Εδώ που φτάσαμε, η κατάσταση στον μπασκετικό Παναθηναϊκό δεν απαιτεί ανάλυση. Απαιτείται ένας πρόωρος απολογισμός, μπας και ηρεμήσουμε λίγο και απαλύνει η ψυχολογική φθορά. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, το «Τριφύλλι» δεν παίζει μπάσκετ. Παρουσιάζει ένα αποτυχημένο installation art όπου το βασικό θέμα είναι η Αναζήτηση της Χαμένης Ταυτότητας, με χορηγό την παντελή έλλειψη εγωισμού και τον φόβο της ρακέτας.
Η «εντυπωσιακή» συγκομιδή αριθμών χωρίς ψυχή
Ο Παναθηναϊκός, η ομάδα που χτίστηκε για να κοιτάζει στα μάτια την κορυφή της EuroLeague, έχει σήμερα μια συγκομιδή πόντων που θυμίζει φιλανθρωπικό τουρνουά. Μια ομάδα που έριξε εκατομμύρια, αλλά σκοράρει με το σταγονόμετρο. Οι πρόσφατες ήττες δεν είναι απλώς ήττες αλλά δημόσιες ταπεινώσεις με soundtrack τη σιωπή. Όταν χάνεις 86-68 από τον Ερυθρό Αστέρα, μια ομάδα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεις με το δεύτερο πεντάρι σου, με συγκομιδή 68 πόντους, δεν πρόκειται για «κακή βραδιά», πρόκειται για έλλειψη παλμού. Είναι σαν να βλέπεις πρεμιέρα παράστασης χωρίς πρόβα.
Άλλο σκορ 92-75, ήττα όχι ντροπιαστική, αλλά άνετα προβληματική. Ο Παναθηναϊκός έχανε με τρόπο που δεν πονάει και αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα. Όταν δεν σε πονάει η ήττα, αρχίζεις να συνηθίζεις τη μετριότητα. Κι αν το μπάσκετ είναι παιχνίδι εγωισμού, τότε στο ΟΑΚΑ ο εγωισμός έχει μεταναστεύσει. Πιθανόν σε άλλη ομάδα. Ή σε άλλη ήπειρο. Και ναι, είναι νωρίς ακόμα, υπάρχει χρόνο κι όλα τα συναφή, αλλά αν κάποιος βλέπει φως στο βάθος του τούνελ, παρακαλείται να το πει και στον γράφοντα…
Το Αίνιγμα των Ψηλών
Εδώ η τραγωδία φτάνει στο μεγαλείο της, αφού η ρακέτα έχει γίνει ζώνη χαμένων ριμπάουντ. Ο Ματίας Λεσόρ τραυματίστηκε, νέα γνωστά, κι αναμενόμενα από καιρό. Μήνες τώρα, η απουσία του είναι δεδομένη. Και όμως, κανείς δεν έδρασε έγκαιρα. Η ομάδα ήξερε πως θα μείνει χωρίς τον βασικό της κορμό στο «5» και αντιμετώπισε το γεγονός με τη φιλοσοφία του «έλα μωρέ, θα περάσει». Μόνο που στο επαγγελματικό μπάσκετ, το «θα περάσει» δεν είναι τακτική. Είναι παραίτηση.
Η διοίκηση έμεινε απαθής, η αγορά περίμενε… κι έτσι η ρακέτα του Παναθηναϊκού μετατράπηκε σε ζώνη ελεύθερης διέλευσης.
Μήτογλου και Ερνανγκόμεθ παλεύουν γενναία, αλλά μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε λάθος ρόλο, ο πρώτος Δον Κιχώτης απέναντι στους ανεμόμυλους, ο δεύτερος πρωταγωνιστής σε low-budget ριμέικ του Space Jam.
Και οι υπόλοιποι; Παρόντες στα χαρτιά, απόντες στο παρκέ. Ο Γιούρτσεβεν είναι εκεί, κάπου μεταξύ πάγκου και παράλληλου σύμπαντος. Ο Χασλ ήρθε σαν λύση ανάγκης κι όχι ως προϊόν αναζήτησης, ήταν και άτυχος κι έδεσε το γλυκό. Ο Κουζέλογλου κάνει ό,τι μπορεί, αλλά το σύστημα δεν του επιτρέπει καν να κάνει λάθος, γιατί για να κάνεις λάθος πρέπει πρώτα να συμμετέχεις.
Και τότε ήρθε το κερασάκι! Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε, μετά από εβδομάδες αδράνειας, να βρει λύση στο πρόβλημα του Λεσόρ με την υπογραφή του Κένεθ Φαρίντ. Ναι, του 35χρονου πρώην NBAer που έρχεται από το… ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ταϊβάν. Το comeback του «Manimal» θα ήταν είδηση το 2014. Το 2025 όμως θυμίζει περισσότερο πείραμα νοσταλγίας, «θυμάσαι τον Φαρίντ; Ε, τον φέραμε κι αυτόν».
Η λογική είναι ακατανόητη, αφού μιλάμε για έναν παίκτη που δεν έχει παίξει ευρωπαϊκό μπάσκετ εδώ και χρόνια, να έρχεται για να καλύψει μια θέση που απαιτεί φρεσκάδα, άμυνα και πόδια. Είναι σαν να αντικαθιστάς χαλασμένο κινητήρα Ferrari με αυτόν ενός αγροτικού ’95 και να ελπίζεις ότι θα τρέξει.
Το χειρότερο; Η λύση ήρθε όταν το πρόβλημα είχε ήδη γίνει σύνδρομο, δεν έμεινε ψηλός στον πάγκο και οι αντίπαλοι σέντερ κάνουν πάρτι. Οι οπαδοί μετράνε ριμπάουντ σαν στατιστική τραγωδίας και η ομάδα μοιάζει να παίζει με… εικονικό σέντερ. Ο Λεσόρ διαρκώς αναρρώνει, αλλά το τεχνικό επιτελείο μοιάζει να περιμένει την επιστροφή του σαν Μεσσία. Και όσο περιμένει, οι αγώνες περνούν, τα rebounds χάνονται και η ρακέτα παραμένει τόπος προσκυνήματος για κάθε αντίπαλο.
Silent Treatment Coaching
Και η παράνοια συνεχίζεται, αφού σε άλλο πρόσφατο ματς, ο Εργκίν Αταμάν κάλεσε time-out… και δεν μίλησε στους παίκτες του, θυμίζοντας πεισμωμένο πεντάχρονο. Όχι γιατί δεν ήξερε τι να πει, αλλά γιατί, όπως φαίνεται, ήξερε ότι δεν θα το άκουγαν. Ήταν μια σκηνή που θύμιζε ντοκιμαντέρ για την παιδική ηλικία της οργής. Ο πάγκος πάγωσε, οι παίκτες κοιτούσαν απορημένοι και το κοινό προσπαθούσε να καταλάβει αν πρόκειται για performance art ή για στιγμιαίο μπλακ-άουτ. Ίσως και τα δύο.
Αν ο Αταμάν ήθελε να ξυπνήσει τους παίκτες, το έκανε με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο, σιωπώντας. Μόνο που το «σιωπητήριο» δεν ξύπνησε κανέναν. Η ομάδα μοιάζει να έχει απορροφήσει την ενέργειά του: εκρηκτική στις δηλώσεις, παθητική στο παιχνίδι. Και κάπως έτσι, η γραμμή μεταξύ πάθους και παροξυσμού έγινε θολή. Ίσως ο coach να πίστεψε πως το πρόβλημα είναι επικοινωνιακό. Δεν είναι. Είναι υπαρξιακό.
Οι τουρίστες του πάγκου
Πώς μπορείς να έχεις ρόστερ γεμάτο ταλέντο και ταυτόχρονα να δείχνεις άδειος; Ρώτα τον Παναθηναϊκό. Ο Σορτς, ο Ρογκαβόπουλος, ο Τολιόπουλος, ο Κουζέλογλου, όλοι παίκτες με προοπτική, που κάποιοι ενέκριναν την απόκτησή τους, μοιάζουν περισσότερο με θεατές πρώτης σειράς. Ο πάγκος έχει μετατραπεί σε αίθουσα αναμονής αεροδρομίου όπου οι περισσότεροι περιμένουν την πτήση που δεν έρχεται.
Το rotation είναι τόσο κοντό που θυμίζει λίστα συμμετεχόντων σε σεμινάριο για επιλεγμένους. Και, για κακή τύχη, αλλάζει κάθε εβδομάδα σαν τον καιρό στην Πίνδο. Οι πεντάδες φτιάχνονται και λύνονται με ρυθμό τηλεπαιχνιδιού: «ποιος θα μείνει μέσα;». Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε λάθος ρόλους και χαμένες ευκαιρίες, χάνεται η συνοχή. Ο Αταμάν δείχνει να εμπιστεύεται μόνο συγκεκριμένους παίκτες, αφήνοντας τους υπόλοιπους να περιμένουν το θαύμα. Αλλά στο μπάσκετ, οι θαυματοποιοί είναι λίγοι και οι ήττες πολλές. Και όταν δεν έχεις εμπιστοσύνη στους παίκτες σου, εκείνοι σταματούν να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, κάτι που φαίνεται στα ποσοστά των χαμένων σουτ.
Η αναζήτηση του εγωισμού
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι απλώς μια ομάδα που παίζει άσχημα. Είναι μια ομάδα που ξεχνάει ποια είναι. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο Λεσόρ, ούτε το rotation, ούτε τα time-out. Είναι η απουσία ταυτότητας. Είναι το βλέμμα των παικτών που κοιτούν το παρκέ χωρίς να βλέπουν τίποτα.
Η ιστορία του συλλόγου δεν χωράει τέτοιες εμφανίσεις. Ο Παναθηναϊκός που κάποτε δίδασκε ψυχραιμία, πάθος και συνέπεια, μοιάζει τώρα με έναν ερασιτέχνη καλλιτέχνη που ψάχνει την έμπνευση στη μέση του αγώνα.
Και το κοινό, κουρασμένο αλλά πιστό, παρακολουθεί με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή η ποίηση θα ξαναγίνει ποίηση κι όχι πρόζα, βαριά και αμήχανη.
Μέχρι τότε, το σιωπητήριο συνεχίζεται αφού ακόμα υπάρχει χρόνος.
Όμως ο ήχος από τα time-out χωρίς φωνές, τα ριμπάουντ που χάνονται και τα βλέμματα που ψάχνουν απαντήσεις γεμίζει το ΟΑΚΑ περισσότερο από κάθε σύνθημα.
Και κάπως έτσι, το οδοιπορικό στον Πλανήτη Μπάσκετ συνεχίζεται.
Μόνο που πια, αντί για χάρτη, κρατάμε καθρέφτη.
Γιατί αυτό που βλέπουμε, δεν είναι οι αντίπαλοι.
Είναι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός εγκλωβισμένος στην ίδια του την αντανάκλαση.