My Pride! Πόσα χρόνια είχα να χρησιμοποιήσω τη συγκεκριμένη φράση! Κι επανήλθε στο μυαλό μου σήμερα, καθώς σκεφτόμουν τι τίτλο να δώσω στο άρθρο. Καθόλου τυχαία, θεωρώ. Εδώ και λίγους μήνες η ομαδάρα μας είχε αρχίσει να θυμίζει τις ομάδες άλλων εποχών, τότε που τις 12άδες κατήρτιζε κάθε Καλοκαίρι ο μεγάλος Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Τότε που το τέλος κάθε σεζόν μας έβρισκε με τίτλο ή τίτλους. Τότε που, για κάθε Παναθηναϊκό οπαδό, το τμήμα μπάσκετ ήταν αυτό που κρατούσε ψηλά την υπερηφάνεια μας.
My Pride, λοιπόν. Ή, μήπως, να πω We The Greens;
Διότι, πλέον, αυτό είναι το σλόγκαν. Και με αυτό σηκώσαμε την 1η κούπα, για την ακρίβεια, την 1η…..της νέας εποχής. Της εποχής του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Και την 7η συνολικά, με την ελπίδα αυτή η κούπα να αποτελέσει απλώς την αρχή πολλών που θα ακολουθήσουν στην Ευρωλίγκα. Κακά τα ψέματα, όσο δύσπιστοι ήμασταν μέχρι τα Χριστούγεννα ότι φέτος θα έρθει κάτι καλό στην Ευρωλίγκα, άλλο τόσο αισιόδοξοι είμαστε, πλέον, από την ανάποδη ότι έρχονται χρόνια δόξας, τίτλων και Ευρωπαϊκής κυριαρχίας για την Πανάθα μας! Κι όλα άρχισαν με έναν ανέλπιστο (;) τίτλο.
Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα στα κόκκινα.
Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω. Έχει ξεκινήσει η δική μας Μεγάλη Εβδομάδα, λίγο καιρό μετά τη Χριστιανική. Και όσο πλησιάζουν οι μέρες για την έναρξη του Final4, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή σε όλα τα όργανα του κορμιού μας η διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, με κυρίαρχο σύμπτωμα αυτό το γαργαλητό στο στομάχι, ισχυρή ένδειξη ανυπομονησίας, μα και άγχους. Βλέπετε, 12 χρόνια προσμονής ήταν πολλά. Ειδικά δε, για έναν οργανισμό όπως αυτόν του μπασκετικού Παναθηναϊκού, που είχε συνηθίσει σε συχνές συμμετοχές σε Final4, συνήθως, μάλιστα, με κατάκτηση και της κούπας!
Κι έρχεται η μέρα του ημιτελικού. Τα γούρια δεν χαλάνε. Άλλος θα το δει στο σπίτι του με την κόρη του, άλλος στο δικό του σπίτι με το γιο του, η υπόλοιπη παρέα διασκορπισμένη σε 2 ή 3 μέρη. Όπου είχε δει ο καθένας τα δύο τελευταία παιχνίδια απέναντι στη Μακάμπι, που μας οδήγησαν στη Γη της Επαγγελίας. Είτε πιστεύει κανείς σε αυτά είτε όχι, η ουσία είναι ότι η Πανάθα μας κέρδισε. Και κέρδισε εύκολα και εμφατικά! Και σαν να μην έφτανε αυτό, λίγες ώρες μετά, είδε τον αιώνιο αντίπαλο να αποτυγχάνει, για ακόμη μια φορά, σε Final4. 1η φορά, λοιπόν, σε τελικό οι 2 μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Παναθηναϊκός-Ρεάλ. Ρε, λες;
Και πώς να χαθεί;
Το τι συνέβη στη ζωή μου στο διήμερο μεταξύ ημιτελικού και τελικού ούτε που το θυμάμαι. Δύο μέρες με κενά μνήμης, με μοναδική ανάμνηση αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα της ανακούφισης για την πρόκριση στον τελικό και της προσμονής για την έναρξη του μεγαλύτερου αγώνα της ομάδας μας κατά την τελευταία δωδεκαετία! Αυτό που θυμάμαι έντονα, όμως, είναι το τελευταίο πράγμα που συνέβη πριν βγω έξω για τον τελικό, κατεβαίνοντας τις σκάλες του σπιτιού: «Μπαμπά, σου αγόρασα προχθές αυτό το μπρελόκ-φανέλα του Παναθηναϊκού. Βάλτο στα κλειδιά σου για γούρι και θα δεις ότι θα το σηκώσουμε σήμερα». Ε, αυτό ήταν. Τέρμα το γαργαλητό στο στομάχι, τέρμα το άγχος, τέρμα η ανησυχία. Ήρθε η μέρα που θα ράψουμε το 7ο αστέρι! Τα υπόλοιπα γούρια σταθερά (ίδια ρούχα, ίδιο μαγαζί, ίδιο τραπέζι με τον ημιτελικό κλπ) και όλα έτοιμα για μια μεγάλη βραδιά!
Η 7η κούπα είναι γεγονός. Ο Παναθηναϊκός επανήλθε.
Το πώς εξελίχθηκε ο τελικός και όλα τα σχετικά με τον αγώνα τα έχετε διαβάσει σε δεκάδες άρθρα που γράφτηκαν από την Κυριακή το βράδυ και μετά. Δεν έχει νόημα να ξαναγράφουμε για όλα αυτά. Η ουσία είναι ότι η ομάδα, πλέον, έχει κάνει την ολική επαναφορά της. Και όλοι εμείς που έχουμε την τρέλα μας για τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος μείναμε άυπνοι όλο το βράδυ! Διαβάσαμε κάθε άρθρο που ανέβηκε στο διαδίκτυο, όλες τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, είδαμε όποιο βίντεο κυκλοφόρησε με φάσεις από τον αγώνα, όλα τα highlights του τελικού σε 3 ή 4 διαφορετικές γλώσσες.
Και θυμηθήκαμε πόσο υπερήφανους μας είχε κάνει αυτή η ομάδα στο παρελθόν. Θυμηθήκαμε τι σήμαινε για εμάς το My Pride!
Και μερικές σκόρπιες σκέψεις
- Όπως είπε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, είμαστε ο Παναθηναϊκός. Λάβαρα συμμετοχής δεν θα σηκώσουμε ποτέ.
- Η χλεύη που δέχτηκε η ομάδα μετά την 1η ήττα από τον ολυμπιακό (με μεγάλη διαφορά, μάλιστα) στο 1ο μεταξύ τους παιχνίδι στην αρχή της χρονιάς έχει μετατραπεί σε ανησυχία (επιεικής χαρακτηρισμός) όσων χλεύαζαν, για όσα ενδεχομένως θα ακολουθήσουν. Μεγάλο κατόρθωμα για τον Αταμάν και τους παίκτες του η ολική μεταμόρφωση μέσα σε 8-9 μήνες!
- Χωρίς καμία δόση ειρωνείας (και το εννοώ), θα πρέπει άπαντες οι Παναθηναϊκοί οπαδοί να αισθανόμαστε ευγνώμονες απέναντι στον Γιώργο Μπαρτζώκα, για την αγνωμοσύνη που έδειξε απέναντι στον Κώστα Σλούκα.
- Θερμές ευχαριστίες σε όλους όσοι επί μήνες απαξίωναν τον αρχηγό μας, στολίζοντάς τον στο διαδίκτυο ή στο γήπεδο με διάφορα κοσμητικά επίθετα και μειώνοντας την προσφορά του στον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια. Του έδωσαν το ισχυρότερο κίνητρο κι εκείνος, με τη σειρά του, μας έδωσε το 7ο τρόπαιο.
- Τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό αν ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ δεν είχε όραμα για έναν μεγάλο Παναθηναϊκό και γνώση για το πώς να υλοποιήσει το όραμά του.
- Sold out για ένα παιχνίδι απέναντι στον Άρη εντός 10 ωρών! Η τρέλα του κόσμου για την ομάδα είναι μεγάλη. Κυρίως, διότι, μετά από χρόνια, αισθανόμαστε άπαντες αυτό το δέσιμο διοίκησης-ομάδας-κόσμου, νιώθουμε και πάλι ότι η ομάδα είναι μια μεγάλη δυνατή οικογένεια. Και ξέρουμε καλά ότι, όταν στον Παναθηναϊκό είμαστε όλοι ενωμένοι και δουλεύουμε για τον ίδιο στόχο, συμβαίνουν θαύματα! Μια σπίθα χρειαζόταν για να ξεκινήσει η…πυρκαγιά.
- Αν ο Γιάννης Αλαφούζος πραγματικά θέλει να μεγαλώσει τον Παναθηναϊκό και δεν ξέρει τον τρόπο, ας μην παιδεύεται πολύ. Μια βόλτα στο Μαρούσι, στο κλειστό του ΟΑΚΑ, για να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι παρέα με το Δημήτρη Γιαννακόπουλο θα είναι αρκετή. Αρκεί να έχει διάθεση να ακούσει τις συμβουλές του.
Και για το τέλος…..Back to the future
Η εικόνα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να σηκώνει το τρόπαιο μαζί με το γιο του Παύλο είναι βγαλμένη από το μέλλον…..αλλά θυμίζει τόσο πολύ το παρελθόν. Παύλος Δημητρίου Γιαννακόπουλος – Δημήτριος Παύλου Γιαννακόπουλος – Παύλος Δημητρίου Γιαννακόπουλος. Παρελθόν – παρόν – μέλλον! Ξέρω, είναι νωρίς για τέτοιες σκέψεις. Αλλά όταν βλέπεις τον εγγονό του Παύλου να σηκώνει την κούπα σε τόσο μικρή ηλικία, όπως και να το κάνουμε, νιώθεις μια σχετική ασφάλεια για τη συνέχεια της ομάδας!