Κραυγές ακούω δεξιά κι αριστερά για όσα βλέπουμε, ως τώρα, από τον Παναθηναϊκό του Αλόνσο κι αναρωτιέμαι αν, τελικά, έχουμε διδαχθεί έστω και λίγα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαστε με την ομάδα. Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, δυστυχώς, ξεχνάμε. Ή προσποιούμαστε ότι ξεχνάμε. Διότι, ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι περιμέναμε να δούμε σε αυτό το πρώτο διάστημα των επίσημων παιχνιδιών της ομάδας.
Απολύτως αναμενόμενη η μέχρι τώρα εικόνα
Ο Παναθηναϊκός έχει δώσει εξι επίσημα ματς, 2 με την Μποτεφ, 2 με τον Άγιαξ, ένα με τον Αστέρα Τρίπολης κι ένα απέναντι στη Λανς. Και ουσιαστικά, σχετικά καλή εικόνα έδειξε στο 1ο ματς απέναντι στον Άγιαξ, κυρίως στο 2ο ημίχρονο, σε ένα μέρος του παιχνιδιού στην Ολλανδία και στο 2ο ημίχρονο απέναντι στη Λανς, οπότε και έπαιζε με παίκτη παραπάνω. Κι όταν λέω σχετικά καλή εικόνα, δεν εννοώ ότι έπαιξε η ομάδα μπαλάρα, αλλά τουλάχιστον η εικόνα της ήταν ανεκτή. Είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο, δεδομένης της περιόδου και του πόσο νέα είναι η ομάδα; Φυσικά. Θα μπορούσε να παίξει και καλύτερα; Επίσης, φυσικά. Αλλά δύσκολα θα δούμε κάτι πολύ καλύτερο ή σταθερό στο επόμενο διάστημα. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι η ομάδα για αρκετό καιρό θα έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της και θα στηριχθεί κυρίως στην ατομική ποιότητα κάποιων παικτών της, για να πάρει αποτελέσματα.
Η μεγάλη διαφορά με πέρυσι και η ομοιότητα με το 2021
Η διαφορά της ετοιμότητας της ομάδας σε σχέση με το περσινό Καλοκαίρι είναι εμφανέστατη. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός μπήκε στη μάχη των προκριματικών, έχοντας πίσω του ήδη 2 σεζόν δουλειάς με τον ίδιο προπονητή και με σταθερό κορμό στο ρόστερ του. Και φάνηκε η ετοιμότητά του, τόσο στα παιχνίδια απέναντι στη Ντνίπρο, όσο και απέναντι σε Μαρσέιγ και Μπράγκα. Φέτος, η ομάδα είναι εντελώς καινούργια, όχι τόσο σε επίπεδο κορμού, αλλά κυρίως, σε επίπεδο δουλειάς του τεχνικού επιτελείου.
Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί μομφή προς τον Αλόνσο ούτε σημαίνει ότι ο Γιοβάνοβιτς ήταν καλύτερος προπονητής (ο χρόνος τα δείχνει αυτά, ούτως ή άλλως). Είναι απολύτως λογικό, όμως, ένα σύνολο παικτών που δουλεύει μόλις 40-50 μέρες με έναν προπονητή να χρειάζεται χρόνο, για να βγάλει τις αρετές της στο γήπεδο. Θυμίζω εδώ ότι στην 1η χρονιά του Ιβάν στον πάγκο της ομάδας, ο Παναθηναϊκός έκανε καμιά δεκαριά (10!!!) ήττες στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη Φλεβάρη.
Η ατομική ποιότητα και η σύγκριση με τους αντιπάλους
Η μεγάλη διαφορά σε επίπεδο ετοιμότητας, κατά τη γνώμη μου, φάνηκε στο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης. Οι Αρκάδες, που δουλεύουν αρκετό καιρό με τον ίδιο προπονητή και σταθερό κορμό παικτών, ήξεραν ακριβώς τι έψαχναν μέσα στο γήπεδο. Έβγαζαν αυτοματισμούς, έβγαιναν πολύ γρήγορα και μεθοδικά στις αντεπιθέσεις και είχαν άριστες τοποθετήσεις και αλληλοκαλύψεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο, σε αντίθεση με εμάς που ουδέποτε δείξαμε τι θέλουμε να κάνουμε. Κι εδώ τίθεται το θέμα της ατομικής ποιότητας που απαιτείται, για να αντισταθμιστεί η όποια ομαδική ανετοιμότητα.
Για παράδειγμα, η γκολάρα του Φώτη έπειτα από ατομική ενέργεια στη Γαλλία, έδωσε μια λύση και ελπίδες πρόκρισης στον επαναληπτικό. Επίσης, οι ατομικές ενέργειες του Πελίστρι έδωσαν μια νότα αισιοδοξίας. Αλλά, σαν σύνολο, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε φανερά ανέτοιμος. Θα μου πείτε, βέβαια, ότι και η Λανς φέτος προσέλαβε τον προπονητή της. Σύμφωνοι. Αλλά η Λανς προέρχεται από ένα πρωτάθλημα που φημίζεται για την ταχύτητα και την αθλητικότητα των παικτών του.
Και φάνηκε, πιστεύω, στο γήπεδο, ότι οι παίκτες της Γαλλικής ομάδας ήταν το λιγότερο ένα επίπεδο πιο γρήγοροι και δυναμικοί από τους δικούς μας (με εξαίρεση τον Πελίστρι και τον Ιωαννίδη, που έδειξαν να βρίσκονται σε επίσης πολύ καλή φυσική κατάσταση). Και φάνηκε η μεγάλη διαφορά στο ότι έπαιζαν επί σχεδόν 70 λεπτά με παίκτη λιγότερο, αλλά αυτό ουδέποτε έγινε εμφανές στη διάρκεια του αγώνα.
Και τώρα τι;
Και τώρα τρέχουμε, που λένε. Η ομάδα έχει ένα Γολγοθά μπροστά της την ερχόμενη Πέμπτη. Απέναντι σε μια ομάδα με πολύ γρήγορα χαφ και επιθετικούς, θα χρειαστεί μεγάλη υπομονή και ιδιαίτερη προσοχή και συγκέντρωση επί 90 λεπτά, για να έχουμε τύχη! Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, που έχουμε μπροστά μας είναι η συνολικότερη υπομονή που είναι διατεθειμένοι να δείξουν οπαδοί και διοίκηση σε ενδεχόμενα στραπάτσα (σε Ευρώπη και Ελλάδα).
Η ομάδα χρειάζεται χρόνο, αλλά χρόνο δεν ξέρω αν έχει. Η συσσωρευμένη ψυχολογική κούραση από τις διαδοχικές αποτυχίες του παρελθόντος (εδώ και πολλά χρόνια), η απουσία εμπιστοσύνης από μεγάλη μερίδα του κόσμου προς το πρόσωπο του ιδιοκτήτη, αλλά και η εδώ και λίγα χρόνια γκρίνια για τις επιλογές που έγιναν σε παίκτες (από διοίκηση και προπονητές) είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για υπομονή.
Η «χαμένη» χρονιά και ο μεγάλος κίνδυνος
Η σεζόν, στα μάτια τα δικά μου, είναι προπαρασκευαστική. Που συνεπάγεται ότι θα έχει μεγάλες διακυμάνσεις στην απόδοση της ομάδας. Τη μία θα κάνουμε διπλά μέσα στον Άγιαξ και την άλλη θα κάνουμε ήττες από τον Αστέρα Τρίπολης. Όπως κάθε νέο εγχείρημα (σχεδόν κάθε νέο εγχείρημα, με μικρές εξαιρέσεις), η σταθερότητα στην απόδοση θα απουσιάζει. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι οι γκέλες που θα γίνουν, που πιθανότατα (με τους άλλους 3 διεκδικητές του πρωταθλήματος σαφώς πιο έτοιμους και δουλεμένους) θα στοιχίσει όχι μόνο τον τίτλο, αλλά ίσως μας αφήσει να κυνηγάμε την τετράδα!
Προφανώς, μάντης δεν είμαι ούτε ειδικός στα προπονητικά ζητήματα. Όσα γράφω έχουν να κάνουν με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια από αντίστοιχες καταστάσεις. Αλλά θεωρώ ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό είναι ο φαύλος κύκλος στον οποίο ενδέχεται να μπει. Νέος προπονητής και παίκτες συνήθως συνεπάγονται αρκετές γκέλες, που ενδεχομένως να συνεπάγονται αλλαγές σε τεχνικό επιτελείο και ποδοσφαιριστές, που με τη σειρά τους θα συνεπάγονται νέες γκέλες, μέχρι να δέσουν ως σύνολο και πάει λέγοντας.
Ο χρόνος θα δείξει
Το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση μόνο ο χρόνος θα το δείξει, εν τέλει. Εύχομαι, ειλικρινά, να διαψευστώ και να δούμε πολύ γρήγορα πολύ ωραία πράγματα από την ομάδα. Εύχομαι να προκριθούμε σε Ευρωπαϊκούς ομίλους και να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Κι ας με κράζετε, έπειτα, άπαντες για την απαισιοδοξία μου. Εύχομαι, ειλικρινά, διοίκηση και κόσμος να δείξουν υπομονή και να δώσουν χρόνο σε προπονητή και παίκτες και βέβαια, εύχομαι, ειλικρινά, ο Αλόνσο να αποδειχθεί ικανός να κουμαντάρει το δύσκολο καράβι που λέγεται Παναθηναϊκός!
Κι ένα υστερόγραφο
Αυτό που γίνεται με τους «πράσινους» δημοσιογράφους, πρέπει να σταματήσει ΑΜΕΣΑ! Είναι ντροπή για αυτό το σύλλογο να υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι τόσο πολύ διατεθειμένοι να γράφουν τόσες πολλές μαλ&^%κίες, για να καλύψουν λάθη και παραλείψεις. Προφανώς, αυτό δεν απευθύνεται προς όλους τους δημοσιογράφους του Παναθηναϊκού. Αλλά η πλειοψηφία έχει καταντήσει αηδία! Και δεν καταλαβαίνουν ότι τους έχουν πάρει πρέφα εδώ και καιρό. Ή, ακόμη χειρότερα, δεν τους νοιάζει. Ας έρθει με το καλό η πρόκριση την επόμενη εβδομάδα κι επιφυλάσσομαι στο προσεχές μέλλον να επεκταθώ επί του θέματος.
Μια σκέψη στο “Φτου κι απ’ την αρχή.”