Είναι αυτές απ’τις πιο δύσκολες αράδες που πρέπει να γεμίσω; Είναι αυτό το «πρέπει», που δε στο επιβάλλει κανένας εργοδότης (δεν έχουμε τέτοιους εδώ μέσα), όμως έχεις χρέος να το πράξεις, προς όλους όσοι περιμένουν ν’ανοίξουν αυτή τη σελίδα και να διαβάσουν κάτι που να μιλάει για ολ’αυτά που βιώνουμε;
Δεν ξέρω … Ή , μάλλον, ξέρω σίγουρα πως δε θα’θελα να γράψω άλλο ένα κείμενο συλλυπητηρίων. Τι συλλυπητήρια; Σε ποιόν να τολμήσω να πω συλλυπητήρια;
Στους ανθρώπους που οι ζωές τους καταστράφηκαν σε μια στιγμή; Που ζούνε με την ψεύτικη ελπίδα πως το παιδί τους τινάχτηκε έξω απ’το τρένο και αγνοείται, που κρατιούνται με νύχια και με δόντια από ένα ψέμα, ενώ το ξέρουν κι οι ίδιοι πως από στιγμή σε στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο απ’το νεκροτομείο; Στους γονείς που δεν τους επιτρέπεται ν’αναγνωρίσουν τα παιδιά τους γιατί είναι πέραν αναγνωρίσεως; Διαμελισμένα, λιωμένα κορμιά, μια μάζα με λιωμένα σίδερα και πλαστικά ..
Τι να πω; Κουράγιο;
Στη μάνα που θα θάψει στάχτες ; Στον πατέρα που δε θα ντύσει το αγόρι του γαμπρό ούτε καν για το φέρετρο , τι στο διάολο συλλυπητήρια να τολμήσω να πω; 
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε κι ας επιμένουν οι επιτήδειοι , οι μηχανοδηγοί του Θανάτου κι οι σταθμάρχες της Σαπίλας και της Μιζέριας για το αντίθετο , είναι ν’αρχίσουμε , έστω και για μια και μοναδική φορά , να λέμε αλήθειες . Αλήθειες που χρωστάμε σ’αυτούς που χάθηκαν , στα σπίτια που ρήμαξαν , σ’αυτούς που θα περιφέρονται ζωντανοί νεκροί , μέχρι να σβήσουν κι αυτοί . Ας λάμψει πιο πολύ απ’το κερί , ας φτάσει πιο βαθιά απ’την προσευχή , μπας και κάποιοι απο’μας σωθούν .
Η αλήθεια …
Η οποία είναι πως αυτή η χώρα κατρακυλά , με σπασμένα φρένα , προς την καταστροφή. Δε μπορεί να σωθεί. Δεν υπάρχει πλέον γυρισμός…
Δε θα σας κουράσω με ηθικολογίες περί ανίκανου σταθμάρχη , άχρηστων , επίορκων πολιτικών και κρατικών στελεχών κλπ . Ούτε θα λέμε τα γνωστά , να χυθεί άπλετο φως , να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι και λοιπά επικολυρικά , ν’αλλάξουμε επιτέλους σαν κοινωνία . Έχω βαρεθεί να διαβάζω και ν’ακούω τα ίδια και τα ίδια…
Δε με νοιάζει αν θα τιμωρηθεί κάποιος για κάτι , δε με απασχολεί αν επιτέλους ενεργοποιήσουμε τους πρέποντες μηχανισμούς ασφάλειας , πάνε αυτά , πλέον βρισκόμαστε πολύ μακριά απ’αυτό το σημείο . Καμιά σημασία δεν έχουν πια. Και ο λόγος είναι ένας . Βαθύτατος , βαρύτατος αλλά ένας . Ότι η καταστροφή είναι βέβαιη , ό,τι και να κάνουμε , γιατί το πρόβλημά μας είναι πολιτισμικό . Ούτε πολιτικό , ούτε τεχνικό . Καθαρά πολιτισμικό !
Μας λείπει το Ήθος . Δε βγάζουμε ηθικούς ανθρώπους , σύμφωνα με το ήθος της Ελλάδας , δεν είμαστε ούτε καν κοντά σ’αυτό που οφείλαμε να είμαστε. Έχουμε έλλειμμα αξιοπρέπειας , έχουμε έλλειμμα λεβεντιάς , όχι ψευτομαγκιάς , απ’αυτή έχουμε μπόλικη , μιλώ για παρρησία , για θετική πρόσληψη του Κόσμου και της ζωής του καθενός ξεχωριστά , για άντρες και γυναίκες με όρθιο ανάστημα και βλέμμα προς τα πάνω , όχι σκυφτά, καμπουριασμένα , μίζερα ανθρωπάκια και χαμηλοβλεπούσες.
Είμαστε απογυμνωμένοι από Αρετή.
Όλα τα ανωτέρω είναι διδακτά . Τα μαθαίνεις και τα εφαρμόζεις , στο μέτρο των δυνατοτήτων σου ο καθένας μας . Δε στα δίνει ούτε η επιφοίτηση , ούτε το κληρονομικό δικαίωμα. Κάποιος στα μαθαίνει σαν Αρχές κι εσύ παλεύεις καθημερινά να φτάσεις όσο μακρύτερα και ψηλότερα μπορείς . Ε , εμάς δε μας τα’μαθε κανείς . Μας έμαθαν τη μοιρολατρία, τη χυδαιότητα , το φθόνο για τους άλλους και το μίσος για τον εαυτό μας , την αγάπη για το τεμπέλικο χρήμα , την ευκολία της αγραμματοσύνης , την κομματική μανία αντί της συλλογικής ευθύνης . Και ούτε τα ψάξαμε μόνοι μας . Αντ’αυτού , υιοθετήσαμε δόγματα ξένα προς την πραγματικότητα (και τη δικιά μας και γενικά), ιδεολογικά σχήματα που εκ φύσεως οδηγούν σε αδιέξοδο και αφεθήκαμε . Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα σειράς νωθρών γενεών , ανθρώπων που αντάλλαξαν αξιοπρέπεια για μια θεσούλα που δεν άξιζαν , ψευτοεπαναστατών σε πρακτορίστικα πανηγύρια που έγιναν μετά οι κλειδοκράτορες της πολιτικής και ηθικής πορείας του τόπου , αγράμματων δασκάλων , χυδαίων ψευτοελίτ , ατάλαντων «ανθρώπων του πνεύματος», αντίχριστων παπάδων…
Και , μοιραία , άρχισε η σήψη .
Η οποία πάντα υπέβοσκε , απλά συγκεκριμένες προσωπικότητες λειτουργούσαν σαν αντιβιοτικό και την περιόριζαν . Μετά από λίγο ή τους δολοφονούσαμε ή τους διώχναμε βέβαια , όμως δεν είναι της παρούσης . Σαπίζουμε . Κάθε ιδεολογία που λέμε πως ασπαζόμαστε τη γελοιοποιούμε , γιατί είμαστε δειλοί κι αγράμματοι . Τα κόμματά μας, οι βασιλείς μας παλιότερα , οι πολιτικοί αρχηγοί μας σήμερα, όλα καρικατούρες . Κουρέλια που ανεμίζουν στον αέρα . Αφιονισμένοι ψηφοφόροι , εθελόδουλοι , με μόνη ιδεολογία το βόλεμα . Τα βιβλία μας είναι ανέμπνευστα , τα ποιήματά μας στιφά και μίζερα , τα τραγούδια μας ηλίθια. Ζούμε στη χώρα που η Αριστεία είναι ποινικό αδίκημα , τίτλος που απονέμεται αυθαίρετα σε κάθε άχρηστο σφουγγοκωλάριο της εξουσίας και η ήσσονα προσπάθεια τίτλος τιμής .
Σαπίζουμε . Όλη η χώρα σαπίζει . Σέρνεται στα πεζοδρόμια της Ιστορίας και σε κάθε σύρσιμο αφήνει κι ένα κομμάτι πίσω .
Τα προβλήματα βέβαια καλύπτονταν επειδή η τεχνολογία και η πληροφορία δεν ήταν στο σημερινό επίπεδο . Κάπου, κάποτε, κάποιος έκανε κάτι… Τρέχα γύρευε . Πλέον όμως τα τρένα τρέχουν με διακόσια χιλιόμετρα , δεν πάνε με τριάντα . Αν ο βλάκας κάνει το λάθος , δε μιλάμε για στραπατσαρισμένα σίδερα κι έναν άτυχο που βρέθηκε στο λάθος σημείο . Μιλάμε για εκατόμβες . Και το βλέπουμε σε ζωντανή μετάδοση !
Πλην όμως , κανείς δεν ασχολείται . Η παρακμή έχει κάνει μετάσταση ως το μυελό των οστών . Τα παιδιά μας βιάζονται , καίγονται , διαμελίζονται κι εμείς παρακολουθούμε μουδιασμένοι. Παράλυτοι . Η δουλίτσα μας κι ο κόσμος όλος ! Διαχέεται προς τα κάτω η άνωθεν πεποίθηση πως κράτος δεν υπάρχει , άλλοι απ’έξω αποφασίζουν , εμείς εδώ απλά μαζεύουμε τους φόρους και περνάμε καλά . Κι ο «πλεμπαίος» ακολουθεί ζηλεύοντας κι ας πληρώνει κι ας μη περνάει καλά . Περιμένοντας τι ;
Ένα θαύμα ; Να τη βγάλουμε κι εφέτο; Για να κάνουμε τι ; Να πάμε πού;
Έλεγε ο Χατζιδάκις πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει , γι αυτό και δεν πρόκειται ν’αναστηθεί». Με όλο το σεβασμό , θεωρώ πως έσφαλλε . Η Ελλάδα δε γίνεται να πεθάνει γιατί περιμένει ακόμα να γεννηθεί . Αυτό το ψευδεπώνυμο κράτος , η Νοτιοβαλκανική Ρωμανία , το Ρουμ Μιλιέτ στο οποίο περνάμε με κίνδυνο τις ζωές μας , αν δεν έρθει η μέρα που θα καταρρεύσει απ’το βάρος της σαπίλας και της αχρηστίας του, μη περιμένετε σωτηρία και λύτρωση για κανέναν . Μέχρι τότε θα είμαστε μάρτυρες του ίδιου έργου . Συγκάλυψη , αντιπερισπασμοί , εκλογές , survivor , Τουρκία , πετσωμένοι και η ζωή συνεχίζεται . Για κάποιους . Το μόνο που μπορώ να πω , εκ μέρους όλων στο PAO factory , είναι πως δε θα ξεχάσουμε , θα φέρουμε τον πόνο και τη ντροπή σα χαρακιά πάνω στην ψυχή μας, να καίει και να θυμίζει πως πρέπει , όσοι θέλουν και μπορούν , να δουλέψουμε δέκα φορές πιο δυνατά ώστε να έρθει η δικαίωση γι’αυτούς , τους προηγούμενους αλλά και τους επόμενους (δυστυχώς) νεκρούς απ’την πραγματική τους Πατρίδα και τους πραγματικούς Συμπατριώτες τους .
«Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά κι όρμησε προς την ανηφοριά
αν Θεία μοίρα σου ανοίγει πληγές
άσε τον Ήλιο να μπει απ’τις ραγισματιές.
Γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει «