Περί Πρωταθλήματος… και παιδικής ηλικίας…

Αναμφίβολα υπήρξαμε παιδιά. Ενδεχομένως να νιώθουμε ακόμα έτσι… Παιδιά τότε, διαλέξαμε ομάδα λόγω ενός παίκτη ή μιας φανέλας που μας άρεσε (ΥΛΤΕΞ Λύκοι…). Καλώς ή κακώς δεν είχαμε το ποδόσφαιρο των Άγγλων, να υποστηρίζουμε την τοπική ομάδα οπότε όλοι λίγο πολύ στραφήκαμε στις μεγάλες.

Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε και τους τρόπους παιχνιδιού και τις διακρίσεις και τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αφού μέχρι τότε μας έκαιγε το πρωτάθλημα της γειτονιάς και το Ευρωπαϊκό μας ήταν να κερδίσουμε τη δίπλα γειτονιά.

Τότε ήταν που δεν βλέπαμε σκοπιμότητες, στημένα, “εξυγίανση” κι άλλα παράξενα. Τότε ήταν που βλέπαμε έναν αγώνα και γουστάραμε το πάνω-κάτω, το σκληρό παιχνίδι και που η ομάδα μας ήταν πάντα φαβορί για τον τίτλο. Στο κεφάλι μας…

Μια τέτοια εποχή μου θύμισε κι ο φετινός ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός. Μια ομάδα που είχε μια καλή, σχετικά, τελευταία σεζόν και όλοι περιμέναμε να δούμε αυτές τις εμφανίσεις να συνεχίζονται και να βελτιώνονται, κάτι που σε μεγάλο βαθμό έγινε κιόλας.

Αν και πιο πολύ μπασκετικός, μετά από χρόνια, αρκετά κιόλας, χαίρομαι να βλέπω το τους πράσινους να παίζουν μπαλίτσα: ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, σύνολο κι όχι μονάδες και αρκετό περισσότερο πάθος απ’ το μηδενικό του πρόσφατου παρελθόντος. Και κυρίως παίχτες που γουστάρουν το άθλημα. Το σύνολο του Γιοβάνοβιτς έκανε σειρά καλών εμφανίσεων και ξαφνικά βρέθηκε πρώτο και με διαφορά. Διαφορά που ψαλιδίστηκε, φαγώθηκε κι έριξε το τριφύλλι δεύτερο. Κι εδώ ξεκινάνε τα όμορφα… Άλλο ένα ξενέρωμα αρχίζει να φουντώνει, γκρίνια, μιζέρια, ευθύνες παντού. Και πάλι συνηθισμένες καταστάσεις τα τελευταία χρόνια.

Να δούμε λίγο κάποια πράγματα ψύχραιμα; Ένα-ένα:

• Όλες, μα όλες οι ομάδες κι όλοι οι παίχτες περνάνε ντεφορμάρισμα. Για μεγάλο ή μικρό διάστημα, σε όλα τα αθλήματα αυτό συμβαίνει, πόσο μάλλον φέτος, με μια τεράστια διακοπή, στην καλύτερη φόρμα του Παναθηναϊκού, για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στους πράσινους οι κακές εμφανίσεις συνεχίζονται. Συμβαίνει. Όπως οι παίχτες δεν ξυπνάνε μια μέρα και είναι κάτι μεταξύ Ρονάλντο και Μέσσι με λίγο από Κακά, έτσι και δεν ξυπνάνε μια μέρα κι έχουν χάσει το ταλέντο του. Αν κάποιος έχει χάσει κάτι είναι η οπαδοί την υπομονή τους. Υπομονή και στο τέλος ταμείο.
• Κενά στο ρόστερ. Δίκαιο παράπονο, θα γραφτεί άλλη φορά.
• Κανένα πρωτάθλημα δεν τελείωσε στις 15, 16, 17 αγωνιστικές, ειδικά όταν μιλάμε για πρωταθλήματα με play-off. Υπάρχει δρόμος και μάλιστα αρκετός ακόμα.
  Και το πιο σημαντικό
• Αυτή η ομάδα ΔΕΝ φτιάχτηκε για να κερδίσει, ούτε καν να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Άρχισε η δημιουργία ενός συνόλου για μακροπρόθεσμα αποτελέσματα σε τίτλους κι ευρωπαϊκές πορείες.

Ομάδες σε μια νύχτα δεν έγιναν ποτέ, ακόμα κι εκεί που τα λεφτά έρρεαν κάτι περισσότερο από άφθονα. Φέτος στο τριφύλλι φαίνεται ξεκάθαρα πως κάτι καλό χτίζεται, με το βλέμμα στο μέλλον. Κυρίως όμως, τη φετινή σεζόν οι πράσινοι παίζουν ΩΡΑΙΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, θυμίζουν ότι είναι ένα άθλημα και προσφέρουν φάσεις που μας σηκώνουν όρθιους κι ακούγονται επιφωνήματα θαυμασμού. Μίζεροι δεν υπήρξαμε ποτέ, ας μη γίνουμε τώρα. Ας ευχαριστηθούμε, επιτέλους, μια ομάδα που κυλάει όμορφα το τόπι στο γήπεδο κι αρχίζει να βγάζει, αγωνιστικά, υγεία. Υπάρχει χρόνος και για κριτική κι ενδεχομένως για απογοητεύσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να απολαύσουμε τη φετινή ομάδα. Τα καλύτερα φτιάχνονται. Ας μην τα γκρεμίσουμε μόνοι μας για απαιτήσεις που φτιάξαμε στο κεφάλι μας, όπως όταν είμαστε παιδιά…