Σαν Παναθηναϊκοί μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε από τις λίγες ομάδες στην Ευρώπη των οποίων ένα κομμάτι των οπαδών είναι αμιγώς «μπασκετικοί», αν μου επιτρέπεται ο όρος. Ή μάλλον, για να το θέσω με μεγαλύτερη ακρίβεια, υπάρχει αρκετός «πράσινος» κόσμος που πιθανότατα δεν βλέπει αποκλειστικά μπάσκετ, αλλά που το μπάσκετ το έχει πρώτο στις προτιμήσεις του. Κόσμος που, αν τους πεις ότι πρέπει να επιλέξουν να δουν ένα ματς μέσα στην εβδομάδα, πιθανότατα θα επιλέξουν να κινηθούν προς ΟΑΚΑ μεριά και όχι προς Αμπελόκηπους. Και βέβαια, αυτό δεν είναι ούτε περίεργο ούτε τυχαίο.
Διότι είχαμε και έχουμε την τύχη όσοι δενόμαστε συναισθηματικά με το τριφύλλι να έχει στηθεί ένα τεράστιο μπασκετικό οικοδόμημα, ένα brand name που, εδώ και δεκαετίες, έχει ξεπεράσει τα στενά όρια της χώρας μας κι έχει κάνει πάταγο σε όλη την Ευρώπη (και εκτός αυτής, σε πλείστες περιπτώσεις) από μια «τρελή» οικογένεια, που δεν φείδεται χρημάτων όταν αυτά πρόκειται να ξοδευτούν για την ομάδα μας. Φυσικά, σε αυτή την κατάσταση έχει συμβάλλει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και το ποδόσφαιρο. Η κατάσταση που επικρατεί εδώ και 30, σχεδόν, χρόνια στο ποδοσφαιρικό τμήμα είναι παράγοντας που έπαιξε το ρόλο του, αφού αναγκαστήκαμε να δώσουμε όλη μας την ενέργεια σε ένα άθλημα που μας έκανε πραγματικά υπερήφανους, σε ένα αθλητικό τμήμα, του οποίου οι διοικούντες αγαπούσαν και αγαπάνε το σύλλογο παθολογικά, με αποτέλεσμα να έχουμε ζήσει όλο αυτό το μεγαλείο!
Και είναι λογικό να υπάρχει κόσμος που κατατάσσει την ομάδα μπάσκετ ψηλότερα από όλες τις άλλες, αν σκεφτούμε ότι φίλοι της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, χωρίς υπερβολή. Έχουμε δει, άλλωστε, αναρτήσεις φιλάθλων διαφορετικών εθνικοτήτων κατά καιρούς στα social media, οι οποίοι επισκέπτονται την Αθήνα μόνο και μόνο για να ζήσουν live την εμπειρία του ΟΑΚΑ, να δουν από κοντά την ομάδα που υποστηρίζουν. Το επίτευγμα αυτό δεν είναι διόλου μικρό. Τεράστιοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, όπως η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Μίλαν, η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν και πολλοί άλλοι έχουν εδώ και δεκαετίες οπαδούς σε κάθε χώρα του πλανήτη. Και μιλάμε για ποδοσφαιρικά brands, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οπότε, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί πόσο σπουδαίο παράσημο είναι για τον Παναθηναϊκό και την οικογένεια Γιαννακόπουλου το ότι έχουν δημιουργηθεί φίλοι της ομάδας μπάσκετ, που υποστηρίζουν τους πράσινους, αντί κάποια ομάδα της χώρας τους!
Πέρασε, βέβαια, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός μια περίοδο μεγάλης κρίσης το τελευταίο διάστημα. Και δεν αναφέρομαι στο 2012, οπότε και είχαμε αλλαγή σκυτάλης επίσημα στη διοίκηση της ομάδας. Διότι, παρά τις όποιες ανησυχίες μας, ο νέος διοικητικός ηγέτης της ΚΑΕ κατάφερε να κρατήσει την ομάδα ψηλά, με τίτλους στην Ελλάδα και με παραλίγο συμμετοχές σε Φ4 (κάποιες εκ των οποίων τους τις στέρησε ο γνωστός Ισπανός κλόουν). Όταν μιλάμε για κρίση, προφανώς γίνεται λόγος για την τελευταία τριετία, οπότε και η ομάδα κατάντησε να έχει παίκτες επιπέδου…αστείου για τα δεδομένα και την ιστορία της. Ευθύνη, φυσικά, για τέτοιες καταστάσεις έχει πάντα η κεφαλή της ομάδας (τα έχουμε ξαναγράψει, άλλωστε). Αλλά, ευτυχώς, αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
Από την περασμένη Άνοιξη και μετά, από τότε, δηλαδή, που ξεπεράστηκαν τα όποια εμπόδια προσπάθησε να βάλει ο πιο ανεκδιήγητος Υπουργός του σύγχρονου Ελληνικού κράτους (καταλαβαινόμαστε, νομίζω), το νερό μπήκε στο αυλάκι. Το πλάνο για την ανακατασκευή του ΟΑΚΑ καταρτίστηκε, ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης κατά την τελευταία πενταετία προσλήφθηκε, το μπάτζετ ανέβηκε κοντά στα επίπεδα παλαιότερων καλών εποχών και προς Μαρούσι μεριά άρχισαν να φτάνουν παίκτες, όχι απλώς εγνωσμένης αξίας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, εκ των κορυφαίων της Ευρώπης στη θέση τους.
Παρόλο που ενδεχομένως να πληρώθηκαν και υπεραξίες σε κάποιες περιπτώσεις (λογικό, όταν επί σειρά ετών δεν είσαι στα καλά σου και θέλεις να πείσεις παίκτες να πάρουν το ρίσκο να σε εμπιστευτούν) και παρόλο που αρκετοί πρώτοι στόχοι σε κάποιες θέσεις δεν πείστηκαν ποτέ για το τι δημιουργείται, με αποτέλεσμα να αρνηθούν τις πραγματικά πολύ υψηλού χρηματικού ποσού προτάσεις μας, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με τον Εργκίν Αταμάν κατάφεραν, εν τέλει, να δημιουργήσουν ένα πολύ ενδιαφέρον ρόστερ, με ορισμένους παίκτες από το ψηλότερο ράφι (Σλούκας, Λεσόρ, Χουάντσο), με ορισμένους παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου (Βιλντόζα, Γκραντ, Παπαπέτρου), με Ελληνόπουλα που έχουν προοπτική, αλλά δεν είναι έτοιμα να πάρουν ηγετικό ρόλο (Μαντζούκας, Καλαϊτζάκης, Μωραΐτης) και με παίκτες που, για διάφορους λόγους, αποτελούσαν στοιχήματα. Για παράδειγμα, ο Μήτογλου ξέραμε τι μπορεί να κάνει, αλλά προερχόταν από μεγάλη αποχή, ο Μπαλτσερόφσκι είχε προοπτική, αλλά δεν είχε δοκιμαστεί σε τέτοιο επίπεδο, όπως ο Γκριγκόνις προερχόταν από χάλια σεζόν και υπήρχαν αμφιβολίες για το τι μπορεί να δώσει, ενώ ο Αντετοκούνμπο, παρόλο που έχει ταλέντο και φυσικά προσόντα, δεν είχε κάνει το κάτι παραπάνω στην καριέρα του.
Η σεζόν ξεκίνησε με μεγάλη ανυπομονησία, λοιπόν, εκ μέρους όλων μας, διότι, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, νιώθαμε ότι δημιουργείται κάτι πραγματικά καλό. Ξέραμε, βέβαια, ότι θα χρειαστεί χρόνος κι ότι θα έρθουν αρκετά «χαστούκια» μέχρι να δούμε μεγάλα πράγματα, αλλά άπαντες είχαμε εξοπλιστεί με υπομονή, αφού βλέπαμε τι κινήσεις έγιναν από τον Πρόεδρο και αναμέναμε κάποια στιγμή να αποδώσουν. Και είναι αλήθεια ότι η υπομονή χρειάστηκε αφού στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν η ομάδα δεν έχασε απλώς από τον αιώνιο αντίπαλο, αλλά κυριολεκτικά ξεφτιλίστηκε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, παρά την πολύ καλή εικόνα που είχε στο ματς απέναντι στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ για την Ευρωλίγκα, κατάφερε κι έχασε στην παράταση. Κάτι που συνέβη και στα υπόλοιπα ματς που πήγαν στην κόψη του ξυραφιού μέχρι και πριν δέκα μέρες (με μικρές εξαιρέσεις). Και οι μήνες περνούσαν με την ομάδα να ψάχνεται και να προσπαθεί να βελτιώσει μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα, ό,τι μπορούσε και τον κόσμο να δείχνει έμπρακτα τη στήριξή του, αρχίζοντας να γεμίζει το ΟΑΚΑ όλο και περισσότερο.
Σε όλη αυτή την πορεία -νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό- υπήρξαν 4 σημεία κλειδιά που έκαναν τη διαφορά στην ομάδα και άρχισαν να τη βάζουν σε φάση…εκτόξευσης.
- Το 1ο ήταν το μεγάλο διπλό μέσα στο αγαπημένο μας ΣΕΦ και τα τελευταία διπλά σε Μονακό και Μιλάνο, που εκτόξευσαν την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο ήρθε το διπλό στον Πειραιά και μάλιστα, μέσα στο όλο κλίμα που είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού σχετικά με τα ρεκόρ τους απέναντί μας, νομίζω πως είναι το πρώτο σημαντικό boost στην ψυχολογία της ομάδας, και των οπαδών μας και το πρώτο μεγάλο χτύπημα στην ψυχολογία των απέναντι, που μέχρι τότε, είχαν αυτό το αίσθημα της υπεροχής που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι άτρωτος, ενώ τα διπλά της προηγούμενης εβδομάδας επιβεβαίωσαν ότι η ομάδα αλλάζει επίπεδο!
- Tο 2ο σημείο κλειδί ήταν η απόκτηση του Κέντρικ Ναν, ενός παίκτη που προσπάθησε να πάρει και ο μεγάλος εν Ελλάδι αντίπαλος (αν κρίνω από την απόκτηση του Μήτρου Λονγκ, το προσπάθησε μέχρι…τέλους), ο οποίος, όμως, κατέληξε να φοράει τα πράσινα. Επειδή δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, ομολογώ ότι τον παίκτη δεν τον ήξερα. Άρχισα, λοιπόν, μετά την ανακοίνωσή του, να ρωτάω. Κι άρχισα να ρωτάω ανθρώπους που παρακολουθούν NBA. Και όλοι (συμπεριλαμβανομένων 2 «βαμμένων κόκκινων») έλεγαν το ίδιο πράγμα. «Ο Ναν είναι παικταράς. Μένει να φανεί αν είναι καλά στη υγεία του κι αν θα προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά δεδομένα». Το τι ακολούθησε δεν χρειάζεται να το γράψω, πιστεύω. Θα πω μόνο ότι ο άνθρωπος αυτός αποτέλεσε το κερασάκι σε μια ομάδα που σιγά σιγά αρχίζει να θυμίζει κανονικό Παναθηναϊκό και είναι αυτός που μπορεί στις δύσκολες καταστάσεις να πάρει μια καλή ομάδα και να την κάνει μεγάλη!
- 3ο σημείο κλειδί για την πορεία του Παναθηναϊκού, κατά τη γνώμη μου, αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί η απρόσμενα εντυπωσιακή απόδοση των Μήτογλου, Γκραντ και Γκριγκόνις. Σε συζητήσεις με φίλους, δεν ήμουν υπέρμαχος του να περιμένει η ομάδα τον Ντίνο. Πίστευα ότι ενέχει μεγάλο ρίσκο και το να περιμένουμε να δικαιωθεί (χάνοντας άλλους στόχους στη θέση του), αλλά και το να αναμένουμε να έχει άμεσα τέτοια απόδοση. Ο Μήτογλου με «έστειλε στον κουβά». Ο τύπος, εκτός του ότι όλο αυτό τον καιρό φαίνεται να έχει δουλέψει το κορμί του τρελά (τον είδα από την εξέδρα να φοράει πολιτικά στο ματς με τη Μπάγερν. Το παλικάρι είναι «κτήνος»), έχει καταφέρει να επανέλθει μπασκετικά σε επίπεδο ανώτερο αυτού όπου σταμάτησε όταν τιμωρήθηκε! Η ομάδα δικαιώθηκε, λοιπόν, για την υπομονή της και θεωρώ ότι κέρδισε έναν παίκτη και για το μέλλον, καθώς ο Ντίνος είναι και καλός χαρακτήρας και μπορεί να εκτιμήσει τη στάση της ομάδας απέναντί του όλο αυτό το διάστημα. Από την άλλη, ο Γκραντ, η μεταγραφή του οποίου αντιμετωπίστηκε με χλεύη από αρκετούς (κακώς, βέβαια, διότι τον παίκτη τον ήξερε τόσο καλά ο Αταμάν, που ήταν λογικό να περιμένουμε να δώσει πράγματα). Ο Αμερικάνος είναι απλά καταπληκτικός. Σχεδόν αλάνθαστος, με φανταστικές άμυνες και μεγάλη προσφορά στην επίθεση, τόσο μέσα από το σκοράρισμα, όσο και μοιράζοντας ασίστ στους συμπαίκτες του, αποτελώντας, ως τώρα τον παράγοντα “X” για την ομάδα. Ο Γκριγκόνις, πάλι, βάλθηκε να δικαιώσει απόλυτα τον Αταμάν που έθεσε βέτο για την παραμονή του, αφού θυμίζει ξανά τον παίκτη που ήταν πριν έρθει στον ΠΑΟ, ενώ εκτός από τα πολύ υψηλά ποσοστά που έχει στο μακρινό σουτ, φέτος παίζει και μεγάλη άμυνα.
- 4ο και τελευταίο σημείο κλειδί αποτέλεσε η επιστροφή από τον τραυματισμό του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, μαζί με τη διαφαινόμενη αγωνιστική άνοδο του Αντετοκούνμπο. Ο Ισπανός, μπορεί να μην βάζει 20 πόντους ανά παιχνίδι, όπως θα περίμεναν πολλοί, αλλά η προσφορά του στην ομάδα είναι τεράστια! Είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις έναν παίκτη με τόσα χρόνια καριέρας στο ΝΒΑ, με ηγετική παρουσία στην κατάκτηση τίτλων της Εθνικής Ισπανίας, να παίζει τόσο πολύ για το καλό της ομάδας και όχι για τα δικά του νούμερα. Ο Ερνανγκόμεθ δίνει ως τώρα στην ομάδα περίπου 7 πόντους και άλλα τόσα ριμπάουντ, αλλά η βρώμικη δουλειά που κάνει στην άμυνα είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ! Ο όγκος του, το άνοιγμα χεριών, η διάθεση να θυσιάσει το κορμί του για το καλό του συνόλου έχουν ανεβάσει την αμυντική λειτουργία της ομάδας σε άλλο επίπεδο. Από κοντά, τον τελευταίο καιρό, και ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο οποίος έχει φτάσει στο σημείο να αποτελεί φόβητρο μέσα στη ρακέτα για κάθε αντίπαλο που πλησιάζει το καλάθι. Κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Αταμάν να ξεκουράζει τον Λεσόρ, χωρίς η ομάδα να χάνει την αμυντική της συνοχή. Ταυτόχρονα, ο Κώστας δίνει πραγματάκια και στην επίθεση, κυρίως μέσα από συνεργασίες με τα γκαρντ.
Στη μέχρι τώρα συζήτηση δεν έβαλα ως σημεία κλειδιά τον Αταμάν ούτε τον Σλούκα. Κι αυτό έγινε εσκεμμένα. Διότι αν για όλους τους υπόλοιπους υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες (για άλλους λόγω έλευσης από το ΝΒΑ, για άλλους λόγω μεγάλης αγωνιστικής αποχής, για άλλους λόγω του ότι δεν τους είχαμε δει σε επίπεδο Ευρωλίγκας), για τον κόουτς, και για τον Έλληνα παικταρά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη, φέρνοντας στην ομάδα τον κορυφαίο προπονητή της Γηραιάς Ηπείρου και κάνοντάς του δώρο ένα εκ των κορυφαίων play makers.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, έχει αρχίσει να μας δείχνει αρκετά από τα πράγματα που θέλαμε και περιμέναμε εναγωνίως από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το ρόστερ του. Έχει αρχίσει να βγάζει αυτοματισμούς στην επίθεση (θέλει δουλειά ακόμη), αλλά έχει αρχίσει να παίζει και άμυνα βγαλμένη από άλλες εποχές, γεγονός που πάντα άρεσε στον κόσμο (καλώς ή κακώς επί Ομπράντοβιτς έτσι είχαμε συνηθίσει την ομάδα, μέσα από διαδοχικές άμυνες να βρίσκει την απαιτούμενη ενέργεια και ψυχολογία και στην επίθεση και να κάνει μεγάλες ανατροπές που έμειναν στην ιστορία). Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που ελάχιστοι περίμεναν όταν ανακοινώθηκε ο Αταμάν.
Οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι ένα σύνολο που θα πετάει φωτιές στην επίθεση, αλλά που θα έχει και μεγάλα προβλήματα στην άμυνα. Ως τώρα, όμως, ο Τούρκος έχει καταφέρει να συνθλίψει όλους τους φόβους, παρουσιάζοντας μια καταπληκτική εικόνα στο αμυντικό κομμάτι σε πολλά παιχνίδια. Κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι 3 πολύ βασικά κομμάτια του καλοκαιρινού σχεδιασμού ακόμη δεν έχουν μπει στην εξίσωση. Ο Παπαπέτρου, που επιστρέφει και αναμένεται να δώσει πολλές λύσεις τόσο στην άμυνα, με τη δύναμη και την ενέργειά του, όσο και στην επίθεση, όπου τελευταία έχει δουλέψει καινούρια στοιχεία, όπως το παιχνίδι με πλάτη, ο Βιλντόζα, που ακόμη «αγνοείται», αφού δεν έχει εμφανίσει στο γήπεδο αυτά που πραγματικά ξέρει και μπορεί να κάνει, αλλά και ο Μπαλτσερόφσκι, ο οποίος φαίνεται μπλοκαρισμένος πνευματικά, κυρίως, και ο οποίος έχει και τη σωματοδομή και την τεχνική, προκειμένου να ανταπεξέλθει σε όσα του ζητάει ο κόουτς και ο οποίος μπορεί να αποτελέσει σπουδαία λύση στο 5.
Όλα τα υπόλοιπα, για πιθανές αλλαγές ή αντικαταστάσεις στο ρόστερ, για συστήματα, για τρόπους αξιοποίησης των δυνατοτήτων του ρόστερ, για τη διαχείριση του νέου αίματος (Μαντζούκας, Μωραΐτης) δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Έχουμε προπονητή που ξέρει άριστα τη δουλειά του. Εμείς χρειάζεται, απλώς, να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε μέχρι σήμερα. Να γεμίζουμε το ΟΑΚΑ, να «τρελαίνουμε» τους παίκτες μας και το προπονητικό επιτελείο με την μοναδική εικόνα που δημιουργούμε και να συνεχίζουμε να δείχνουμε εμπιστοσύνη στην ομάδα, ακόμη και στις στραβές. Διότι, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν και κακές βραδιές. Όμως, όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Η ομάδα μόνο να βελτιώνεται μπορεί από εδώ και πέρα και όλοι μαζί -διοίκηση, προπονητές και παίκτες, κόσμος- θα οδηγήσουμε τον Παναθηναϊκό ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.
Γιαννακόπουλος, Αταμάν, παίκτες και ΟΑΚΑ μας ξανακάνουν να ονειρευόμαστε, μετά από πολλά χρόνια. Και το μόνο που μένει να φανεί είναι το πόσο γρήγορα τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα!
Ακολουθηστε στο Twitter τον Βαγγελη Αλεξη.