Όσοι με ξέρουν, μ’ έχουν ακούσει αρκετές φορές να γκρινιάζω για τον Σλούκα. Κι απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά κάποιες φορές. Πρόκειται για καθαρά υποκειμενική κριτική και άλλες προτιμήσεις μπασκετικά. Ωστόσο στην παρούσα φάση δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως ο Σλούκας είναι εξωπραγματικός. Κάπτεν όνομα και πράμα.
Όσο κι αν στο μπάσκετ αλλάζουν οι εποχές, οι τάσεις και τα analytics, υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν να σε πιάνουν απ’ τον γιακά και να σου λένε: «Ξύπνα. Αυτό που βλέπεις δεν είναι συνηθισμένο». Η φετινή πορεία του Παναθηναϊκού έχει δυο τέτοιες φιγούρες, δυο τύπους που θυμίζουν Μπένζαμιν Μπάτον. Ο Σλούκας, που παίζει λες και έχει τηλεμεταφερθεί από το 2030 και ο Φαρίντ, που εμφανίστηκε σαν να βγήκε από κάποιο ξεχασμένο NBA mixtape της προηγούμενης δεκαετίας. Με άκρα αυτούς, η ομάδα μοιάζει να έχε βρει την ταυτότητά της, ποια είναι, τι θέλει και πώς να ισορροπεί ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν, όταν το παρόν φαίνεται να απαιτεί λίγο καλύτερη διαχείριση…
Ένας Σλούκας που παίζει από το 2030
Ποτέ δεν ήμουν φαν του. Εκτίμηση, ναι. Λατρεία, όχι. Αλλά φέτος, το κάτι παραπάνω που (δεν) περίμενα, ήρθε από το πουθενά. Ένα συνεχόμενο, σταθερό, ψύχραιμο «είμαι εδώ — πάμε». Και μακάρι να παίζει έτσι όλη τη χρονιά. Υπάρχουν στιγμές στο μπάσκετ που δεν χρειάζεται να ψάξεις φιλοσοφικές αναλύσεις, ούτε advanced metrics για να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει… φυσιολογικά. Αρκεί να δεις έναν παίκτη να πατάει παρκέ, να πιάνει την μπάλα και να δημιουργεί την αίσθηση πως το παιχνίδι γύρω του παγώνει. Όχι επειδή οι άλλοι σταματούν, αλλά επειδή εκείνος προχωράει πιο γρήγορα απ’ όλους. Αυτός είναι ο Σλούκας φέτος, ένα πλάσμα από το μέλλον που έκανε χρονικό άλμα στο 2025 για να μας εξηγήσει πώς παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ.
Και το αστείο ή αν θες, η ειρωνεία, είναι ότι εγώ, που πριν λίγους μήνες έγραφα για τις αμυντικές του αδυναμίες, για το αν μπορεί να κρατήσει ηγετικό ρόλο χωρίς να σβήνει στα τελευταία λεπτά, τώρα πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει τα deflections του. Να βλέπω close-outs με την ίδια προσοχή που κοιτάω side pick, να καταγράφω mental lapses όπως κάποτε κατέγραφα λάθη. Ε, αυτά που κάνει στην παρούσα φάση της σεζόν, οφείλω να τον παραδεχτώ. Όχι πως περίμενε κάποια καταξίωση από μένα, αλλά τα εύσημα καλό είναι να δίνονται. Φέτος δεν παίζει απλώς καλά. Παίζει σαν να έχει ήδη δει τη σεζόν να ξετυλίγεται μπροστά του και απλώς έρχεται στο παρκέ για να επιβεβαιώσει το προφανές. Το διάβασμά του είναι επίπεδα πάνω από τα δεδομένα της Ευρωλίγκας, ηγέτης που δεν χρειάζεται φωνή, δεν χρειάζεται θεατρικότητα, αρκείται στην κίνηση και είναι υπερβολικά ουσιαστικός.
Φαρίντ απ’ τα παλιά
Ή μάλλον, όπως τον χρειαζόταν το τριφύλλι. Κι εκεί που κυλάει η σεζόν με τον έναν τραυματισμό μετά τον άλλον, εμφανίζεται ένας τύπος που θυμίζει άλλο μπάσκετ, πιο ωμό, πιο ενστικτώδες, πιο παλαιάς κοπής. Ο Φαρίντ δεν είναι απλώς μια μεταγραφή. Είναι μια σκηνή από παλιά NBA Top-10 που μπήκε στο ΟΑΚΑ σαν μεταγραφή έκτακτης ανάγκης. Ένας ψηλός που δεν κάθεται να υπολογίσει δέκα πράγματα πριν πηδήξει. Πηδάει γιατί έτσι νιώθει. Κι έτσι πρέπει.
Σε μια Ευρωλίγκα που έχει αδειάσει από rim-runners, από παίκτες που ζουν για την επαφή με το στεφάνι, ο Φαρίντ έρχεται να θυμίσει πως κάποτε αυτό ήταν απαραίτητο συστατικό για να σταθείς ψηλά, το μπάσκετ είναι το παιχνίδι των ψηλών. Δεν έχει την τέλεια τεχνική. Δεν έχει το πιο σύγχρονο στιλ. Αλλά έχει κάτι που έλειπε τρομερά δηλαδή ενέργεια. Και ναι, είναι 35. Και ναι, δεν ήρθε από το πιο… αξιοσέβαστο πρωτάθλημα του κόσμου. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για βιογραφικά. Μιλάμε για επίδραση στο παρκέ. Και η επίδρασή του είναι τέτοια που σε κάνει να αναρωτιέσαι το προφανές, αλλά και άβολο: γιατί με γνωστή την απουσία ΛεΣορ εδώ και καιρό, κάνουμε το σταυρό μας που ο 35άρης Φαρίντ, παίζει σαν 25άρης… Γιατί άργησε να έρθει ένα κορμί που να γεμίζει τη ρακέτα;
Γιατί άργησε να αποκτηθεί ένας παίκτης που κάνει τα αυτονόητα να μοιάζουν με ανακάλυψη;
Γιατί άργησε ένας τύπος που επιτρέπει στον Σλούκα να παίξει πικ εν ρολ με πραγματικό όγκο δίπλα του;
Δεν ξέρω αν ο Φαρίντ θα μείνει όλη τη σεζόν. Δεν ξέρω αν θα γίνει ο κρυφός MVP, αυτό που ξέρω είναι πως το παρκέ δείχνει άλλη ομάδα όταν παίζει. Και κάπου μέσα μου, κάπου νοσταλγικά, νιώθω σαν να ξαναβλέπω εκείνη την εποχή που οι ψηλοί δεν προσπαθούσαν να σουτάρουν τρίποντο, προσπαθούσαν να διαλύσουν τη ρακέτα.
Ρόστερ, διαχείριση και η αλήθεια ανάμεσα στις γραμμές
Μέχρι εδώ όλα καλά. Μέλλον από τη μία, παρελθόν από την άλλη. Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι ούτε ρομαντική ούτε ποιητική. Η πραγματικότητα καθορίζεται από κάτι πολύ απλό, τις αποφάσεις. Και οι αποφάσεις φέτος δεν ήρθαν πάντα στην ώρα τους…
Όσο κι αν μας συνεπαίρνει ο Σλούκας, όσο κι αν μας ηλεκτρίζει ο Φαρίντ, η ομάδα έφτασε εδώ μέσα από μια σειρά επιλογών που άφησαν κενά. Άργησε να έρθει αθλητικός ψηλός. Άργησε να φτιαχτεί η ιεραρχία. Άργησαν οι ρόλοι, άργησαν κάποιες διορθώσεις, άργησε το ξεκάθαρο «αυτό είμαστε». Και κάπου εδώ βρίσκεται το παράδοξο: αν δεν υπήρχε αυτός ο διαστημικός Σλούκας, σήμερα θα μιλούσαμε πολύ πιο σκληρά. Κι αν δεν υπήρχε αυτό το μπουρλότο του Φαρίντ, θα αναλύαμε πολύ πιο βαριά τις καθυστερήσεις.
Μια ομάδα πρωταθλητισμού οφείλει να προλαβαίνει τις ανάγκες πριν αυτές μιλήσουν. Ο Παναθηναϊκός φέτος, αντίθετα, άφησε μερικά πράγματα να τα φωνάξει η πραγματικότητα. Και δεν μπορείς να στερεώσεις μια χρονιά πάνω στο φαινόμενο δύο παικτών, όσο τεράστιοι κι αν είναι. Αυτό δεν μειώνει κανέναν. Δεν ακυρώνει τη δουλειά. Απλώς υπενθυμίζει ότι το «σχέδιο» χρειάζεται να προηγείται των γεγονότων, όχι να τρέχει πίσω τους. Με απλά λόγια, ο Σλούκας και ο Φαρίντ σου φτιάχνουν τη μέρα, αλλά δεν μπορούν να σου γράφουν το μέλλον μόνοι τους.
Κι επίσης, αυτή η ομάδα έχει παίξει σκυλίσιες άμυνες, θυμίζοντας άλλες εποχές. Έχει κάνει σερί 25-0 σε αγώνες, έχει δεχθεί ελάχιστους πόντους, έχει κλείσει χώρους, έχει κλέψει μπάλες. Το άλλο ερώτημα είναι γιατί αυτό δεν το βλέπουμε συχνότερα…
Οι απρόσμενοι ήρωες και η ελπίδα που μεγαλώνει
Μέσα σε όλο αυτό το περίεργο μπασκετικό σύμπαν υπάρχει κάτι που περνάει σχεδόν στα ψιλά, αλλά ίσως τελικά να είναι το πιο σημαντικό. Η ομάδα αρχίζει να βρίσκει λύσεις από ανθρώπους που μέχρι χθες δεν τους βλέπαμε και τόσο συχνά στο παρκέ.
Ο Ρογκαβόπουλος είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένας παίκτης – project, ξαφνικά εμφανίζεται σαν έτοιμη μονάδα, σταθερός, ψύχραιμος, με σουτ που έρχεται την κατάλληλη στιγμή και άμυνα που δίνει ανάσες σε ένα rotation που έμοιαζε στενό. Δεν λύνει μόνο προβλήματα, τα προλαβαίνει. Κι αυτό είναι ίσως το καλύτερο που μπορεί να προστεθεί σε μια ομάδα σε μια ομάδα που παίζει σε διοργανώσεις με υψηλές απαιτήσεις.
Το ίδιο και ο Τολιόπουλος, που μπορεί να μην τον βλέπουμε όσο θα θέλαμε, αλλά κάθε φορά που πατάει παρκέ αφήνει στίγμα. Δίνει μια σπίθα, ένα κομμάτι δημιουργίας, μια διάθεση να μπει στη φωτιά. Μια ομάδα δεν χτίζεται μόνο πάνω στους σταρ της. Χτίζεται και πάνω στους παίκτες “ειδικών αποστολών”, αυτούς που κρατούν την ενέργεια, αυτούς που συμπληρώνουν, αυτούς που δεν γκρινιάζουν, απλώς περιμένουν τη στιγμή τους.
Σε μια σεζόν που ξεκίνησε με ερωτηματικά και συνεχίζει με ένα περίεργο μείγμα σταθερότητας και αστάθειας, αυτά τα δύο παραδείγματα, ο Ρογκαβόπουλος κι ο Τολιόπουλος, είναι υπενθύμιση πως υπάρχει βάθος. Υπάρχει υλικό. Υπάρχει μέλλον. Απλά χρειάζεται σωστή διαχείριση, ώστε αυτή η μικρή, αθόρυβη πρόοδος που δίνει ελπίδα ότι τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμη, να γίνει βεβαιότητα. Ότι η ομάδα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ότι αυτό που βλέπουμε τώρα είναι μόνο η αρχή. Κι αν ο Σλούκας είναι διαστημικός τώρα κι ο Φαρίντ έφερε τη σπίθα (και τον ορθολογισμό στα συστήματα), τότε οι υπόλοιποι πρέπει να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να γίνουν ακόμα καλύτεροι, όντας έτοιμοι όταν χρειαστεί. Ίσως, τελικά, το καλό κομμάτι της σεζόν, το πραγματικά καλό, τώρα ξεκινά.