*Αυτό το κείμενο γράφτηκε, σβήστηκε, άλλαξε, γι’ αλλού πήγαινε μα μετά απ’ όσα συνέβησαν, αλλού κατέληξε. ΔΕΝ πρόκειται για παρελθοντολαγνεία παρά μόνο για μια όμορφη ανάμνηση. Ή όχι και τόσο. *
Πάντα κοντά στην άνοιξη μα πιάνει και θυμάμαι το συγκεκριμένο ματς. Ίσως επειδή όλα πρασινίζουν, ίσως γιατί είναι ελάχιστα τα ματς που έχω κλάψει, ίσως επειδή πόνεσε περισσότερο από κάθε άλλο. Μέχρι το επόμενο…
9/4/2002, Καμπ Νου, Μπαρτσελόνα Παναθηναϊκός, επαναληπτικός του 1-0 που είχε προηγηθεί στη Λεωφόρο.
Για τον αγώνα δεν χρειάζεται να γραφτούν πολλά, έχουν ήδη γραφτεί τα περισσότερα: ο Κωνσταντίνου βάζει μπροστά τους πράσινους, οι Μπλαουγκράνα ψάχνουν-κι εν τέλει βρίσκουν- 3 γκολ και προκρίνονται. Αυτά με τον ΠΑΟ να έχει κυριαρχήσει, να του χρωστάνε πέναλτι και τελικά να μένει στην απ’ έξω για 3cm. Μπορεί κι 6cm…
9/4/2002, Καρδίτσα. Ένας πιτσιρικάς, αυτός που τώρα γράφει, έχει ήδη σηκωθεί πριν τελειώσει το μάθημα Αγγλικών. Οι φωνές στο διπλανό καφενείο με το γκολ του Μιχαλάκη τον χτύπησαν σαν ρεύμα, όπως κι άλλους στην ίδια αίθουσα κι όχι μόνο με πράσινα αισθήματα.
«Ο Παναθηναϊκός σχεδόν στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ!»
«Ρε, λες να περάσουμε στ’ αλήθεια στον ημιτελικό;;;»
Φράσεις που ακούγαμε και δεν καταλαβαίναμε ακριβώς το νόημά τους, αλλά σίγουρα καταλαβαίναμε πως ήταν κάτι μεγάλο! Εκείνη η μπάλα με τα αστεράκια στο μπράτσο της φανέλας τα έκανε όλα να ψηλώνουν απότομα.
Οι πιτσιρικάδες τρέχουν να πάρουν τα ποδήλατα και να προλάβουν όσα περισσότερα λεπτά γίνεται απ’ αυτό το σημαντικό παιχνίδι, ενώ στους δρόμους γίνεται χαμός. Ήταν η χρονιά που άλλαξε η διοργάνωση (ήταν με τις 2 φάσεις ομίλων) οπότε είχε γίνει συνήθεια η έξοδος για την παρακολούθηση των αγώνων, χωρίς όμως κανείς να περιμένει μια τόσο συγκλονιστική εξέλιξη.
Ο πιτσιρικάς της ιστορίας τρέχει σαν κυνηγημένος να προλάβει, όμως οι φωνές σε καφετέριες και λοιπά στέκια τον αναγκάζουν να σταματά συχνά, προσπαθώντας να δει την επανάληψη της φάσης που άφησε τους υπόλοιπους όρθιους μ’ ένα «αααααχχ…» που ακουγόταν παντού.
Σε κάποιο τέτοιο στριμωξίδι για ένα replay έξω από ένα μπαρ, κάπως έπεσε κι έμεινε μια ουλή στον αντίχειρα να θυμίζει κι αυτή το συγκεκριμένο παιχνίδι, εκτός απ’ την τρεχάλα και το ατελείωτο άγχος.
Όταν έφτασα σπίτι, δεν θυμάμαι καν πως, με το που ξεκλείδωσα την πόρτα, είδα τον Luis Enrique να γράφει το 2-1. Και βούρκωσα, σα να έφταιγα εγώ, λες και είχα αργήσει να φτάσω κι ήταν δικό μου το κενό στην άμυνα… Κι όμως… Ήταν τόσο θετικό το κλίμα και τόσο παθιασμένο το τριφύλλι που όποιος κοιτούσε έστω και για λίγο το πίστευε πως οι πράσινοι θα περνούσανε στις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Και ξαφνικά, 3-1…
Το είχα ξεχάσει πως μπορεί να συνέβαινε αυτό, πως παίζανε και οι άλλοι κι αρκετά καλά μάλιστα! Τότε ήταν που ξεκίνησε μια λυσσαλέα πράσινη αντεπίθεση! Ίσως η πιο λυσσαλέα που μπορώ να θυμηθώ. Ή πιο σωστά, αυτή που επιλέγω να θυμάμαι. προβολή του Μιχάλη Κωνσταντίνου με απομάκρυνση του Puyol και το «αααααχχ» ακούγεται ξανά, μα τώρα κρύβει ελπίδα στον απόηχό του! «Ψήνεται, ψήνεται…» και τρέχω να φέρω και το άλλο κασκόλ, αυτό που είχε φέρει ο θείο από τους αγώνες με τη Σπάρτα Πράγας.
… Η μπάλα κάπως φτάνει στον Vlaovic κι αυτός πιάνει μια…καραβολίδα! Η φάση γίνεται ταινία, slow motion εικόνες και το σουτ καταλήγει για λίγα εκατοστά άουτ. Κι εγώ βάζω τα κλάματα, χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί…
Την επόμενη μέρα, σχολείο και παρέες και πηγαδάκια και καλαμπούρια και κουβέντα για τον Καραγκούνη που κάτι είχε κόψει στο γόνατο, αλλά έβγαλε το ημίχρονο και που βρέθηκε αυτός εκεί κι έδιωξε την μπάλα στη γραμμή. Μα όχι καζούρα. Ήταν πολύ μεγάλο όλο αυτό το προηγούμενο βράδυ για καζούρα. Κάπου στα κοντά ήταν κι εκείνο το 3-3 του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ που επίσης δε χωρούσε καζούρα. Όπως και οι ισοπαλίες της ΑΕΚ.
Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, καμία όμως δεν μπορώ να θυμηθώ με τη νοσταλγία που θυμάμαι αυτή. Η εποχή, ο τρόπος που ήρθε, το πάθος και το ερωτηματικό του πως θα ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο με 3 εκατοστά διαφορά, την έχουν βάλει σε πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και είναι πολλά που έχουν συζητηθεί, αλλά και συζητιούνται ακόμα, για το πόσα θα είχαν αλλάξει ΑΝ είχαμε εκμεταλλευτεί της πορείες στην Ευρώπη, πόσο θα είχε μεγαλώσει η ομάδα, το βάρος της φανέλας και το σήμερα… Δεν ξέρω αν μπορεί ο Παναθηναϊκός να ξαναγίνει Panathinaikos, αν είναι εφικτό να ξαναέρθουν τέτοιες ποδοσφαιρικές-ή και μπασκετικές-επιτυχίες με την ψαλίδα μεταξύ των ομάδων ν’ ανοίγει όλο και περισσότερο, δεν ξέρω καν αν θέλω κάτι τέτοιο στο σημερινό ποδόσφαιρο.
Σίγουρα όμως θέλω εκείνες τις ομάδες που έβγαζαν μια εντελώς διαφορετική.. «υγεία». Σίγουρα θέλω εκείνο το πάθος των παικτών είτε παίζανε προκριματικά ή τελικό. Σίγουρα θέλω εκείνους τους φιλάθλους που, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο χαιρότανε με τις μεγάλες επιτυχίες των «αλλόθρησκων». Την αγωνία του πιτσιρικά δεν ξέρω αν μπορώ να την ξαναβρώ. Αλλά σίγουρα όλοι μπορούν να θυμηθούν πως είναι απλά ένα παιχνίδι, όπως τότε.