Ημέρα Παναθηναϊκής ντροπής! Ο Αλαφούζος τελείωσε τον Γιοβάνοβιτς;

Και ξαφνικά, κρίση. Όχι άγνωστη λέξη για ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, ειδικά δε για τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα μας έχει μεγάλο ιστορικό σε κρίσεις με ή χωρίς αιτία, αγωνιστικές ή διοικητικές ή πολλές φορές απλώς επικοινωνιακές. Σαν αυτή που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες, χωρίς τόσο σοβαρό λόγο, πιστεύω. Θα μου πει κάποιος «τι μας λες, ρε φίλε; Η ομάδα αποκλείστηκε από την Ευρώπη, με 4 σερί ήττες κι έχασε 2 εκτός έδρας παιχνίδια στο πρωτάθλημα κι εσύ μιλάς για κρίση επικοινωνιακή;». Λοιπόν, ναι, μιλάω για κρίση επικοινωνιακή, διότι πιστεύω ότι η μεγαλύτερη ζημιά στον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή δεν είναι ούτε βαθμολογική ούτε αγωνιστική. Βασικά, θεωρώ ότι δεν υπάρχει καν ζημιά βαθμολογική και αγωνιστική, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που την περιγράφουν δημοσιογράφοι και οπαδοί.

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Γυρίζουμε το χρόνο πίσω μερικούς μήνες. Η σεζόν βαίνει προς την έναρξή της και η ομάδα ετοιμάζεται να δώσει το 1^ο της ματς απέναντι στη Ντνίπρο για τα προκριματικά του Champions League. Θυμάται κανείς τι έγραφαν οι δημοσιογράφοι (αντικειμενικοί και «αντικειμενικοί») για τις προσδοκίες και τους στόχους μας; Για όσους δεν θυμούνται, να κάνω ένα flash back. «Φέτος η ομάδα πρέπει να πάρει το πρωτάθλημα και να μπει σε Ευρωπαϊκούς ομίλους». Είναι ή δεν είναι έτσι; Προφανώς, δεν αναφέρομαι σε -λίγους, ευτυχώς- σκληροπυρηνικούς, οι οποίοι απαιτούσαν ομίλους Champions League διότι «ο Παναθηναϊκός, όπως τον ζήσαμε στις καλές εποχές, διέλυε τις Μπαρτσελόνες για πλάκα». Διότι θα ήταν ουτοπικό να περιμένεις από μια ομάδα που μέχρι πριν 2,5 χρόνια δεν μπορούσε να αλλάξει 3 μπαλιές σερί μέσα στο γήπεδο και η οποία είχε μπάτζετ μάξιμουμ 4-5 εκατομμύρια, να φτάσει με τη μία σε θέση να ξανακάνει όλα όσα μας έκαναν στη συνείδηση του κόσμου Panathinaikos.

Πρωτάθλημα και πρόκριση σε Ευρωπαϊκούς ομίλους, λοιπόν, θέλαμε το Καλοκαίρι. Πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή η ομάδα;

Έπαιξε σε Ευρωπαϊκούς ομίλους και μάλιστα, όχι στο Conference League, αλλά στο Europa League, έχοντας κάνει μια μεγαλειώδη πρόκριση απέναντι στη Μαρσέιγ (δεν είχε αποκλειστεί ποτέ και από κανέναν σε προκριματικά Ευρώπης το Καλοκαίρι) και φτάνοντας αρκετά κοντά στο όνειρο της πρόκρισης σε όμιλο του Champions League, χάνοντάς την στις λεπτομέρειες. Στο πρωτάθλημα δε, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη 2^η θέση, με 1 βαθμό διαφορά από τον πρωτοπόρο. Κοινώς, η ομάδα έχει επιτύχει απόλυτα στον στόχο που έθεσε για την Ευρώπη το Καλοκαίρι και είναι, με πολλές πιθανότητες επιτυχίας, διεκδικήτρια του βασικού εγχώριου στόχου, που είναι το πρωτάθλημα. Και μάλιστα, έχοντας βγάλει δύσκολο πρόγραμμα. Υπενθυμίζω ότι από εδώ και πέρα και μέχρι την έναρξη των play offs, ο Παναθηναϊκός θα δώσει 7 ματς στη Λεωφόρο και 4 εκτός έδρας. Και μάλιστα, τα 4 εκτός έδρας είναι 2 ντέρμπι (ως τώρα αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια ότι στα ντέρμπι μικρή σημασία παίζει η έδρα, πλέον, αφού έχουμε ουκ ολίγα διπλά όλων επί όλων) και 2 σε έδρες όχι από αυτές στις οποίες έχουμε χείριστη παράδοση (έχουμε βγάλει Τρίπολη, όπου ήμασταν χωρίς νίκη επί 6 έτη, Γιάννενα, όπου μέχρι πριν 2 χρόνια επίσης δεν φεύγαμε νικητές, Αγρίνιο, Ατρόμητο, Άρη και Καραϊσκάκης). Συνεπώς, ο σοβαρός Παναθηναϊκός (με πολύ λίγα ματς ως εξαίρεση, η ομάδα δείχνει μεγάλη σοβαρότητα και σταθερότητα) μπορεί να κάνει πολύ καλό 2^ο γύρο και να τερματίσει 1^ος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.

Γιατί, λοιπόν, τόση γκρίνια; Γιατί τέτοια κατήφεια;

Γιατί τόση ισοπέδωση και απογοήτευση για μια ομάδα, η οποία επί 2,5 χρόνια παρουσιάζει διαρκώς όλο και πιο βελτιωμένο πρόσωπο (προφανώς και υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, όπως σε όλες τις ομάδες, αλλά η γενική τάση είναι σαφώς ανοδική); Καταρχάς, διότι, διαχρονικά, γουστάρουμε να γκρινιάζουμε. Είναι στο DNA μας σε βαθμό μεγαλύτερο από ότι σε άλλες ομάδες. Χρόνια τώρα θυμάμαι τους Παναθηναϊκούς να κράζουν ακόμη και σε καλές εποχές. Είμαστε ικανοί να κερδίζει η ομάδα 3 και 4 μηδέν κι εμείς να φωνάζουμε, επειδή κινδύνεψε να δεχτεί γκολ σε 2 ή 3 φάσεις!!! Γενικά, μας αρέσει να ψάχνουμε για φταίχτες. Και μας αρέσει να αμφισβητούμε. Γενικώς και τα πάντα. Αν συγκεκριμενοποιήσουμε το ζήτημα στα όσα συμβαίνουν εδώ κι ένα μήνα, προφανώς θα βρούμε αρκετές αφορμές που έδωσε η ομάδα για γκρίνια. Αλλά, στην πράξη, αν δούμε πιο ψύχραιμα τι έχει συμβεί, αν προσπαθήσουμε να αφήσουμε στην άκρη τα αποτελέσματα και εστιάσουμε αποκλειστικά στην εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στο γήπεδο, θα φανεί ότι η συνολική εικόνα δεν συνάδει με τα ακριβή αποτελέσματα που φέραμε.

Ξεκινώντας από τα Ευρωπαϊκά παιχνίδια, ουσιαστικά, πολύ κακοί ήμασταν σε ένα ματς, αυτό μέσα στη Γαλλία, όπου, παρά τη γρήγορη ισοφάριση και το αριθμητικό αποτέλεσμα, ήμασταν τραγικοί και χάσαμε με 3-1. Με τη Ρεν στη Λεωφόρο, βάσει εικόνας και ευκαιριών, το παιχνίδι ήταν για ισοπαλία, όπως και το παιχνίδι με τους Ισπανούς εκτός έδρας. Εκεί, η Βιγιαρεάλ έκανε 5 ευκαιρίες κι έβαλε 3 γκολ. Και ο -ντεφορμέ, για πολλούς- Παναθηναϊκός βρήκε το σθένος και τον τρόπο να φτάσει κοντά σε μια ιστορική ανατροπή, η οποία δεν συνέβη αποκλειστικά λόγω τύχης και συγκυριών. Θυμίζω ότι ο Αϊτόρ έχει χάσει το «άχαστο» από τα 3 μέτρα, ενώ του έχει ακυρωθεί κι ένα γκολ ως offside, για ελάχιστα εκατοστά. Με τους Ισραηλινούς δε, παρότι μπήκαμε στο παιχνίδι πολύ άσχημα, καταφέραμε, ειδικά στο 2^ο μέρος, να δημιουργήσουμε πολλές φάσεις και το τελικό 1-2 σαφώς και μας «αδικεί». Αλλά έτσι είναι η τύχη, κάπου θα σου δώσει και κάπου θα σου πάρει. Προφανώς και είναι στενάχωρος ο αποκλεισμός, ειδικά όπως ήρθε στην έδρα μας, αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία, όταν κοιτάμε πού στοχεύαμε το Καλοκαίρι. Η ομάδα πήγε ένα βήμα ψηλότερα στην Ευρώπη, σε σχέση με πέρυσι κι αυτό συνιστά πρόοδο. Όχι στο βαθμό που θα μας άρεσε, αλλά σίγουρα συνιστά πρόοδο.

Όσον αφορά στην Ελλάδα, τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα. Ο Παναθηναϊκός έκανε πολύ καλό 1^ο γύρο, με 10 νίκες, 2 ήττες και 1 ισοπαλία και ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Χειμώνα. Άρχισε, όμως, το 2^ο γύρο με μια «κακή» ήττα, η οποία σε συνδυασμό με την ήττα από τον ΑΡΗ, αλλά και τον αποκλεισμό από την Ευρώπη, έφεραν την καταστροφή του Νώε. Και τι δεν γράφτηκε επί 2 εβδομάδες και τι δεν ακούστηκε στο ράδιο και τι δεν σχολιάστηκε από τους απανταχού Παναθηναϊκούς και μη. Όχι απαραίτητα λανθασμένα, σίγουρα, όμως, υπερβολικά και πιθανότατα κάποια εξ αυτών και εκ του πονηρού. Γνωστά πράγματα στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα. Η ομάδα αυτή, για ένα περίεργο λόγο, πρέπει να κερδίζει συνέχεια και με 3-4 γκολ διαφορά για να κατευνάζει τα πλήθη. Οτιδήποτε λιγότερο συνιστά πρόβλημα. Ακόμη και κατά τα τελευταία 2,5 έτη που ένας προπονητής-αναμορφωτής έχει αλλάξει όλο τον οργανισμό και έχει βάλει το τρένο στις ράγες, ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε προβλήματα. Κι αν δεν υπάρχουν, τα δημιουργούμε. 2 φορές ως τώρα ο Γιοβάνοβιτς ρωτήθηκε αν η ομάδα περνάει ντεφορμάρισμα. Και στις 2 απάντησε με έμφαση αρνητικά. Και στις 2 αδυνατούμε να τον πιστέψουμε. Διότι κάνουμε ήττες. Το γεγονός, βέβαια, ότι αυτές οι ήττες προέρχονται λόγω ατομικών λαθών ούτε που το λογαριάζουμε. Ρωτάω, λοιπόν, εγώ, με τις ελάχιστες ποδοσφαιρικές γνώσεις που έχω (κυριολεκτικά ελάχιστες, δεν το λέω ειρωνικά)…

Ποιο είναι το βασικότερο στοιχείο μιας ομάδας που βρίσκεται σε ντεφορμάρισμα; Δεν είναι η κακή φυσική κατάσταση; Προφανώς. Πού στο καλό βλέπουμε γενικευμένο ζήτημα φυσικής κατάστασης στην ομάδα, όταν κατά τις τελευταίες 3 εβδομάδες έχει καταφέρει: 1. Σε όλο το 2^ο ημίχρονο μέσα στην Ισπανία να κάνει τη Βιγιαρεάλ να φαίνεται ομάδα Β Εθνικής, 2. Να βάλει στον ΟΦΗ (τον οποίο επί 2 χρόνια δεν είχε νικήσει εντός έδρας) 4 γκολ, χάνοντας άλλα τόσα, 3. Να έχει τέτοια κατοχή και να ασκεί τόση πίεση μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα με τη Μακάμπι, 4. Να βάλει 3 γκολ στο Βόλο (που με την αλλαγή προπονητή παρουσιάζεται ιδιαίτερα ανεβασμένος και με καλά αποτελέσματα) εκτός έδρας, έχοντας καθολική υπεροχή στο γήπεδο; Μια ομάδα σε γενικό ντεφορμάρισμα δεν θα μπορούσε να τα κάνει αυτά. Κι επειδή διαβάζουμε και ακούμε για σύγκριση με την περσινή καθίζηση, να θυμίσω ότι σε εκείνο το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι η ομάδα δεν δημιουργούσε ευκαιρίες καν. Στη φετινή σεζόν, στο λεγόμενο «κακό» της διάστημα η ομάδα έχει σκοράρει στα τελευταία 3 παιχνίδια στην Ελλάδα 9 γκολ!!! Για τέτοιο ντεφορμάρισμα μιλάμε.

Κι ακολουθεί το ερώτημα. Αφού θεωρείς, ρε μεγάλε, ότι η ομάδα δεν είναι ντεφορμέ, γιατί χάνει; Σωστό ερώτημα. Και εύλογο. Σε ανύποπτη φάση το έχει απαντήσει ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς (ο πρώην προπονητής μας, πλέον). Αμέσως μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο (αν δεν κάνω λάθος), αναφέρθηκε στους 2 πολύ σοβαρούς τραυματισμούς των σέντερ μπακ μας, λέγοντας ότι αναγκάζονται ο Σένκεφελντ με τον Γεντβάι να παίζουν ασταμάτητα, ενώ και ο Αράο δεν ξεκουράζεται, αφού σε αρκετά ματς καλύπτει και τη θέση του κεντρικού αμυντικού, εκτός από τη βασική του θέση στα χαφ. Η δήλωση του Ιβάν έγινε μετά από ευρεία νίκη με 4-0 κι αυτό έχει σημασία, καθώς δεν έψαχνε για άλλοθι μετά από κακό βράδυ όταν το είπε. Έκλεισε δε τη δήλωσή του, ευχόμενος να μην στοιχίσει στην ομάδα αυτή η κατάσταση. Λίγοι το άκουσαν, ακόμη λιγότεροι έδωσαν σημασία, ειδικά μέσα στο κλίμα ευφορίας, μετά από τέτοια νίκη.

Ε, δυστυχώς, στοίχισε. Διότι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και περισσότερο ο Γεντβάι, εδώ και λίγο καιρό, δεν δείχνει να είναι σε καλή κατάσταση. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τις κακές βραδιές του Μπρινιόλι, κόστισαν στην ομάδα το λιγότερο 4 βαθμούς στο πρωτάθλημα. Αν δούμε αναλυτικά τα παιχνίδια που χάσαμε στη Θεσσαλονίκη και με τον Ατρόμητο, η εικόνα τους δεν έχει καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Στο Χαριλάου, κάναμε ένα καταπληκτικό 1^ο ημίχρονο, το οποίο θα μπορούσε να λήξει και 0-2 (ειδικά με τις μεγάλες ευκαιρίες που χάσαμε προς το τέλος του ημιχρόνου). Αντ’ αυτού, στο 45’ ήμασταν πίσω στο σκορ με ένα ΑΠΙΘΑΝΟ γκολ-δώρο του Μπρινιόλι. Κι αν για το Χαριλάου μπορεί κανείς να πει ότι στο 2^ο ημίχρονο δεν βγάλαμε καμία αντίδραση (σωστό, είναι, ίσως, το χειρότερο ημίχρονο της σεζόν, ως τώρα), δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το ματς με τον Ατρόμητο, στο οποίο η ομάδα, χωρίς να κάνει τρομερό ματς, σκόραρε 2 φορές, όπως είχε κάνει και πέρυσι και πρόπερσι στις νίκες στην έδρα αυτή. Και παρόλα αυτά, έχασε, έχοντας κάνει στον Ατρόμητο δώρο 3 γκολ! Ουσιαστικά, δηλαδή, οι Περιστεριώτες έκαναν μία ευκαιρία και σκόραραν 3 φορές!!! Δεν είναι, λοιπόν, τόσο κακή η εικόνα του Παναθηναϊκού μέσα στο γήπεδο. Ναι, δεν παίζουμε τόσο καλά όσο μέχρι πριν ένα μήνα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αξίζαμε, ειδικά στην Ελλάδα τις 2 ήττες που κάναμε και που έχουν συμβάλλει στην έντονη αμφισβήτηση του πρώην, πλέον, προπονητή και των δυνατοτήτων της ομάδας συνολικά.

Εν κατακλείδι, η ομάδα φέτος έκανε το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη και στην Ελλάδα βρίσκεται μόλις 1 βαθμό από την κορυφή. Κατά δήλωση του ίδιου του Γιοβάνοβιτς, θα ερχόταν στόπερ, για να αντιμετωπιστεί η λειψανδρία στη θέση, μετά τους τραυματισμούς των Μάγκνουσον και Πάλμερ Μπράουν, την ώρα που ο Αϊτόρ επανέρχεται και που φαίνεται να βρίσκουμε στο πρόσωπο του Γερεμέγιεφ ακόμη ένα δυνατό όπλο. Το πρόγραμμά μας στο πρωτάθλημα είναι αρκετά ευνοϊκό στη συνέχεια και δεν θα υπάρχει και η έξτρα καταπόνηση στην Ευρώπη (μακάρι να υπήρχε, βέβαια, αλλά μιλάμε με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί). Οπότε, από εδώ και πέρα, υπήρχε μόνο ένας δρόμος. Ο δρόμος της στήριξης της ομάδας, της εμπιστοσύνης στις δυνατότητές της και της πίστης στο πλάνο που έτρεχε εδώ και 2,5 χρόνια ένας άνθρωπος, ο οποίος αποτέλεσε ευλογία για τον Παναθηναϊκό.

Διότι αντιλαμβανόταν το μέγεθος και την ιστορία του συλλόγου, σεβόταν τον οργανισμό στο σύνολό του και δούλευε ακατάπαυστα, προκειμένου να μας εξελίσσει χρόνο με το χρόνο. Ναι, προφανώς ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε λάθη. Ναι, προφανώς ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είναι ο Γκουαρντιόλα. Αλλά το να φτάνουμε στην πλήρη ισοπέδωσή του, επειδή έκανε τις αλλαγές μετά το 65’ ή επειδή δεν ήταν αήττητος στο πρωτάθλημα ή επειδή πέρυσι το έχασε, έχοντας απωλέσει 10 βαθμούς διαφορά, κατά τη γνώμη μου είναι αστείο κι επικίνδυνο. Και συνιστά μέγιστη αχαριστία προς το πρόσωπο ενός ανθρώπου που μας ανέλαβε σε μια περίοδο κατά την οποία κάθε Καλοκαίρι βάζαμε στοιχήματα για το πόσο γρήγορα θα μείνουμε 30 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο και μας είχε κάνει, πλέον, ισότιμους διεκδικητές του πρωταθλήματος, έχοντας, μάλιστα, το μικρότερο μπάτζετ σε σχέση με τους άλλους 3 διεκδικητές!!!

Και ξυπνάς μια ωραία πρωία και τρως την κεραμίδα στο κεφάλι! Αποφάσισε, λέει, ο Πρόεδρος να αλλάξει τον προπονητή μας, επειδή θεωρεί ότι μαζί του η ομάδα έπιασε ταβάνι. Μάλιστα. Και θα φέρει τον Φατίχ Τερίμ για αντικαταστάτη, ώστε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ποδοσφαιρική λογική, όχι μαλακίες. Διώχνεις έναν προπονητή που είχε στρώσει την ομάδα, που μετά από πολλά χρόνια διεκδικούσε τον τίτλο συστηματικά στη χώρα μας και τον αλλάζεις, ενώ είναι μέσα στους στόχους, για να φέρεις κάποιον με καλύτερο βιογραφικό. Και κάνεις αυτή την αλλαγή μια εβδομάδα πριν αρχίσει ο πιο κρίσιμος μήνας όλης της σεζόν! Ο μήνας στον οποίο θα δώσεις 5-6 ντέρμπι από τα οποία θα εξαρτηθούν 2 τίτλοι! Τέλεια. Καταπληκτική απόφαση! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο Φατίχ Τερίμ, σαν βιογραφικό, δεν συγκρίνεται με κανέναν προπονητή που δουλεύει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Κυριολεκτικά, έχει μια καταπληκτική καριέρα στην πλάτη του (αν και τις επιτυχίες τις έχει όλες σχεδόν με Τούρκικες ομάδες, εκτός λίγα πράγματα). Χωρίς αμφιβολία, ο Τερίμ είναι ένας προπονητής που θα τον δεχόμασταν με σχετική χαρά στον Παναθηναϊκό σε οποιαδήποτε άλλη συγκυρία. Όχι, όμως, τώρα, όχι έτσι. Είναι ασέβεια της ομάδας απέναντι στον άνθρωπο που την αναμόρφωσε. Είναι αχαριστία και ανηθικότητα η κίνηση αυτή απέναντι σε έναν άνθρωπο που, όχι μόνο μας ξαναέκανε ομάδα αγωνιστικά, αλλά είχε το ανάστημα να στηρίξει το ήθος που πρέσβευε πάντα αυτός ο σύλλογος. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς προστάτευε την ομάδα και την ιστορία της, όταν άλλοι (όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοώ) φρόντιζαν να τη μαυρίζουν. Και σε αυτόν τον άνθρωπο αποφάσισε η διοίκηση να φερθεί έτσι!

Προς αποφυγή πάσας παρεξηγήσεως, δεν εξετάζω το ζήτημα από την αγωνιστική του πλευρά. Μπορεί με τον Τερίμ η ομάδα να κερδίσει το πρωτάθλημα (που μπορεί να το κέρδιζε και με τον Ιβάν). Αλλά αυτή τη στιγμή αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Και δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι η ομάδα φέρθηκε πούσ^%$^κα σε έναν άνθρωπο που, κατά γενική ομολογία, υπήρξε κόσμημα μέσα στο βόθρο του ελληνικού πρωταθλήματος! Κι αυτό, από μόνο του, αρκεί για να πούμε ότι Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΗΜΕΡΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ!!!

Υγ1: Είναι γελοίο να ακούς ανθρώπους που έβριζαν τον Γιοβάνοβιτς το Καλοκαίρι, επειδή κράτησε το Γερεμέγιεφ στην ομάδα ως 3^ο σέντερ φορ, αντί να πάρει βαρβάτο σκόρερ, να τον βρίζουν τώρα επειδή δεν έβαζε τόσο καιρό τον Γερεμεγιεφ να παίξει!!! Γελοίο στα όρια της τρέλας. Αλλά, δυστυχώς, συνέβη.

Υγ2: Όπως είναι γελοίο να βλέπεις ανθρώπους που έβριζαν το Γιοβάνοβιτς όταν έδιωξε τον Καρλίτος, για να κρατήσει τον Ιωαννίδη, να μη βγάζουν κιχ για τη δουλειά που έχει κάνει ο Σέρβος, με το Φωτάρα, τον οποίο έχει εξελίξει σε πραγματικό θωρηκτό (κάτι αντίστοιχο έχει κάνει και με τον Αϊτόρ, για τον οποίο, επίσης έβριζαν κάποιοι όταν ήθελε να τον κρατήσει στην ομάδα).

Υγ3: Είναι ακόμη πιο γελοίο να διαβάζεις δεξιά και αριστερά ότι η ομάδα ταβάνιασε με τον Γιοβάνοβιτς. Η ομάδα που, σε σχέση με πέρυσι (δυνατή άμυνα, χάλια επίθεση), έχει φτάσει στο σημείο να έχει την κορυφαία επίθεση σε συνδυασμό με τη 2^η καλύτερη άμυνα, ταβάνιασε! Η ομάδα που πέρυσι αποκλείστηκε στον 1^ο γύρο το Καλοκαίρι στα προκριματικά, ενώ φέτος απέκλεισε 2 αντιπάλους (ένας εκ των οποίων η ιστορική Μαρσέιγ) και παραλίγο να μπει σε ομίλους Champions League) ταβάνιασε! Η ομάδα που βάζει κατά Μ.Ο. 2,5 γκολ ανά παιχνίδι στην Ελλάδα (δεν θυμάμαι πότε το έχει ξανακάνει αυτό ο Παναθηναϊκός), ταβάνιασε! Να απαιτήσουμε από τον κόουτς να μας ζητήσει και συγγνώμη, αν είναι έτσι!

Υγ4: Ταμείο θα έπρεπε να κάνουμε στο τέλος της σεζόν. Και κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να κάνουμε απολογισμό όχι απαραίτητα με βάση αν κατακτήθηκε ο τίτλος ή όχι. Διότι σε αυτό παίζουν ρόλο κι άλλα πράγματα. Να μην ξεχνάμε ότι, για 1^η φορά μετά από δεκαετίες, 4 ομάδες διεκδικούν στα ίσια το πρωτάθλημα κι έχουν και οι 4 καλή ομάδα! Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ένας από τους πιο αγαπημένους προπονητές για εμάς τους Παναθηναϊκούς ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας. Πρωτάθλημα δεν πήρε, αλλά σίγουρα δεν τον λες αποτυχημένο, με την εικόνα που παρουσίασε η ομάδα στο γήπεδο!

Υγ5: Η ομάδα είχε προπονητή καλό, που συστηματικά και σταθερά μας ανέβαζε επίπεδο. Δυστυχώς, οι κραυγές περί απόλυσής του επηρέασαν τον Αλαφούζο. Ο Πρόεδρος έκανε πολύ σωστή επιλογή, προσλαμβάνοντας τον Γιοβάνοβιτς. Κι έπρεπε να στηρίξει την επιλογή του, διότι είμαι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να ξαναπάρει τίτλους και να ξαναγίνει Panathinaikos!

Υγ6: Προφανώς και θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον Παναθηναϊκό. Και προφανώς θα στηρίξουμε και τον καινούριο μας προπονητή. Αλλά το ξενέρωμα από τη συμπεριφορά της ομάδας προς το πρόσωπο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι μεγάλο!

ΦΙΛΕ Ιβάν, σε ευχαριστούμε για όλα! Το ήθος σου ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορεί να αντέξει η τωρινή διοίκηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός!

ΚΥΡΙΕ Γιοβάνοβιτς, συγγνώμη! Στη λέω εγώ, αφού δεν θα την ακούσεις ποτέ από αυτόν που πρέπει!