Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει από τις αρχές του Καλοκαιριού σχετικά με την έγκαιρη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, με την πλειοψηφία των δημοσιογράφων -«πράσινων», αντικειμενικών και «αντικειμενικών»- να γράφουν για την υπέρ το δέον καθυστερημένη αντίδραση τόσο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς όσο και της διοίκησης. Και φυσικά, ακόμη περισσότερα γράφονται τώρα που η ομάδα, σε αντίθεση με τον 1^ο γύρο, χάνει βαθμούς. Και εμείς οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, όμως, σε μεγάλο ποσοστό, γκρινιάζουμε εδώ και μήνες για το εν λόγω θέμα. Και αν μέχρι το Δεκέμβρη η τρελή πορεία της ομάδας μάς καθησύχαζε, πλέον η ψυχραιμία έχει πάει περίπατο και στο μυαλό πολλών οπαδών η καλή εικόνα για τον προπονητή αρχίζει και κλονίζεται.

Είναι δικαιολογημένες αυτές οι αντιδράσεις, όμως; Έχουν δίκιο οι οπαδοί να φωνάζουν και οι δημοσιογράφοι να κρούουν συνεχώς τον κώδωνα του κινδύνου; Η απάντηση κρύβεται στο τι θέλουμε ως οργανισμός και στο συνολικότερο μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό μας. Αν το σημαντικότερο ζήτημα του Παναθηναϊκού είναι να πάρει το φετινό πρωτάθλημα, τότε ίσως καλώς φωνάζουν όλοι για τις μεταγραφές. Αν και αρκετές φορές στο παρελθόν πολλές και ακριβές μεταγραφές δεν οδήγησαν στη Γη της Επαγγελίας, αντίθετα δημιούργησαν και πολλά προβλήματα. Είναι, όμως, αυτό ή θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός για τον φετινό Παναθηναϊκό; Προφανώς και ο στόχος του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι κάθε χρόνο οι τίτλοι και οι αξιοπρεπείς παρουσίες στην Ευρώπη -έτσι μας έχει μάθει αυτή η ομάδα -. Αλλά δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραβλέπουμε το πού βρισκόταν αυτή η ομάδα πριν ενάμιση χρόνο. Γιατί, νομίζω, εκεί βρίσκεται και η απάντηση στις αποφάσεις που παίρνει ο προπονητής μας όσον αφορά στην ενίσχυση της ομάδας.

Μέχρι πριν ενάμιση χρόνο, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να αλλάξει τρεις συνεχόμενες πάσες μέσα στο γήπεδο, το θέαμα ήταν σχεδόν σε κάθε παιχνίδι αποκρουστικό, παίκτες έρχονταν και έφευγαν, προπονητές άλλαζαν, όμως, πάντα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Άθλια εικόνα εντός των 4 γραμμών. Ο Γιοβάνοβιτς παρέλαβε κυριολεκτικά ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ!!! Ήταν υποχρεωμένος να ξεκινήσει από το μηδέν και να διδάξει στους ποδοσφαιριστές τα απολύτως βασικά, για να μην μπλέκουμε με τεχνικές λεπτομέρειες, να τους διδάξει τους βασικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθεί ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό σωματείο. Πάνω απ’ όλα, όμως, χρειαζόταν να εμφυσήσει στους ποδοσφαιριστές του τι σημαίνει να παίζουν για τον Παναθηναϊκό. Και η δουλειά του άρχισε να γίνεται ορατή από τις αρχές του 2022, με αποκορύφωμα την εκπληκτική πορεία της ομάδας στα playoff την Άνοιξη.

Ο τρόπος που τελείωσε το πρωτάθλημα πέρυσι δημιούργησε μια δυναμική κι έφερε την αισιοδοξία στους οπαδούς. Και οι περισσότεροι λέγαμε, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ότι αυτή η ομάδα, με 4, 5 καλές προσθήκες μπορεί να περάσει σε ευρωπαϊκούς ομίλους και να διεκδικήσει τη 2^η θέση στο πρωτάθλημα. Αλλά ο Ιβάν είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Έχοντας ένα πλάνο εξέλιξης μεσοπράθεσμα δεν μπήκε στη διαδικασία να το βάλει σε κίνδυνο, ούτε καν για χάρη της ευρωπαϊκής πορείας. Είναι προπονητής που δουλεύει με συγκεκριμένο τρόπο. Ποντάρει στην ομαδική λειτουργία της ομάδας και δεν τον ενδιαφέρει να κάνει 5 μεταγραφές παικταράδων, για να λύσει τα προβλήματά του. Και η αλήθεια είναι ότι έχει οργανώσει τόσο καλά τους ποδοσφαιριστές του, που και χωρίς ιδιαίτερη ενίσχυση, αν δεν είχαμε διαιτητικές σφαγές και στα 2 παιχνίδια, ο ΠΑΟ θα συνέχιζε στην Ευρώπη, έχοντας αντιμετωπίσει τον ισχυρότερο από τους αντιπάλους με τους οποίους θα μπορούσε να κληρωθεί.

Και σιγά σιγά, φτάσαμε στο σημείο φέτος η ομάδα να αρνείται να χάσει. Να μπαίνει στο γήπεδο με τη νοοτροπία του ισχυρού. Να παίζουν οι ποδοσφαιριστές κυριαρχικό ποδόσφαιρο και να υποχρεώνουν τον αντίπαλο να πιστεύει ότι πολύ δύσκολα θα γλιτώσει. Και το πέτυχε σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που ο Παναθηναϊκός έκλεισε τον 1^ο γύρο με 12 νίκες και μία ισοπαλία, έχοντας αντιμετωπίσει τρομερές ατυχίες. Η ομάδα έπαιξε τα πρώτα παιχνίδια της χωρίς το βασικό της κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Έπειτα, έχασε τον Τρουιγιέ με χιαστό στα πρώτα λεπτά που αγωνίστηκε. Και στο καπάκι, έχασε τον Αϊτόρ, τον ηγέτη της και τον πιο κομβικό παίκτη του πρωταθλήματος με χιαστό, επίσης. Και παρόλα αυτά, έκλεισε τον πρώτο γύρο με μοναδική απώλεια τους δύο βαθμούς στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Το γεγονός αυτό, όμως, αποτελεί για τον Παναθηναϊκό ευχή και κατάρα, ταυτόχρονα. Προφανώς και άπαντες οι οπαδοί της ομάδας είμαστε χαρούμενοι για την πορεία αυτή, αλλά οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν είναι υπερβολικές. Διότι η ομάδα προφανώς και δεν είναι έτοιμη ακόμη να πάρει ένα πρωτάθλημα με 20 βαθμούς διαφορά. Ίσως να μην είναι έτοιμη καν να πάρει το πρωτάθλημα -λέω ίσως-. Σίγουρα, πάντως, δεν είχε ως βασικό στόχο φέτος την 1^η θέση. Αν δε, μας έλεγε κανείς ότι τέλη Γενάρη θα είμαστε πρώτοι με 4 βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ, 7 από τον Ολυμπιακό και 9 από τον ΠΑΟΚ, πιθανότατα θα τον περνούσαμε για θεότρελο!

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατέστρωσε ένα πλάνο για να βάλει σταδιακά τον Παναθηναϊκό στις ράγες του πρωταθλητισμού. Πιστεύει στη σκληρή δουλειά όσων έχει στην ομάδα, στη σταδιακή εξέλιξη του πρότζεκτ και στη σταδιακή προσθήκη και ενσωμάτωση λίγων και ποιοτικών παικτών σε κάθε μεταγραφική περίοδο, ώστε να σημειώνεται σταθερή πρόοδος, χωρίς να διαταράσσονται οι ισορροπίες -οικονομικές και αγωνιστικές- και οι σχέσεις μέσα στα αποδυτήρια. Θα μου πείτε τώρα, ναι, αλλά αφού σου δίνεται η δυνατότητα να διεκδικήσεις τοπρωτάθλημα, γιατί να μην το κάνεις; Προσπαθώντας να μπω στο μυαλό του Γιοβάνοβιτς, πιστεύω ότι αφενός θεωρεί ότι μπορεί να το πάρει ακόμη κι αν δεν κάνει πολλές μεταγραφές. Στις δηλώσεις του βγάζει μια σιγουριά για την πορεία της ομάδας, γεγονός που μου δείχνει ότι ξέρει τι του γίνεται. Αφετέρου, μάλλον δεν είναι διατεθειμένος να βάλει το πλάνο του σε κίνδυνο για κανένα λόγο, ακόμη κι αν ρισκάρει να χάσει ένα πρωτάθλημα, που ούτως ή άλλως, κανείς δεν περίμενε να το διεκδικήσει ο ΠΑΟ στην αρχή της χρονιάς. Διότι θεωρεί σημαντικότερο από ένα πρωτάθλημα τη συνέχιση της ομαλής εξέλιξης και προόδου της ομάδας.

Εν κατακλείδι, ο Γιοβάνοβιτς δεν πρόκειται να αλλάξει το πλάνο ούτε το σχεδιασμό που έχει κάνει για την ομάδα. Έχει δείξει ότι δεν ιδρώνει το αυτάκι του από κριτική, φωνές και διαμαρτυρίες. Κι όσο κι αν αυτό «τρελαίνει» την πλειοψηφία των οπαδών, προσωπικά μου αρέσει. Γιατί μου δείχνει ότι ξέρει ακριβώς τι θέλει, που στοχεύει και πώς θα το διεκδικήσει! Δεν ξέρω αν θα πάρουμε φέτος το πρωτάθλημα -το πιστεύω και το εύχομαι, βέβαια-. Είμαι πεπεισμένος, όμως, ότι αν κάνουμε όλοι υπομονή -οπαδοί και διοίκηση- ανεξαρτήτως του πώς θα λήξει φέτος η χρονιά, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς από του χρόνου θα παρουσιάσει μια ομάδα ακόμη πιο έτοιμη, με παίκτες που θα ξέρουν, πλέον, ακριβώς το ρόλο τους μέσα στο γήπεδο. Μια ομάδα που θα χρειάζεται 1 ή 2 προσθήκες κάθε χρόνο και που θα είναι πρωταγωνίστρια εντός των συνόρων και θα διεκδικεί μεγάλα πράγματα και εκτός αυτών!

Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε όλοι εμείς που αγαπάμε τον Παναθηναϊκό είναι να στηρίζουμε την ομάδα -όπως κάνουμε όλη τη χρονιά ως τώρα-, να την προστατεύουμε από κάθε λογής προβοκάτσια και το κυριότερο να έχουμε εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που μας έκανε να ξαναγαπήσουμε τις Κυριακές. Στον άνθρωπο που μας έκανε να ανυπομονούμε για το επόμενο παιχνίδι. Στον άνθρωπο που μας θύμισε ξανά, μετά από χρόνια, τι σημαίνει Παναθηναϊκός!

Εμπιστοσύνη στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς!