Προφανώς μπάσκετ και ποδόσφαιρο είναι δύο διαφορετικοί οργανισμοί κι ας υπάρχει το ίδιο έμβλημα στη φανέλα. Διαφορετικές διοικήσεις, προσεγγίσεις, αποτελέσματα κ.ο.κ. Χάριν συντομίας θα μπουν και τα δύο στο ίδιο κείμενο. Ακολουθεί παράθεση απόψεων.
Football Manager 2023 Παναθηναϊκός edition
Football Manager ή, για τους μεγαλύτερους, Championship Manager. Παιχνίδι-ορόσημο που ο παίκτης έχει σαν στόχο να φτιάξει την καλύτερη ομάδα με μεταγραφές, πλάνο, σύστημα κλπ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να παρέμβει στη διάρκεια του αγώνα, παρά μόνο με αλλαγές, σαν προπονητής. Κρατούμενο 1ο.
Τα χρόνια πριν το ίντερνετ, αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια του γράφοντος, χωρίς καμία επαγγελματική διαστροφή, ήταν να μαζεύει τουλάχιστον 3 αθλητικές εφημερίδες με στόχο την ενημέρωση για την εξέλιξη της μεταγραφικής περιόδου. Ονόματα που δεν ξέραμε, ρεπορτάζ, εικασίες, μια μικρή τελετουργία. Κρατούμενο 2ο.
Ο φετινός ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός συνδυάζει και τις δύο αγαπημένες μου συνήθειες και, μετά από χρόνια, μου δημιουργεί ένα ευχάριστο συναίσθημα ο σχεδιασμός του. Ένας προπονητής που έχει δώσει ταυτότητα στην ομάδα, συγκεκριμένους ρόλους και στόχους, φέτος χτίζει από νωρίς.
Το περιορισμένο μπάτζετ οδηγεί τον Ιβάνοβιτς και τους γύρω του σε αναζήτηση παικτών value for money, ευκαιριών, ενδεχομένως κι αυτών που λέγαμε στο Football Manager wonderkids, χωρίς όμως να παραβλέπονται οι, καταφανέστατες πια, ανάγκες της ομάδας.
Ναι , ύστερα από πολύ καιρό, ο μεταγραφικός σχεδιασμός των πράσινων με ιντρίγκαρε. Μου ξύπνησε έναν ρομαντισμό έως και παιδικό θα μπορούσα να πω. Μου θύμισε τους τύπους που ψάχνανε με τις ώρες στο database να βρούνε τον καλύτερο παίκτη, με τα χαρακτηριστικά που ταιριάζανε στα «θέλω» τους και με τιμή που άντεχε το πορτοφόλι τους. Σχεδιασμός με αρχή, μέση και τέλος. Και μια ανυπομονησία για τα πρωτοσέλιδα, να έρθουν περισσότερες πληροφορίες για το νεοφερμένο παίκτη, υποθέσεις κι όλα όσα ακολουθούσαν…τότενες. Πολλοί έχουν πει ότι το Football Manager αντιγράφει τη ζωή. Ίσως…
Πέρα από το ρομαντικό της υπόθεσης, ο φετινός καλοκαιρινός ΠΑΟ δείχνει πως έπαθε κι έμαθε. Κινείται στη μεταγραφική αγορά με συγκεκριμένο σκεπτικό, έχοντας ως στόχο μια ουσιαστική ενίσχυση κι όχι για τα μάτια του κόσμου και τα πρωτοσέλιδα. Με τα οικονομικά δεδομένα και τα σημερινά ποσά μεταγραφών, σίγουρα το όλο concept φαντάζει υγιές κι ελπιδοφόρο. Καθρέφτης όλων, ωστόσο, είναι το γήπεδο. Και μετά την περσινή χρονιά περιθώρια και δικαιολογίες στενεύουν και στερεύουν…
«Θέλω να κερδίζω!»
Η μπασκετική χρονιά που ολοκληρώθηκε για τους πράσινους ήταν, εξαντλώντας κάθε ευγένεια κι επιείκεια καταστροφική: πάτος στην Ευρωλίγκα, κανένας εγχώριος τίτλος, παίκτες-χομπίστες κι άλλα τόσα που μπορώ να συνεχίσω να γράφω, χωρίς νόημα ωστόσο.
Και ξαφνικά, το κλειδί γυρνάει!
- Εποχή Αταμάν!
- Αγορές από το πάνω ράφι!
- Παικταράδες!
- Αρπαγή παίκτη από τον αιώνιο αντίπαλο!
Συγγνώμη αναγνώστη μου, εμένα όλ’ αυτά ΔΕ Μ’ ΑΡΕΣΟΥΝ. Καλώς ή κακώς, έμαθα το μπάσκετ διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά. Και, συγγνώμη και πάλι, δεν μου λείπουν πρωταθλήματα και κύπελλα Ελλάδος, ούτε έχω καμιά κάψα να κερδίσω το Περιστέρι και τον Προμηθέα αν η ομάδα μου δεν παίζει καλύτερα.
Κάπου εδώ να πω πως δεν αμφισβητώ την αξία κανενός όσων ήρθανε μέχρι τώρα, ούτε καν όσων θα έρθουν. Όμως οι ομάδες δεν χτίζονται με λογική «φέρε 12, διώξε 10». Στο μυαλό μου τουλάχιστον. Όλη αυτή η λογική “Manchester City”, αγοράζω αλόγιστα-κάτι θα πιάσει, εμένα δε μ’ αρέσει. Λογικά υπάρχει σχεδιασμός και οι κινήσεις γίνονται με στόχο και σκοπό. Λογικά πάντα.
Ο Παναθηναϊκός, ο περίφημος Εξάστερος, έχει 10+ χρόνια να φτάσει σε Final Four. Πολλά χρόνια για 6 αστέρια.
Να ξεκινήσω με την προσωπική μου άποψη, επιγραμματικά, για τον Σλούκα: πολύ καλός παίκτης, εξ’ ου και η βράβευση από την Ευρωλίγκα, όχι ο παίκτης-προσωπικότητα, όπως οι Διαμαντίδης-Σπανούλης. Και με μια μικρή αδυναμία στην άμυνα. Πλέον ο Σλούκας είναι ο απόλυτος κουμανταδόρος της πεντάδας και του ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρόν να μεγαλουργήσει. Κάτι που εύχομαι ολόψυχα.
Τον Παπαπέτρου τον ξέρουμε, άρα και πάνω-κάτω τι να περιμένουμε.
Συνολικά τα υπόλοιπα μεταγραφικά αποκτήματα έρχονται από καλές και πολύ καλές σεζόν, το μόνο που τους μένει είναι το βήμα παραπάνω.
Ξεκάθαρα ο μπασκετικός Παναθηναϊκός γυρίζει σελίδα κι αυτό από μόνο του γεμίζει τους πάντες ελπίδα.
Μπορώ ν’ ανταλλάξω κάμποση ελπίδα για λίγη υπομονή;;;
Προφανώς και μακάρι να ραφτεί φέτος το 7ο αστέρι στην πράσινη φανέλα, αλλά εμένα μου φαίνεται δύσκολο. Αν όχι απίθανο. Οι μπασκετικοί παναθηναϊκοί, φίλαθλοι και διοίκηση, έχουν αποδείξει πως η υπομονή δεν είναι το φόρτε τους, αλλά ειδικά φέτος, είναι κάτι που θα χρειαστεί.
Η ομάδα που φτιάχνεται έχει όλα τα συστατικά να πετύχει αρκεί να…δέσει. Κάτι που μπορεί και να μη γίνει άμεσα. Αλλά λογικά θα γίνει. Και θα ραφτεί το 7ο.
Περιμένουμε τόσα χρόνια να πάμε Final Four. Ας είναι λίγο ακόμα. Τώρα, φαίνεται, πως θα είναι για καλό.
Αντί επιλόγου
Τα τελευταία χρόνια αυτή η ομάδα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ έχει περάσει τα μύρια όσα κι έχει δηλώσει άλλα τόσα. Πλέον ο γράφων αντιμετωπίζει τα πάντα με σκεπτικισμό και προκατάληψη που μακάρι ν’ αποδειχθούν λανθασμένα.