκος έχει πετύχει ένα μικρό θαύμα τις τελευταίες 10 μέρες, σε 3 διαδοχικά ντέρμπι! Κι έδειξε πόσο τεράστια προσωπικότητα είναι και γιατί έχει πετύχει όσα έχει πετύχει στην ως τώρα καριέρα του! Κατάφερε να μην χάσει στην έδρα ενός άμεσου ανταγωνιστή για το πρωτάθλημα και να περάσει στην επόμενη φάση στο κύπελλο, αποκλείοντας τον αιώνιο αντίπαλό του. Στον κόσμο της ομάδας διακρίνεις, πλέον, μια αισιοδοξία ότι όλα βαίνουν καλώς και επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα και πάντα υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού νιώθουν, στην πλειοψηφία τους, ότι το πρωτάθλημα έχει σχεδόν κατακτηθεί! Προφανώς, οι επιτυχίες του Τερίμ στην καριέρα του είναι ένας λόγος. Αυτά που έχει τολμήσει να κάνει στα πρώτα του μεγάλα παιχνίδια στην Ελλάδα δείχνουν την πράγματι πολύ μεγάλη προσωπικότητά του και οι αντιξοότητες που αντιμετώπισε με τις πολλές ελλείψεις και του τραυματισμούς πριν τα ντέρμπι τον ανέβασαν σε βαθμό θεοποίησης στα μάτια του κόσμου (και του Αλαφούζου, αν κρίνουμε από την ανάρτησή του για τα γεννητικά όργανα του κόουτς), καθότι ο ΠΑΟ βγήκε αλώβητος, τόσο βαθμολογικά, όσο και σε επίπεδο εντυπώσεων!
Είναι, όμως, τα πράγματα τόσο καλά; Έδειξε η ομάδα τόσα θετικά σημεία που να δικαιολογούν αυτή την υπέρμετρη αισιοδοξία; Η γνώμη μου είναι όχι. Εάν ο Τούρκος είχε αναλάβει την ομάδα το περασμένο Καλοκαίρι ή αν ερχόταν μετά το τέλος της σεζόν κι έδειχνε αυτά τα πράγματα στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν, θα αντιμετώπιζα την όλη κατάσταση αλλιώς. Διότι είναι διαφορετικό να έχεις μπροστά σου τον απαραίτητο χρόνο να κάνεις δοκιμές, να μάθεις το ρόστερ, να καταλάβεις τι μπορεί να προσφέρει κάθε παίκτης, να έχεις το περιθώριο να αποτύχεις, να χάσεις, να αλλάξεις πράγματα και να καταλήξεις σε τι ακριβώς θέλεις και μπορείς να παίξεις στο γήπεδο και είναι εντελώς διαφορετικό όλα αυτά να πρέπει να τα κάνεις χωρίς να «δικαιούσαι» να κάνεις λάθος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσει καλά η ομάδα τη σεζόν.
Όμως, ο Παναθηναϊκός, για να μην ξεχνιόμαστε, την Κυριακή θα αντιμετωπίσει τον Αστέρα Τρίπολης, μια ομάδα που, διαχρονικά, με μικρές εξαιρέσεις, τον δυσκολεύει. Και είναι αναγκασμένος να τον αντιμετωπίσει χωρίς τον άνθρωπο που του αλλάζει επίπεδο, τον Ιωαννίδη (πιθανόν χωρίς σέντερ φορ γενικά, αφού ακόμη δεν γνωρίζουμε αν παίξουν οι Γερεμέγιεφ και Σπόραρ), χωρίς τον πιο επιδραστικό του φέτος εξτρέμ, τον Παλάσιος (τα νούμερά του σε γκολ και ασίστ το μαρτυρούν), χωρίς το ένα εκ των 2 δεκαριών του, τον Τζούρισιτς, με τον Τσέριν να προέρχεται από τραυματισμό, με τον Αϊτόρ να είναι ωσεί παρόν από αφίξεως του Τερίμ και δώθε και με την ομάδα εξουθενωμένη (3 ντέρμπι σε 8 μέρες, εκ των οποίων το ένα πήγε στην παράταση)! Σαν πολλά δεν είναι μαζεμένα, για να παραμείνουμε ήσυχοι;
Φυσικά, Παναθηναϊκός είσαι. Αν θέλεις το πρωτάθλημα, θα πρέπει να ξεπεράσεις δυσκολίες και εμπόδια που θα βρεθούν μπροστά σου. Άσε που, όπως συνηθίζουν να λένε ορισμένοι, «δεν χρειάζεσαι ούτε προπονητή για να κερδίσεις τον κάθε Αστέρα» (μεγαλύτερη μαλ*&%$κία δεν έχει ειπωθεί από αυτή στον αθλητισμό, αλλά τέλος πάντων). Εξάλλου, ο Φατίχ ξέρει να προετοιμάζει την ομάδα και να επινοεί λύσεις σε δύσκολες περιστάσεις. Σωστά όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα φαίνεται να είναι συσπειρωμένη και βγάζει πάθος για την επίτευξη των στόχων. Οι παίκτες, ευτυχώς, δείχνουν ανεπηρέαστοι σε ψυχολογικό επίπεδο από τη φυγή του προηγούμενου προπονητή τους (όπως και να το κάνουμε, ο Ιβάν δούλευε μαζί τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ για πολλούς εξ αυτών ήταν κάτι σαν πατέρας) και σ’ αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο Τερίμ είναι «μανούλα» στο να κερδίζει ψυχολογικά τους παίκτες του και να τους προετοιμάζει πνευματικά για τα παιχνίδια, ανεξαρτήτως των προβλημάτων που υπάρχουν.
Αλλά. Υπάρχει πάντα αυτό το «αλλά», που έρχεται να δημιουργήσει ανησυχία, μετά από μια καλή δήλωση. Αλλά, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός μπάλα ιδιαίτερα καλή δεν παίζει! Κακά τα ψέματα. Ναι, στα 3 ντέρμπι ήμασταν καλύτεροι των αντιπάλων μας. Ναι, κερδίσαμε και τα 2 σημαντικά προηγούμενα παιχνίδια, απέναντι σε ΠΑΣ Γιάννινα και Παναιτωλικό. Αλλά το δεδομένο παραμένει. Μπάλα δεν παίζουμε. Ή, για να το θέσω πιο ορθά, δεν παίζουμε οργανωμένο ποδόσφαιρο. Στα μεν πρώτα ματς, με αντιπάλους τις 2 επαρχιακές ομάδες δημιουργήσαμε και σκοράραμε πολύ λιγότερο σε σχέση με τα παιχνίδια κόντρα σε τέτοιου τύπου ομάδες επί Γιοβάνοβιτς. Με τους Αγρινιώτες, μάλιστα, κινδυνέψαμε σοβαρά με ισοφάριση στο τέλος.
Αλλά και απέναντι σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός, παρά την ανωτερότητά του, δεν έπαιξε ιδιαίτερα καλά. Μην ξεχνάμε ότι οι 2 μεγάλοι αντίπαλοί μας διανύουν κακή περίοδο. Η ΑΕΚ δεν παίζει στις ίδιες εντάσεις που έπαιζε μέχρι πριν ένα μήνα (και πέρυσι τέτοια εποχή είχε μια κάμψη στην απόδοσή της), ενώ οι κόκκινοι τον τελευταίο καιρό έχουν κερδίσει μόνο την Κηφισιά (2-3) και τις Σέρρες (0-1), ήρθαν ισοπαλία με το Βόλο (2-2) και με τον Ατρόμητο (0-0) κι έχασαν από την ΑΕΚ (1-2, με κόντρα διαιτησία, βέβαια) και από τη Λαμία (1-0)! Μπορεί, συνεπώς, να φανήκαμε ανώτεροι των αντιπάλων μας, αλλά πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι βοήθησε η χρονική συγκυρία στην οποία τους πετύχαμε. Και φυσικά, να λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι νίκη δεν κάναμε ούτε με την ΑΕΚ ούτε με τον Ολυμπιακό σε 3 ματς. Σύμφωνα με τα non papers που κυκλοφόρησαν μετά την απόλυση του Ιβάν, 2 πράγματα χρέωσε ο Αλαφούζος στον Σέρβο: το ότι δεν προκρίθηκε από τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, παρά το γεγονός ότι χρειαζόταν 1 βαθμό στη Λεωφόρο απέναντι στη Μακάμπι, καθώς και το ότι δεν κέρδιζε στα ντέρμπι. Ε, λοιπόν, ούτε ο Τερίμ κέρδισε σε ντέρμπι, ως τώρα.
Προσοχή. Αυτό που λέω δεν αποτελεί μομφή προς τη δουλειά του Τούρκου. Ο άνθρωπος βρίσκεται στην ομάδα μόλις ένα μήνα. Από την άλλη, δεν μπορεί να είμαστε στον 7ο ουρανό μετά την ισοπαλία στη Φιλαδέλφεια και με το ποδόσφαιρο που απέδωσε ο Παναθηναϊκός τουλάχιστον στα πρώτα 90 λεπτά στον επαναληπτικό στον Πειραιά, την ώρα που βρίζαμε Θεούς και Δαίμονες, μετά την ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο κι ενώ, κατά γενική ομολογία, επρόκειτο για ένα παιχνίδι που θα μπορούσαμε να το έχουμε κερδίσει με 3 γκολ διαφορά! Είτε θα ασχολούμαστε και στις δύο περιπτώσεις με το αποτέλεσμα είτε θα κοιτάμε και τη μεγάλη εικόνα, που αφορά στο πώς έπαιξε η ομάδα.
Κι ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης. Η ομάδα έχει να δώσει στις επόμενες 2 εβδομάδες 4 απαιτητικά παιχνίδια. Αστέρας στη Λεωφόρο και ΠΑΟΚ στην Τούμπα τις 2 επόμενες Κυριακές και μεσοβδόμαδα 2 παιχνίδια απέναντι στον Ατρόμητο για το κύπελο. Οι συνθήκες δύσκολες. Οι μεν ΠΑΟΚ και Ατρόμητος βρίσκονται στην καλύτερη αγωνιστική στιγμή της φετινής τους πορείας (μια ματιά στα αποτελέσματά τους εδώ κι ενάμιση μήνα καταδεικνύει του λόγου το αληθές), ο δε Αστέρας είναι ομάδα που μας έχει κάνει τη ζωή δύσκολη πολλάκις, ακόμη και στην έδρα μας! Και, για να έχουν καλή κατάληξη οι επόμενες 15 μέρες, θα χρειαστεί καλύτερη εικόνα στο γήπεδο από αυτή που είχαμε ως τώρα.
Ξαναλέω, προς αποφυγή παρεξηγήσεως, παρόλο που είμαι της άποψης ότι κακώς απολύθηκε ο Γιοβάνοβιτς στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός έχει συνάψει συμβόλαιο με κορυφαίο προπονητή. Και εμμένω στην άποψη που διατύπωσα κατά την άφιξή του ότι θα κριθεί σε βάθος χρόνου, όχι από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες ενός μηνός. Ο Τερίμ αλλάζει τον Παναθηναϊκό, αλλά, δυστυχώς, χρόνος δεν υπάρχει. Προφανώς άπαντες θέλουμε να δούμε την ομάδα να βελτιώνεται συνεχώς και να σηκώσει το πρωτάθλημα. Αλλά θέλει υπομονή και ψυχραιμία. Δεν χρειάζεται υπεραισιοδοξία ούτε υπερφίαλες σκέψεις και προσδοκίες. Απαιτείται να αντιληφθούμε τις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος και να στηρίξουμε την ομάδα και το νέο μας προπονητή, έχοντας στην άκρη του μυαλού μας ότι 3-4 παιχνίδια ούτε αποτελούν ασφαλές κριτήριο ούτε κρίνουν όλη τη χρονιά! Για αρχή, ας περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσει η ομάδα την Κυριακή, με την ελπίδα ο Τούρκος να παρουσιάζει σε κάθε παιχνίδι την ομάδα όλο και πιο βελτιωμένη!