*Ξεκινάω από τα βασικά, δηλαδή ότι δεν είμαι αθλητικογράφος, όσα ακολουθούν έχουν ως αφετηρία το συναίσθημα και αποτελούν προσωπική άποψη-κριτική.
Ένα από τα πράγματα που χαίρομαι σ’ αυτό εδώ το site που λέγεται PaoFactory, είναι ότι αυτή η παρέα μου θύμισε ξανά το πώς είναι να παρακολουθείς αγώνες χωρίς τοξικότητα. Ακόμα κι αν βρίσκομαι με άλλη παρέα.
Προχθές λοιπόν, σε κλασσικό καφενείο όνομα δε λέω, το ξέρετε) , μαζευτήκαμε ένα ετερόκλητο πλήθους, σίγουρα με όχι οπαδικές διαθέσεις, επίσης σίγουρα με μεγάλη διάθεση για καζούρα, ντέρμπι είναι. Κι ενώ έχω πάει με το σκεπτικό “βλέπω πρώτο ημίχρονο και φεύγω”, έχω καταλήξει μέλος μια μεγάλης παρέας, να μοιράζομαι τον ενθουσιασμό του ματς και να συζητάω για μπάσκετ. Ναι, ναι, για μπάσκετ. Με Ολυμπιακούς, ΑΕΚτζήδες, Αρειανούς κι έναν Ηρακληδέα. Αυτό, το βασικό, την κουβέντα για το ματς, κατά τη διάρκεια του ματς, το είχαμε ξεχάσει εδώ στην Ψωροκώσταινα. Και οι δύο ομάδες μοιράσανε αρκετό θέαμα, αλλά και πολύ ωραίες τακτικές, πώς το λένε, μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Ένα βράδυ Δευτέρας με ενδιαφέρον και μακριά από τοξικότητες.
Με τις δυο μεγάλες ομάδες να πρωταγωνιστούν στας Ευρώπας, είχαμε αναλωθεί σε κατάρες και μπινελίκια, σε “ευχές” για την υγεία των αθλητών και, φυσικά, σε διαγωνισμό για το ποιος είναι καλύτερος διαιτητής. Κι αν αυτή η εικόνα περιγράφει τη μέση καφετέρια-μπαρ-χώρο κατά τη διάρκεια ενός ντέρμπι, δε νομίζω πως χρειάζεται να μιλήσω για το γήπεδο αυτό καθ’ αυτό και τι γινόταν εκεί… Για να φτάσουμε στον Μιλουτίνοφ να τραυματίζεται, να βγαίνει υποβασταζόμενος και το γήπεδο να χειροκροτεί δίνοντάς του κουράγιο. Σίγουρα σ’ αυτό έπαιξε το ρόλο του πως ο σέρβος δεν έχει προκαλέσει ποτέ όσο θυμάμαι, αλλά το λες και πρόοδο γι’ αυτό το ταλαίπωρο το άθλημα όλο αυτό.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα, όλο και περισσότερα βλέμματα στρεφόντουσαν στην οθόνη, εκφράζοντας ενδιαφέρον, αγνό ενδιαφέρον, κι όχι εκείνη την αποστροφή “τώρα θα γίνει χαμός, πες καμιά κουβέντα κι άσε το ματς”. Και δωσ’ του οι κουβέντες κι ο σχολιασμός για την εικόνα των ομάδων και τις επιλογές των προπονητών, με πιο ελπιδοφόρο το γεγονός πως αρκετοί αναζητούσαν τη… “γνώση” και προσπαθούσαν να βρουν στοιχεία για το παιχνίδι αφού όσο περνούσε η ώρα, τόσο μειωνόταν ο φόβος για τα… έκτροπα. “Μη γίνει κάτι”.
Και δεν έγινε τίποτα. Σε ντέρμπι. Που πήγε στον πόντο. Που ένα lay-up κι ένα φάουλ θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει πολλά, όπως κι ένα κλέψιμο. Κι έληξε αναίμακτα. Όπως του 1ου γύρου, του κυπέλλου κλπ… Ναι, μάλλον μ’ εντυπωσιάζουν τα… αυτονόητα, αυτά που δεν θα έπρεπε να συζητιούνται καν, να είναι δεδομένα. Μα στην Ψωροκώσταινα δεν είναι. Ας μην ξεχνάμε την ποδοσφαιρική εικόνα με τα όσα συνέβησαν μέχρι τώρα, τις διακοπές και τις άδειες εξέδρες. Για κάτι τέτοια εδώ η εικόνα των οικογενειών που πηγαίνουν σε γήπεδο μικραίνει όλο και περισσότερο. Και για κάτι σαν το σημερινό μια ελπίδα αχνοφαίνεται, πως θα ξανακάτσουμε όλοι μαζί να δούμε αγώνες.
Όχι πως όλα τα παραπάνω μειώνουν τη σημασία του αγώνα, της νίκης ή οτιδήποτε τέτοιο, αλλά, πώς να το κάνουμε, έχουμε ανάγκη περισσότερες βραδιές σαν αυτή, περισσότερες συμπεριφορές σαν αυτές που είδαμε, λιγότερη γκρίνια και μιζέρια, μπας και θυμηθούμε αυτό το κλισέ το αμερικάνικο, It’s just a game. Στο κάτω-κάτω, όλοι μαζί θα ευχαριστηθούμε περισσότερο αυτή την έρμη τη χαρά του παιχνιδιού που τόσο έχουμε ξεχάσει.
Προφανώς δεν ζω κάποια ουτοπία και φαντάζομαι θα βλέπουμε playoff αγκαλιασμένοι σε στυλ ΝΒΑ, αλλά σίγουρα οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε τη βελτίωση, αν θέλουμε να δούμε περισσότερη και ουσιαστικότερη.
Στα πιο αμιγώς αγωνιστικά, δε νομίζω πως χωράει πολλή κριτική, πλην 2-3 σημειώσεων:
- Ένας Ολυμπιακός, με αρκετές απουσίες, χάνει και τον Μιλουτίνοφ μένοντας μόνο με τον Πετρούσεφ και μια ρακέτα έτοιμη να χτυπηθεί από τους πράσινους. Δεν χτυπήθηκε… Κάτι που προβληματίζει για τη συνέχεια. Συγκεκριμένα, μετά τον Λεσόρ ποιος και τι;
- Τους προβληματισμούς μου για το Ναν τους είχα πει εξ’ αρχής, αναμφίβολα μεγάλος σκόρερ, που πρέπει να γίνει αρκετά πιο ομαδικός, όχι τόσο για τα περίφημα ευρωπαϊκά δεδομένα, όσο για βραδιές που κάτι του στραβώνει και τραβάει προσπάθειες απ’ τα μαλλιά.
- Δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός προπονητής ο Αταμάν, σίγουρα όμως τα εμφανίζει τα κολλήματά του…
- Όχι, δεν γίναμε ομάδα Final-4. Ακόμα τουλάχιστον.