Το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται μετά την ευρωπαϊκή ήττα από τη Βίκινγκουρ και ολοκληρώθηκε μετά τον τελικό Κυπέλλου στο μπάσκετ για να βρεθεί η απαραίτητη ψυχραιμία…
Από το μπασκετικό τμήμα του Παναθηναϊκού έχω δει αρκετές κατακτήσεις κυπέλλων, οπότε άλλο ένα ακόμη αι απέναντι στον Ολυμπιακό θα ήταν ούτε κάποιο ξέσπασμα, ούτε μια αφορμή για πανηγυρισμούς χωρίς όρια. Πάντα η νίκες απέναντι στον αιώνιο έχουν διαφορετική γεύση, ειδικά όταν κρίνεται κάποιος τίτλος. Κι όμως, η αίσθηση που άφησε το Κύπελλο Ελλάδας στο μπάσκετ δεν ήταν αυτή. Ήταν περισσότερο μια χαρμολύπη, ένα ανακουφιστικό μειδίαμα, ούτε καν χαμόγελο, συνοδευόμενο από ένα αναπόφευκτο σφίξιμο στο στομάχι.
Γιατί; Γιατί για ακόμα μια φορά, την ίδια στιγμή που στο μπάσκετ ο Παναθηναϊκός δείχνει να ξαναβρίσκει τον δρόμο του ακόμα και με αλχημείες λόγω των σοβαρών απουσιών, το ποδοσφαιρικό τμήμα συνεχίζει να μην ξέρει που πατά και που βρίσκεται, βυθισμένο στη μετριότητα και στα άσχημα αποτελέσματα. Λάθος. Στη μετριότητα και τις αποτυχίες. Γιατί για αποτυχία μιλάμε όταν όχι δεν μπορείς να κερδίσεις την ομάδα από την Ισλανδία, όχι δεν μπορείς να ισοφαρίσεις, αλλά νιώθεις και τυχερός που οι πράσινοι γύρισαν με περισσότερα γκολ στις αποσκευές τους, να είναι μη αναστρέψιμο το αποτέλεσμα…
Η μπασκετική επιστροφή
Όσοι παρακολούθησαν τον τελικό, είδαν μια ομάδα που κατέβηκε στο γήπεδο με την ξεκάθαρη αποστολή να κερδίσει. Ο Παναθηναϊκός, μετά από χρόνια στα οποία είχε χάσει το DNA του νικητή, ξαναβρήκε τη χαμένη του ταυτότητα, την ψυχή των παικτών, την αγωνιστικότητα, τη μαχητικότητα και το πείσμα στοιχεία που είχαν αρχίσει να εκλείπουν από την ομάδα, εμφανίστηκαν ξανά και ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά. Ήταν η στιγμή που κάθε φίλαθλος του Παναθηναϊκού ξαναείδε μπροστά του τις παλιές δόξες, τότε που το τριφύλλι δεν φοβόταν κανέναν και τα τρόπαια ήταν καθημερινότητα. Ο τρόπος που ήρθε η νίκη απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο έκανε τη στιγμή ακόμα πιο γλυκιά, σε έναν τελικό όπου οι λεπτομέρειες έκριναν το αποτέλεσμα και οι πράσινοι έδειξαν ότι είχαν μεγαλύτερη ψυχή και καθαρό μυαλό. Και όμως, το τρόπαιο, αν και χρυσό, στα μάτια πολλών φάνηκε «τσίγκινο». Όχι γιατί η επιτυχία δεν ήταν μεγάλη ή την έχουμε συνηθίσει, αλλά γιατί την ίδια στιγμή το ποδοσφαιρικό τμήμα φρόντιζε να βυθίζει την κάθε πράσινη ψυχή στην απογοήτευση.
Το ποδοσφαιρικό ναυάγιο
Όμως, λίγες μέρες πριν από την μπασκετική επιτυχία, το ποδοσφαιρικό τμήμα έδινε τη δική του μάχη απέναντι στον Ολυμπιακό σε ένα ντέρμπι με φόντο την πρόκριση, σε ένα παιχνίδι όπου έπρεπε να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στα δύσκολα. Και όμως, με το ρολόι να δείχνει τις καθυστερήσεις, ένα γκολ του Ολυμπιακού έριξε την αυλαία με τον πιο σκληρό τρόπο. Δεν ήταν απλώς μια ήττα. Ήταν η επιτομή της έλλειψης χαρακτήρα. Ήταν ένα παιχνίδι, μια φάση, μια στιγμή που έκρινε την πρόκριση. Οι λεπτομέρειες ήταν αυτές που έκαναν τη διαφορά, αλλά στο τέλος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Με το ρολόι να δείχνει τις καθυστερήσεις, ένα γκολ του Ολυμπιακού έριξε την αυλαία με τον πιο σκληρό τρόπο. Και μάλιστα από έναν πιτσιρικά, σαν αυτούς που κάποτε έβγαζαν οι πράσινοι από τις φημισμένες ακαδημίες τους.
Ο Παναθηναϊκός έδειξε ξανά ότι αδυνατεί να «τελειώσει» παιχνίδια, ότι του λείπει το ένστικτο του δολοφόνου. Πως αντί να είναι μια ομάδα που παίζει για να κερδίσει, είναι μια ομάδα που παίζει για να μην χάσει. Και στο τέλος, χάνει. Κι όλα αυτά μοιάζουν λογικά όταν πρόκειται για ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, στο οποίο κάθε λεπτομέρεια μετράει, ειδικά σε ματς όπως αυτό, στα οποία παίζεται η πρόκριση στον επόμενο γύρο. Στην Ευρώπη όμως, με τη Βίκινγκουρ αντίπαλο, όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο και κάθε δικαιολογία μοιάζει φθηνή…
Ευρώ-ταπείνωση
Η ευρωπαϊκή εμφάνιση του τριφυλλιού ήταν μια πραγματική διαπόμπευση. Μια κηλίδα ντροπής στην πράσινη ιστορία. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 2-1 από την Βίκινγκουρ Ισλανδίας, μια ομάδα που δεν έχει καν ευρωπαϊκή ιστορία. Ένα παιχνίδι όπου οι πράσινοι έμοιαζαν να βρίσκονται σε λήθαργο, χωρίς πάθος, χωρίς τακτική, χωρίς κανένα ψήγμα από το πνεύμα του συλλόγου. Οι πράσινοι εμφανίστηκαν χωρίς ένταση, χωρίς τακτική, δίχως κανένα πλάνο, δεν ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν στο γήπεδο, γεμάτοι αδιαφορία και έλλειψη πάθους, με όλα αυτά να ξεκινάν από μια ομάδα που κατέβηκε νομίζοντας πως είχε κερδίσει πριν καν πατήσει το χορτάρι. Την ίδια στιγμή, οι Ισλανδοί πάλευαν για κάθε μπάλα σαν να εξαρτιόταν η ζωή τους από αυτήν, έτρεχαν, πίεζαν, ήξεραν γιατί και με ποιον έπαιζαν. Και το αποτέλεσμα σίγουρα δεν ήταν το αναμενόμενο, αφού μάλλον ούτε οι πιο φανατικοί (;;;) Ισλανδοί φίλαθλοι δεν περίμεναν έναν Παναθηναϊκό παραδομένο, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, που θα έκανε ακόμα πιο ιστορική εκείνη τη βραδιά για την ομάδα τους. Κι όχι, οι αναγκαστικές αλλαγές των Μπακασέτα και Πάλμερ-Μπράουν ΔΕΝ ήταν αυτές που έκριναν το αποτέλεσμα.
Δύο κόσμοι, ένας σύλλογος
Η αντίθεση είναι πλέον εκκωφαντική. Το μπασκετικό τμήμα δείχνει να έχει ξαναβρεί τη χαμένη του ταυτότητα, να επαναφέρει το «refuse to lose» στη νοοτροπία του με παίκτες που παθιάζονται για την ομάδα δίνοντας το 101% των δυνάμεών τους, και μάλιστα μέσα από απουσίες κομβικών παικτών. Από την άλλη, το ποδοσφαιρικό τμήμα μοιάζει να μην ξέρει τι πρεσβεύει, παρουσιάζοντας μια ομάδα που δεν εμπνέει σεβασμό, που δεν αποπνέει φόβο στους αντιπάλους της και, κυρίως, δεν δείχνει καν να γνωρίζει την πράσινη ευρωπαϊκή ιστορία, ώστε να την προστατεύσει. Ενώ πλέον η αδιαφορία είναι διάχυτη. Κι αναρωτιέται κανείς: πώς γίνεται ο ίδιος σύλλογος να έχει τόσο διαφορετικές νοοτροπίες; Πώς γίνεται η ομάδα που κάποτε γονάτιζε την Μπαρτσελόνα και την Άρσεναλ να γίνεται περίγελος ομάδων-φαντασμάτων (με κάθε σεβασμό στην Βίκινγκουρ); Η απάντηση βρίσκεται στη διοίκηση, στις επιλογές, στη νοοτροπία. Στο μπάσκετ, έφεραν ανθρώπους που ξέρουν τι κάνουν. Στο ποδόσφαιρο, το χάος βασιλεύει. Και βολεύει.
Το κύπελλο που έγινε «τσίγκινο»
Κι έτσι φτάνουμε στο γιατί το κύπελλο του μπάσκετ μοιάζει τσίγκινο. Γιατί όλοι λίγο-πολύ, είχαμε στο μάγουλο τις δαχτυλιές από τη σφαλιάρα των Ισλανδών. Και του αποκλεισμού από το κύπελλο. Και της ήττας από τον Άρη με κάτω τα χέρια. Γιατί η χαρά δεν μπορεί να είναι ολοκληρωτική, όταν ένα κομμάτι του συλλόγου παραμένει βυθισμένο στη μετριότητα. Όταν βλέπεις μια ομάδα να κατακτά τρόπαια με ιδρώτα, αλλά η άλλη να γελοιοποιείται, δεν μπορείς να χαρείς απόλυτα. Είναι σαν να σου δίνουν ένα μετάλλιο, αλλά ταυτόχρονα να σου υπενθυμίζουν πόσο απέχεις από τη δόξα. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας σύλλογος με τεράστια ιστορία. Έχει μάθει να πρωταγωνιστεί, όχι να πανηγυρίζει μισές χαρές. Το μπάσκετ έδειξε τον δρόμο. Το ερώτημα είναι: θα τον ακολουθήσει ξανά το ποδόσφαιρο;