Όπως σας έχουμε δηλώσει και στο μανιφέστο μας και όπως θα διαπιστώσετε , ισχύει στον απόλυτο βαθμό γι’αυτήν εδώ τη γωνιά του σάϊτ , δεν απευθυνόμαστε σε σβησμένα κεριά και χλιαρά ύδατα . Δεν υπάρχει καμία διάθεση να στολίσουμε την αποτυχία με το στεφάνι της προόδου , ούτε να τη ντύσουμε με το μανδύα της καλής προσπάθειας και της υπομονής . Δεν κρατάμε κομπιουτεράκια και αριθμητήρια να κάνουμε προσθαφαιρέσεις , ούτε έχουμε κυάλια κρεμασμένα στο λαιμό , να κοιτάμε μπροστά .
Δε μας αφορούν ολ’αυτά . Κοιτάμε μόνο ψηλά .
Έχει συνειδητοποιήσει κανείς πως αυτή την εποχή βλέπουμε μπροστά μας το μεγαλύτερο meltdown, τη μεγαλύτερη κατάρρευση της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ιστορίας ; Τουλάχιστον , προσωπικά , αντίστοιχη περίπτωση δε μπορώ να θυμηθώ . Και , προσοχή , δε μιλάω για δεύτερο ή τρίτο που απογοητεύτηκαν που έχασαν τον τίτλο , τα παράτησαν και κατέληξαν πεμπτοέκτοι . Μιλάω για τον πρωτοπόρο μέχρι το φινάλε του α’ γύρου , με διαφορές της τάξεως οκτώ και δώδεκα βαθμών απ’τους διώκτες του , αήττητο και με πολύ μεστό κι αποτελεσματικό ποδόσφαιρο , με απανωτά sold out και ιστορικών μεγεθών εκδρομές εκτός έδρας. Και όλα αυτά , μέσα σε δυο μήνες , έγιναν αυτό που βλέπουμε σήμερα. Δε χρειάζεται να επεκταθώ .
Επειδή , καλώς ή κακώς , υπάρχει κι άλλο είδος ρεαλισμού , εκτός απ’αυτό που λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί , αυτό που γνωρίζει κανείς έστω κι αν βολτάρει έξω από Σχολές Ψυχολογίας και Κοινωνιολογίας ,ας πάμε εν τάχει να το ψηλαφήσουμε , έστω και στην ακραία του εκδοχή . Υπάρχουν δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα , ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός . Άλλες ανάγκες , άλλες απαιτήσεις και , κυρίως , άλλου μεγέθους ψυχική ζύμωση . Δυστυχώς , μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές , το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού ή δεν τολμά να μπει σ’αυτή τη διαδικασία ή ,απλά , μπήκε και αποδυκνείεται ψυχικά ελλιπές . Σε ελληνικά του καφενείου , χέστηκαν πάνω τους και πελάγωσαν …
Ο πρωταθλητής , κύριοι , έχει μέσα του δίψα άσβεστη . Έχει μάτι που αστράφτει . Ζει κι αναπνέει για το επόμενο παιχνίδι και κάθε Κυριακή που περνάει , αντί να κουράζεται , τα πόδια του βγάζουν φτερά . «Κι όλο ανεβαίνοντας προς τη χαρά / μέσα σου θα’νιωθες αστρών σπορά !» . Ένα τίναγμα πιο ψηλά , ένα βήμα πιο πέρα ..
Και , το σημαντικότερο, στη δική μας περίπτωση , όλα εξαρτώνται από σένα . Όλοι είναι μακριά σου και παρακαλάνε για δικό σου στραβοπάτημα , δική σου αδυναμία , δικά σου λάθη . Εσύ αναμετράσαι μόνο με τον εαυτό σου , με τις αδυναμίες και τους φόβους σου , με τη δουλειά σου και τις αντοχές σου . Κι αν είσαι όντως πρωταθλητής , βγαίνεις απ’όλη αυτή τη βάσανο θριαμβευτής .
Βλέπει κανείς σας κάτι απ’αυτά τα στοιχεία στον Παναθηναϊκό του Γενάρη του ‘23; Ο χειρότερος φόβος μου όμως δεν είναι απλά τα κακά αποτελέσματα . Είναι αυτό που ακολουθεί τη χαμένη εσωτερική μάχη . Αυτή που ο καθένας ξεχωριστά ξέρει πως φάνηκε πολύ μικρός να κερδίσει , ασχέτως τι λέει στους γύρω του, ασχέτως πώς προσπαθεί να συμπεριφερθεί στην καθημερινότητά του . Ο ηττημένος αισθάνεται άσχημα με τον εαυτό του . Εκνευρίζεται , χάνει την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και στους συνεργάτες του , προσπαθεί να κρύψει την αδυναμία του πίσω απ’την αδιαφορία και την αποστασιοποίηση . Όμως , στο βάθος , ξέρει την αλήθεια κι αυτή η ενοχή είναι βάρος που δε φεύγει εύκολα .
Για πείτε μου πάλι , μήπως βλέπετε κάτι από αυτά στον Παναθηναϊκό του Γενάρη του ‘23; Άγχος και νεύρα ; Αδικαιολόγητες κάρτες και συμπεριφορές ; Σωματική και πνευματική αναιμία , παρά τον ένα μήνα διακοπής ; Δε μπορεί , κάτι θα βλέπετε κι εσείς …
Όλο αυτό βέβαια , η (ενδεχόμενη) αδυναμία πρωταθλητισμού , προφανώς είναι πολύ εύκολο μα , συνάμα , επικίνδυνο να κρυφτεί πίσω απ’τις δικαιολογίες και τις συμπεριφορές του απλού , συμμετοχικού αθλητισμού .
- «Ο Ιβάν χτίζει σιγά σιγά την ομάδα»,
- «Στην αρχή του πρωταθλήματος κανείς δε μιλούσε για τίτλο»,
- «Ο πρώτος γύρος ήταν εξωπραγματικός , δε γινόταν να συνεχίσουμε έτσι»,
- «Η ομάδα φτιάχνεται με βάθος τριετίας, τότε θα είμαστε έτοιμοι».
Τι σόϊ ατάκες είναι αυτές , ειλικρινά δε μπορώ να το καταλάβω . Που , δυστυχώς , προέρχονται από εμάς τους ίδιους κι έχουν ποτίσει τα μυαλά μεγάλου μέρους της κοινότητας των συνοπαδών μας. Τι εξάρσεις ψευτοτεχνοκρατίας και δήθεν λογικής , που ψαλιδίζουν αυτό που είδαμε , το απτό , το πραγματικό , ώστε να το χωρέσουν στα κουτάκια που έχουν μέσα τους ; Και , για να γλυκάνουν το χάπι των δικών τους φοβικών συνδρόμων , επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά , σα χιλιαστικό μάντρα , την ατάκα «του χρόνου»… «του χρόνου»…
Όχι αγαπητοί μου και αγαπητές μου . Όχι !
Η παραίτηση απ’το τώρα και το σήμερα για χάρη ενός απροσδιόριστα ευχάριστου αύριο δε συνιστά ορθολογισμό . Η ελπίδα να χτίσεις κάτι σταθερό με κατεστραμμένα υλικά δεν ονομάζεται τεχνοκρατία .
Ο πρώτος γύρος που κάναμε , αυτός ήταν ο ορισμός του ορθολογικού , για το ελληνικό πρωτάθλημα και τη δυναμικότητά του . Είσαι ο Παναθηναϊκός , παίζεις σαν Παναθηναϊκός , δυνατά , συντεταγμένα και στρωτά , έχεις μακράν καλύτερο υλικό απ’τις περισσότερες ομάδες , δεν έχασες τα ντέρμπι, τέλος ! Νάτο το σερί . Αν ένα δοκάρι πήγαινε έξω αντί για μέσα κι έχανες και δυο-τρεις βαθμούς ακόμα θ’άλλαζε κάτι ; Όχι , επι της ουσίας . Γιατί εσύ έκανες αυτό που έδειξες πως είναι εντός των δυνατοτήτων σου. Και αυτό είναι που με τρελαίνει . Πως έχουμε ποτιστεί όλοι με αυτή την ηττοπάθεια χρόνων και χρόνων που θεωρούμε απίθανο κατόρθωμα το να κερδίσουμε μέσα έξω τις ομάδες πλην της πρώτης πεντάδας ! Κι όταν βρέθηκε μια φουρνιά να μας δείξει πως είναι τόσο εντός της πραγματικότητας , η ίδια αυτή ομάδα κινδυνεύει να καταρρεύσει εκ των έσω !
Σταματήστε να κρύβεστε πίσω απ’τις μεταγραφές ! Σταματήστε να κρύβεστε πίσω από τραυματισμούς και απουσίες ! Μη κοιτάτε πώς παίζει ο ένας και πώς σπρώχνεται ο άλλος ! Βγάλτε αυτοσεβασμό , βγάλτε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας και τους συμπαίκτες σας !
Ακόμα και τώρα , που το βαθμολογικό προβάδισμα έκανε φτερά , ακόμα κι έτσι , ποια η δικαιολογία ώστε να μη παίζετε όπως στον πρώτο γύρο ; Με πάθος , λογική κι αυτοπεποίθηση ; Γκρίνιες , τσακωμοί , προσωπικά προβλήματα , καλώς ή κακώς μπαίνουν στην άκρη όταν κυνηγάς το τρόπαιο . Αυτή η προσωπική και , ταυτόχρονα , ομαδική υπέρβαση , εκεί που ο ένας τραβάει τον άλλο και όλοι μαζί πάνε μπροστά , αυτή ακριβώς είναι που ατσαλώνει χαρακτήρες και ομάδες , αυτή είναι που εξασφαλίζει το περιβόητο «αύριο» κι όχι τα τριγωνάκια στις προπονήσεις και τα ομαδικά γεύματα . Όπως , αντίθετα , η κατάρρευση και η άνευ όρων παράδοση συνιστούν δεδομένη σφραγίδα αποτυχίας για την επόμενη και , ίσως και τη μεθεπόμενη χρονιά και αυτονόητη ανάγκη για αλλαγή προσώπων , αργά ή γρήγορα , σε όλα τα πόστα .
Επειδή είμαι σίγουρος πως ολ’αυτά , λίγο πολύ , τα’χετε σκεφτεί και μόνοι σας , απλά εμείς εδώ εκφράζουμε ανοιχτά αυτές τις κρυφές σας σκέψεις , δε θα σας κουράσω άλλο με τα γνωστά . Απλά , μέρες που είναι , θα θυμίσω πως ο Παναθηναϊκός , απ’την πρώτη μέρα της ίδρυσής του είναι Σύλλογος υπερβατικός . Ιδρύθηκε για να εκφράσει την ανάγκη της χαράς του νέου , του φρέσκου , του άφθαρτου . Ιδρύθηκε από αθλητές που ήθελαν να παίξουν ποδόσφαιρο όταν το περιβάλλον τους φώναζε πως δεν είναι σωστό , δεν είναι πρέπον , δε γίνεται να παίζεις ποδόσφαιρο . Και , λόγω αυτής τους της ανάγκης για έκφραση και ολοκλήρωση , βρισκόμαστε όλοι εμείς εδώ σήμερα . Ε , αυτό μόνο ζητάμε κι εμείς απ’την ομάδα . Εκεί που όλοι , ακόμα κι ο ίδιος σας ο εαυτός , ενδεχομένως , σας φωνάζει πως δε γίνεται να παίξεις μπάλα , βγάλτε τους λάθος και γράψτε Ιστορία ! Έτσι , απλά .
ΥΓ) Επειδή σίγουρα θα υπάρξουν και οι βιαστικοί κι επειδή ακούγονται διάφορα δεξιά κι αριστερά , καλό είναι να ξεκαθαρίζουμε κάποια πραγματάκια . Όταν λέμε πως έχουν ευθύνη ΟΛΟΙ , το εννοούμε . Φυσικά , μεγάλο μερίδιο και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες πιστώνεται στο τεχνικό τιμ . Είναι δεδομένο πως ο Γιοβάνοβιτς έχει κάνει κινήσεις που δεν του βγήκαν στο μεταγραφικό σχεδιασμό και πως αυτή την εποχή δεν περνάει καλό φεγγάρι προπονητικά . Αρέσει δεν αρέσει , αυτή είναι η αλήθεια , πώς να το κάνουμε τώρα.. Πλην όμως , δεν παύει ν’αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιο του ποδοσφαιρικού τμήματος αυτή τη στιγμή , μιας και είναι ο μόνος που γνωρίζει αποδεδειγμένα από πρωταθλητισμό . Όσο μεγάλες κι αν είναι οι ευθύνες του , θα πρέπει ν’αποδείξουν και οι υπόλοιποι (διοίκηση , παίχτες) πως είναι αντίστοιχου στάτους και , μετά ν’αρχίσουν οι όποιες κρίσεις…