10 Μαρτίου 2009.
Κάπου στα Γιάννενα, είμαστε στο γνωστό στέκι που βλέπαμε τα Ευρωπαϊκά ματς όταν βγαίνανε σιγά-σιγά τα κοντομάνικα.
Μια Villarreal με πολλούς παίχτες-φετίχ για μας τους μανατζερόπληκτους (σε άλλο κείμενο περισσότερα γι’ αυτό), με πολύ ωραίο ποδόσφαιρο-ίσως η καλύτερη Villarreal που θυμάμαι- κι οι Pellegrini-ten Cate στους πάγκους.
Το σκορ του 1ου αγώνα (1-1) δίνει πολλές ελπίδες κι ένας καρδιτσιώτης φίλος αντί να είναι δίπλα μας, έχει πάει γήπεδο. Και καλά έκανε. Τον έχει αντικαταστήσει ένας μυστήριος γιαννιώτης που τότε γνώριζα. Θυμάμαι το συγκεκριμένο παιχνίδι ως ένα από τα πιο όμορφα, με καλό ποδόσφαιρο, μπάλα πάνω-κάτω, ευκαιρίες, όλα όσα θέλει να δει κάποιος σ’ ένα ευρωπαϊκό ματς της ομάδας του, ειδικά για μας, που είχαμε καλομάθει με τις “ανοιξιάτικες” εμφανίσεις του Παναθηναϊκού στο Champions League.
Όμορφη περίοδος που πιστεύω, ή θέλω να πιστεύω, γαλούχησε αρκετούς νεότερους και “χαλύβδωσε” κάποιους μεγαλύτερους. Κάτι που χρειάστηκε στα χρόνια που ακολούθησαν. Θυμάμαι ακόμα να τελειώνουμε τις μπύρες συζητώντας για τις προσθήκες που χρειαζότανε οι ομάδα την επόμενη χρονιά ώστε να κάνει το βήμα παραπέρα, μη χάνοντας στις λεπτομέρειες.
Κανείς μας δεν μπορούσε να περιμένει αυτά που θα ερχόντουσαν για την ομάδα σε ευρωπαϊκό, κι όχι μόνο, επίπεδο. Δε περνούσε από το μυαλό μας πως μόλις είχαμε δει μια από τις τελευταίες, ή και την τελευταία, καλή πορεία του τριφυλλιού στην «κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, αυτή του Champions League».
Θα ακολουθούσε ακόμα μία, στο Europa League, την οποία θα ακολουθούσαν αρκετά χρόνια εσωστρέφειας, προβλημάτων οικονομικών κι αγωνιστικών, αλλά και πολλών κακών ευρωπαϊκών εμφανίσεων οι οποίες θα οδηγήσουν στην ευρωπαϊκή ανυποληψία και το «Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ…» θα τραγουδιέται όλο και πιο σπάνια στις κερκίδες…
21 Νοεμβρίου 2023
Ο γιαννιώτης που γνώρισα τότε έγινε φίλος και είναι στις κερκίδες για τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα του Παναθηναϊκού μετά από κάμποσα χρόνια κι εγώ βλέπω με τον καρδιτσιώτη, που τότε έλειπε, το ματς με τη Villarreal στην τηλεόραση. Σε άλλες φάσεις ζωής και οι τρεις μας πια, μα κυρίως σε τελείως άλλη φάση και κατάσταση το Τριφύλλι.
Μετά από καιρό μέσα στο τούνελ, που όλο βλέπαμε φως μα ποτέ δεν το φτάναμε, βγήκαν οι πράσινοι! Και βγήκαν με θόρυβο! Σίγουρα όχι αλώβητοι, επίσης σίγουρα ακόμα πιο μυαλωμένοι κι έμπειροι. Πώς το λέει το κλισέ; Μπαρουτοκαπνισμένοι!
Μετά από χρόνια είδαμε τον …Ευρωπαίο Παναθηναϊκό και μας αποζημίωσε. Είδαμε ομάδα με ταυτότητα, ομάδα που ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει, μα κυρίως μια ομάδα που δεν έχασε το περίφημο Ευρωπαϊκό DNA της. Που τελικά μπορεί να λησμονήθηκε, μα κατά πως φάνηκε, υπάρχει ακόμα. Είδαμε όλα εκείνα τα… «παλιά», δηλαδή παίκτες με συγκεκριμένους ρόλους, πιτσιρικάδες, από τις ακαδημίες, προπονητή με πάθος… Πολλά, πάρα πολλά που είχανε λείψει στους φιλάθλους μετά τα τόσα χρόνια απουσίας κι ανυποληψίας.
Γιατί το βάρος της πράσινης φανέλας με τα όσα συνέβησαν φάνηκε να χάνεται κι αυτό «πονούσε» περισσότερο. Δεν ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα αυτή η περίοδος. Λείψανε πολύ αυτά τα ματς, η ατμόσφαιρα, η Ευρώπη συνολικά μας έλειψε.
Όπως κι αν έχει, το Παναθηναϊκός-Villarreal 2-0 έδειξε σαν μια τελεία στα όσα προηγήθηκαν. Έδειξε πως το τέλος της εσωστρέφειας και της φαγωμάρας είναι κοντά. Μύρισε υγεία.
Το κεφάλι κάτω, υπομονή κι ελπίδα. Αυτά σίγουρα χρειάζονται από την πλευρά των φιλάθλων. Δεν γίναμε ούτε υπερομάδα, ούτε «πάμε τελικό Conference» ούτε τίποτα. Ακόμα τουλάχιστον υπόλοιπα, θα τα δούμε στο γήπεδο από παίκτες και προπονητή.
Αλλά τα καλύτερα, μάλλον, έρχονται!
Επιτέλους.
Και ποιος ξέρει, ίσως στα επόμενα να είμαστε και οι τρεις που ανέφερα μαζεμένοι στις κερκίδες να πανηγυρίζουμε… Ή να το δουν οι άλλοι δύο μαζί κι εγώ να είμαι μέσα, σειρά μου!