Βρισκόμαστε σε μια παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και η Αθήνα λάμπει από τα εορταστικά φώτα, οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο που βιάζεται να αγοράσει δώρα και τα καφέ γεμάτα φωνές και γέλια. Όμως, σε μια γωνιά της πόλης, στο παλιό, σκοτεινό γραφείο του, ένας άντρας κάθεται μόνος, ο Γιάννης Αλαφούζος. Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, κοιτάζει αφηρημένα τα λογιστικά του φύλλα με το σκληρό βλέμμα του και το μυαλό του γεμάτο ψυχρούς υπολογισμούς. «Δεν χρειάζονται πολλά για να κρατηθεί μια ομάδα», μονολογεί, καθώς μετρά τα κέρδη της χρονιάς. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική και στις εξέδρες του γηπέδου, οι φίλαθλοι γκρινιάζουν για τις ανεπαρκείς μεταγραφές, τη στασιμότητα και την έλλειψη οράματος, αφού μόλις η ομάδα μοιάζει έτοιμη για το επόμενο βήμα, όλα καταρρέουν, όπως στο μύθο του Σίσυφου.
Οι φωνές τους φτάνουν στα αυτιά του Αλαφούζου, αλλά εκείνος τις αγνοεί. “Τα λεφτά είναι πολύτιμα, δεν μπορούμε να τα σπαταλάμε,” σκέφτεται, απορρίπτοντας κάθε ιδέα για επενδύσεις με ψυχρή λογική: γι’ αυτόν, ο Παναθηναϊκός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επιχείρηση. Καθώς η νύχτα βαθαίνει, οι σκιές στο γραφείο του φαίνονται πιο βαριές, το κρύο διαπερνά ακόμα και τα χοντρά τζάμια του παραθύρου, μα ο Αλαφούζος δεν το νιώθει.
Η καρδιά του είναι πιο παγωμένη από κάθε χειμωνιάτικη νύχτα, έχει κλείσει την πόρτα στην ελπίδα και κοιτάζει τους αριθμούς των συμβολαίων, ψάχνοντας τρόπο να μειώσει τα μηδενικά στο τέλος τους με τη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, χωρίς να καταρρεύσει και πάλι αυτό που έχει χτιστεί ως τώρα. Όλα αυτά, όμως, πρόκειται να ανατραπούν, καθώς εκείνη τη νύχτα, χωρίς να το ξέρει, ο Γιάννης Αλαφούζος θα λάβει τρεις επισκέψεις που θα αλλάξουν τη ζωή του και την ιστορία του Παναθηναϊκού για πάντα…
Το Πνεύμα του Παρελθόντος: Οι Χρυσές Εποχές
Το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα και το πρώτο πνεύμα εμφανίστηκε μπροστά στον Αλαφούζο. Ένα φως τρεμοπαίζει στο σκοτάδι και μέσα από αυτό ξεπροβάλλει μια φιγούρα γεμάτη λάμψη και νοσταλγία. «Είμαι το Πνεύμα του Παρελθόντος», λέει με σταθερή φωνή, «κι έχω έρθει να σου δείξω όλα αυτά που έχεις ξεχάσει. αυτά που κάποτε έκαναν τους φιλάθλους να είναι περήφανοι για τον Παναθηναϊκό τους». Ο Αλαφούζος πάγωσε, μα πριν προλάβει να αντιδράσει, βρίσκεται σε μια διαφορετική εποχή. Είναι πίσω στο 2009 και το γήπεδο της Λεωφόρου τρέμει από τα συνθήματα των φιλάθλων, με τις εξέδρες να είναι γεμάτες, πράσινα πανό κυματίζουν και το τριφύλλι ετοιμάζεται για ακόμη μία νίκη. Στο κέντρο οι παίκτες του Παναθηναϊκού.
Ο Σισέ σκοράρει, ο Καραγκούνης κατευθύνει με μαεστρία το παιχνίδι κι ο Κατσουράνης κάνει τη διαφορά. «Θυμάσαι τότε;» ρωτά το πνεύμα, «τότε ήταν οι χρυσές εποχές. Ο Παναθηναϊκός κατακτούσε νταμπλ, άγγιζε τους 8 του Champions League και οι φίλαθλοι είχαν λόγο να είναι περήφανοι». Ο Αλαφούζος κοιτάζει με δέος, θυμάται τις στιγμές που οι επιτυχίες της ομάδας γέμιζαν χαρά τους φιλάθλους, θυμάται τη δόξα, τα συνθήματα και την αίγλη του «Πρέσβη Παναθηναϊκού».
Η εικόνα συνεχίζεται και το πνεύμα του δείχνει κάτι ακόμα πιο προσωπικό: είναι μια συνάντηση με φίλους της ομάδας, όλοι τους με χαμόγελα κι αισιοδοξία. «Κοίτα», λέει ξανά το πνεύμα, «τότε δεν ήταν μόνο οι επιτυχίες στο γήπεδο, αλλά ήταν η σύνδεση με τους φιλάθλους. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν απλά μια ομάδα. Ήταν τρόπος ζωής, όνειρα, οικογένεια».
Το σκηνικό αλλάζει και δείχνει την ομάδα να αντιμετωπίζει τη Βιγιαρεάλ στα προημιτελικά του Champions League, τότε που παρά την ήττα, η αίσθηση ικανοποίησης για την ευρωπαϊκή πορεία είναι έντονη. «Αυτά ήταν τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός δεν φοβόταν να κοιτάξει κατάματα τους καλύτερους της Ευρώπης», λέει το πνεύμα, «τι συνέβη, πρόεδρε;» Πώς αφήσατε αυτές τις στιγμές να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια σας;” Ο Αλαφούζος δεν απαντά, το βλέμμα του γεμίζει με κάτι συναισθήματα, μπερδεμένα ανάμεσα στη νοσταλγία και την ενοχή. «Δεν είναι τόσο απλό, οι εποχές άλλαξαν, τα χρήματα λιγόστεψαν» ψελλίζει. Το πνεύμα, όμως, δεν δείχνει να τον λυπάται. «Εσύ άλλαξες. Η καρδιά σου πάγωσε, όπως πάγωσε και το πάθος για αυτήν την ομάδα. Θυμήσου πώς ήταν όταν νοιαζόσουν πραγματικά».
Ο χρόνος γυρίζει ξανά κι ο Αλαφούζος βρίσκεται και πάλι στο γραφείο του, το πνεύμα εξαφανίζεται, αλλά οι εικόνες παραμένουν στο μυαλό του. Δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται τους φιλάθλους, τα γήπεδα, τη δόξα. Ήταν μια εποχή που ο Παναθηναϊκός ήταν κάτι παραπάνω από μια ομάδα. Ήταν ένας μύθος. «Ίσως», σκέφτεται, «δεν είναι αργά να φέρω πίσω αυτές τις στιγμές». Μα η νύχτα έχει ακόμα δρόμο, και δύο πνεύματα περιμένουν τη σειρά τους να τον συναντήσουν…
Το Πνεύμα του Παρόντος: Η Γενναιοδωρία του Γιαννακόπουλου
Δευτερόλεπτα μετά, το επόμενο πνεύμα εμφανίζεται μπροστά στον Αλαφούζο. Αυτή τη φορά, η φιγούρα είναι φωτεινή, δυναμική, με μια λάμψη που θυμίζει αγωνιστικό φως. «Είμαι το Πνεύμα του Παρόντος», ανακοινώνει, «και ήρθα να σου δείξω τι συμβαίνει σήμερα, μακριά από τη δική σου αδράνεια». Μεταφορά στο ΟΑΚΑ, στο σπίτι της μπασκετικής ομάδας. Το γήπεδο είναι γεμάτο, οι φίλαθλοι ενθουσιώδεις και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Στο μέσο, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για τον Παναθηναϊκό, η εικόνα του είναι ενός ηγέτη που δεν διστάζει να επενδύσει, να ονειρευτεί, να παλέψει για την ομάδα του.
«Κοίτα τον», λέει το πνεύμα, «δίνει στους φιλάθλους αυτό που χρειάζονται: όραμα, πάθος, ελπίδα, δεν φοβάται να ξοδέψει για να φέρει στην ομάδα τους καλύτερους παίκτες, να γεμίσει το γήπεδο με χαμόγελα και να κρατήσει την ομάδα στην κορυφή». Ο Αλαφούζος παρατηρεί την ατμόσφαιρα γύρω του. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο κόσμος αγαπά τον Γιαννακόπουλο, είναι το αντίθετο του Σκρουτζ: γενναιόδωρος, ανοιχτός, αληθινός.
Το πνεύμα γυρίζει προς τον Αλαφούζο. «Βλέπεις τι σημαίνει να δίνεις; Οι φίλαθλοι λατρεύουν τον Γιαννακόπουλο γιατί δείχνει ότι νοιάζεται για την ομάδα. Δεν είναι τα χρήματα που τον κάνουν αγαπητό, αλλά το πάθος και η αφοσίωση. Εσύ τι κάνεις για την ομάδα σου; Πώς δείχνεις ότι νοιάζεσαι;» Ο Αλαφούζος μένει σιωπηλός. Η αλήθεια είναι οδυνηρή…
Το Πνεύμα του Μέλλοντος: Μια Ζοφερή Πραγματικότητα
Το ρολόι χτύπησε ξανά, πριν προλάβει να συνέλθει ο Αλαφούζος και η τελευταία επίσκεψη έφτασε. Το τρίτο πνεύμα, σκοτεινό και επιβλητικό, στέκεται μπροστά του. «Είμαι το Πνεύμα του Μέλλοντος», λέει με απόκοσμη φωνή, «και θα σου δείξω το μέλλον που σε περιμένει αν συνεχίσεις έτσι». Μαγικά βρίσκεται σε ένα άδειο γήπεδο. Τα καθίσματα καλύπτονται με σκόνη, τα χόρτα είναι ξερά και κυριαρχεί εκκωφαντική σιωπή. «Τι είναι αυτό το μέρος;» ρωτά ανήσυχος, μα το πνεύμα δεν απαντά. Δείχνει μόνο προς μια σκουριασμένη ταμπέλα που γράφει: Παναθηναϊκός – Γ’ Εθνική.
Η εικόνα αλλάζει. Βλέπει τους φιλάθλους που κάποτε τραγουδούσαν στις εξέδρες να έχουν απομακρυνθεί. Άλλοι έχουν στραφεί σε άλλες ομάδες, ενώ οι πιο πιστοί έχουν κουραστεί από την αδιαφορία και τη στασιμότητα. «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια» ψιθυρίζει. Το πνεύμα τον οδηγεί σε ένα τελευταίο σκηνικό: ένα γραφείο γεμάτο χρέη και δικαστικές υποθέσεις. Η ομάδα έχει καταρρεύσει οικονομικά και έχει χάσει κάθε ίχνος ταυτότητας. «Αυτό είναι το μέλλον που θα έρθει αν συνεχίσεις να μην επενδύεις στην ομάδα» λέει το πνεύμα. «Αυτή θα είναι η κληρονομιά που θ΄ αφήσεις στο Τριφύλλι». Ο Αλαφούζος μένει παγωμένος. Οι εικόνες τον στοιχειώνουν. Ίσως έφτασε καιρός να αλλάξει πορεία, πριν να είναι αργά.
Το Ξύπνημα: Μια Καινούρια Αρχή
Ο Αλαφούζος ξυπνά απότομα, η καρδιά του χτυπά δυνατά κι ο ιδρώτας κυλά στο μέτωπό του. Κοιτάζει γύρω του. Είναι ακόμα στο γραφείο του, αλλά κάτι έχει αλλάξει. Οι εικόνες που είδε, οι φωνές των πνευμάτων και η ζοφερή προοπτική του μέλλοντος τον έχουν ταρακουνήσει. Το σκοτάδι της νύχτας υποχωρεί σιγά-σιγά, αφήνοντας τη θέση του σε μια νέα ημέρα. Είναι Χριστούγεννα. Κοιτάζει το ρολόι του και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει ακόμα χρόνος. Χωρίς να χάσει λεπτό, σηκώνεται και πιάνει το τηλέφωνο. «Καλέστε τους συνεργάτες μου», λέει με μια ενέργεια που κανείς δεν είχε ξαναδεί. «Έχουμε δουλειά να κάνουμε».
Όταν η ομάδα του μαζεύεται, ο Αλαφούζος τους κοιτάζει με αποφασιστικότητα. «Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε» τους λέει. «Ξεκινάμε άμεσα με μεγάλες μεταγραφές, σχέδια για ανακαίνιση του γηπέδου και μια στρατηγική που θα ξαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή. Θα δείξουμε στους φιλάθλους μας ότι νοιαζόμαστε, ότι τους ακούμε». Οι συνεργάτες του, παραξενεμένοι, βλέπουν μια νέα λάμψη στα μάτια του, ο Αλαφούζος δεν είναι αυτός που ήξεραν. Οι φίλαθλοι θα ξαναβρούν την ομάδα που αγαπούν. Το πνεύμα των Χριστουγέννων τον έχει μεταμορφώσει….
Αν όλα αυτά σου φαίνονται πολύ όμορφα για να είναι αληθινά αναγνώστη μου, έχεις απόλυτο δίκιο. Ο Σκρουτζ μπορεί να άλλαξε στη “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία”, αλλά στην πραγματικότητα, ο δικός μας Αλαφούζος μάλλον δεν ξύπνησε ποτέ από τον λήθαργο. Και αν τα πράγματα φαίνονται σε καλό δρόμο, χωρίς προσπάθεια, καμία αλλαγή δεν κρατά και τίτλοι δεν έρχονται. Ίσως το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων να μην είναι τα φαντάσματα, αλλά η πίστη των φιλάθλων που συνεχίζουν να ελπίζουν. Άλλωστε, τι θα ήταν τα Χριστούγεννα χωρίς λίγη… πράσινη μαγεία; Ίσως του χρόνου!